Антычны храм (Сан-Сусі)
| Славутасць | |
| Антычны храм | |
|---|---|
| ням.: Antikentempel | |
 | |
| 52°24′08″ пн. ш. 13°01′08″ у. д.HGЯO | |
| Краіна | |
| Месцазнаходжанне | |
| Архітэктар | Карл фон Гонтард[d] |
| Заснавальнік | Фрыдрых II Вялікі |
 |
|
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Антычны храм (ням.: Antikentempel) — невялікага памеру маноптар у заходняй частцы парку Сан-Сусі ў Патсдаме. Пабудаваны пры Фрыдрыху Вялікім па праекце Карла фон Гонтарда для захоўвання каралеўскай калекцыі твораў антычнага мастацтва, манет і гем. Будынак быў пабудаваны ў 1768—1769 гадах каля Новага палаца, на поўнач ад галоўнай алеі парку як пандан да Храма дружбы. З 1921 года Антычны храм выконвае функцыю маўзалея для членаў дому Гогенцолернаў і закрыты для доступу публікі.
Музей[правіць | правіць зыходнік]
Як і карцінная галерэя Сан-Сусі, Антычны храм першапачаткова праектаваўся як музей, і ў часы Фрыдрыха Вялікага яго можна было агледзець па папярэдняй дамоўленасці з кашталянам Новага палаца. У экспазіцыі апроч дзясяткаў прадметаў антычнага мастацтва малых формаў (мармуровыя урны, бронзавыя статуэткі, інструменты, гіркі, кераміка), на мармуровых пастаментах былі пастаўлены дзесяць мармуровых статуй у чалавечы рост, так званая «сям’я Лікамеда». Іх Фрыдрых Вялікі набыў у французскага кардынала Мельхіёра дэ Паліньяка. На пяцідзесяці пазалочаных кансолях размяшчаліся мармуровыя, базальтавыя і бронзавыя бюсты, 31 з якіх таксама былі набыты ў Паліньяка. Астатнія прыбылі ў Патсдам з Байрэйта, з фондаў любімай сястры Фрыдрыха і прыхільніцы антычнасці Вільгельміны Прускай. Бакавы кабінет, увайсці ў які можна толькі праз дзверы з асноўнай круглай залы, прызначаўся для экспазіцыі калекцыі манет і гем, набытай у барона Філіпа фон Штоша. У чатырох шафах з кедравага дрэва знаходзілася больш 9200 залатых, сярэбраных і бронзавых манет, 4370 гем і камей, 48 мармуровых, тэракотавых і бронзавых рэльефаў, а таксама кнігі па археалогіі з бібліятэкі Фрыдрыха Вялікага.
Мемарыял[правіць | правіць зыходнік]
Фрыдрых Вільгельм II, які ўзышоў на прускі трон у 1797 годзе, ва ўказе свайму кабінету ад 1 верасня 1798 года распарадзіўся «… у мэтах спрыяння вывучэнню старажытнасцей і мастацтва … аб’яднаць збор медалёў і антычнасці з Антычнага храма ў Патсдаме з падобнымі калекцыямі ў Берліне і даручыць Акадэміі навук…». У тым жа годзе збор манет і гем пераехаў у антычны кабінет Гарадскога палаца. Скульптуры, якія заставаліся ў храме пасля паражэння Прусіі ў бітве пры Іене і Аўэрштэце ў 1806 годзе, пры французскай акупацыі па загадзе Напалеона былі вывезены ў якасці трафеяў у Францыю. У Прусію яны вярнуліся ў 1815 годзе і пасля рэстаўрацыі ў майстэрні скульптара Крысціяна Даніэля Раўха размясціліся ў Старым музеі ў Берліне, які адкрыўся ў 1830 годзе.
У спусцелым Антычным храме па загадзе Фрыдрыха Вільгельма III у чэрвені 1828 года была выстаўлена другая версія створанага Крысціянам Даніэлем Раўхам саркафага памерлай 19 ліпеня 1810 года каралевы Луізы Мекленбург-Стрэліцкай (арыгінал — у маўзалеі палацавага парку Шарлотэнбург у Берліне). У 1877 годзе саркафаг быў перанесены з Антычнага храма ў адкрыты для доступу публікі музей Гогенцолернаў у берлінскім палацы Манбіжу, разбураным у Другую сусветную вайну.
Планы рэканструкцыі[правіць | правіць зыходнік]
Пры Вільгельме II Антычны храм планавалася выкарыстоўваць у якасці прыдворнай капліцы. Архітэктар Эрнст Эберхард фон Інэ падрыхтаваў некалькі праектаў. Першы з іх прадугледжваў афармленне ў стылі італьянскага рэнесансу, другі — у класіцыстычным стылі. Праекты не былі рэалізаваны праз пачатак Першай сусветнай вайны. Не было выканана і ўказанне ператварыць будынак у пахавальню імператарскай сям’і. Тым не менш, імператрыца Аўгуста Вікторыя ў адпаведнасці з яе пажаданнем была пахавана 19 красавіка 1921 года ў Антычным храме, які аж да 1940-х гадоў быў месцам пахавання некалькіх Гогенцолернаў.
Маўзалей[правіць | правіць зыходнік]
год
У Антычным храме пахаваны пяць членаў дому Гогенцолернаў:
- імператрыца Аўгуста Вікторыя
- Іаахім Прускі
- Вільгельм Прускі, старэйшы сын кронпрынца Вільгельма
- Эйтэль Фрыдрых Прускі, другі сын імператара Вільгельма II
- Герміна Рэйс-Грэйцкая, другая жонка кайзера Вільгельма II
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Зноскі
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Generaldirektion der Stiftung Schlösser und Gärten Potsdam-Sanssouci (Hrsg.): Potsdamer Schlösser und Gärten. Bau- und Gartenkunst vom 17. bis 20. Jahrhundert. UNZE VG mbH, Potsdam 1993 ISBN 3-910196-14-4
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Антычны храм у Сан-Сусі
