Мікалай Аляксандравіч Лахвіцкі

Мікалай Аляксандравіч Лахвіцкі
Дата нараджэння	7 кастрычніка 1867(1867-10-07)
Месца нараджэння	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя
Дата смерці	5 лістапада 1933(1933-11-05) (66 гадоў)
Месца смерці	Парыж, дэпартамент Сена, Францыя
Месца пахавання	Сент-Жэнеўеў-дэ-Буа[d]
Бацька	Aleksander Lokhvitsky[d]
Альма-матар	Маскоўскі трэці кадэцкі корпус[d] (1887) Канстанцінаўскае артылерыйскае вучылішча[d] (1889) Акадэмія Генеральнага штаба[d] (1900)
Грамадзянства	Расійская імперыя  СССР
Прыналежнасць	Расійская імперыя
Род войскаў	пяхота
Званне	генерал-лейтэнант і генерал-маёр
Камандаваў	Russian Expeditionary Force in France and Greece[d]
Бітвы/войны	Руска-японская вайна Першая сусветная вайна грамадзянская вайна
Узнагароды і званні
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мікала́й Алякса́ндравіч Лахві́цкі (руск.: Николай Александрович Лохвицкий) (7 кастрычніка 1867 (па іншым дадзеным 1868 — 5 лістапада 1933, Парыж, Францыя) — расійскі ваенны дзеяч, генерал-лейтэнант (1917).

Біяграфія

З дваран Санкт-Пецярбургскай губерні. Сын прысяжнага паверанага, брат паэтэсы Міро (Марыі Аляксандраўны) Лахвіцкай і пісьменніцы Тэфі (Надзеі Аляксандраўны Лахвіцкай, па мужу — Бучынскай).

Сям’я

Жонка — Ганна Мікалаеўна, народжаная Галавіна (1875—1958), дачка генерал-лейтэнанта і сястра генерала Мікалая Мікалаевіча Галавіна. Дочкі — Ганна і Наталля.

Адукацыя

• 4-ы Маскоўскі кадэцкі корпус (з 10.09.1892 — 3-ці) (1887 года);
• 2-е Канстанцінаўскае ваенная вучылішча (1889 года);
• Мікалаеўская акадэмія Генеральнага штаба (1900 года), па другім разрадзе.

Кар’ера

Служыў у 105-ым пяхотным Арэнбургскім палку. Камандны цэнз адбыў у лейб-гвардыі Ізмайлаўскім палку. Некаторы час служыў у Пашлаўскім ваенным вучылішчы з залічэннем па гвардзейскай пяхоце, у пасадах бібліятэкара, кварцірмістра, ад’ютанта вучылішча.

Удзельнік Руска-японскай вайны 1904—1905 гг. З снежня 1906 — палкоўнік. У 1907 г. быў пераведзены ў 145-ы пяхотнага Новачаркаскага імператара Аляксандра ??? полк і прызначаны малодшым штаб-афіцэрам. З 30 мая 1912 — камандзір 95-га пяхотнага Краснаярскага палка.

Першая сусветная вайна

Удзельнік Першай сусветнай вайны. Узнагароджаны Георгіеўскай зброяй і ордэнам Св. Георгія 4-й ступені (1915). З лютага 1915 — генерал-маёр. З 3 красавіка 1915 — камандзір брыгады 25-й пяхотнай дывізіі, з 8 мая 1915 — камандзір брыгады 24-й пяхотнай дывізіі.

Удзел у вайне ў Францыі

З 21 студзеня 1916 г. — камандзір 1-й Асобнай пяхотнай брыгады, накіраваная (праз Уладзівасток і Суэц) на французскі тэатр ваенных дзеянняў. За баявыя адрозненні ў баях у Францыі ўзнагароджаны камандзірскім крыжам ордэна Ганаровага легіона і ордэнам Св. Георгія 3-й ступені (1917). Быў двойчы кантужаны. З чэрвеня 1917 г. — начальнік Асобнай пяхотнай дывізіі, у якую ўвайшлі ўсе расійскія войскі ў Францыі (1-я і 3-я Асобныя пяхотныя брыгады). З 1917 г. — генерал-лейтэнант. Калі частка салдатаў корпуса ў ваенным лагеры Ля-Курцін, распрапагандаваная бальшавікамі, выйшла з падначалення сваіх афіцэраў, адмовілася ваяваць і запатрабавала вяртанні ў Расію, Лахвіцкі ўдзельнічаў у прыгнечанні мецяжу, узначаліўшы пакінутых ураду рускіх салдатаў і афіцэраў з сваёй дывізіі. Да ліпеня 1918 г. быў камандзірам рускай ваеннай базы ў Лавалі, актыўна займаўся стварэннем рускага легіона ў Францыі

Удзельнік Грамадзянскай вайны

У 1919 г. выехаў на ўсход Расіі, дзе далучыўся да войскаў адмірала А. У. Калчака. У красавіку — чэрвені 1919 г. быў камандзірам 3-га Уральскага горнага корпуса, затым 1-й арміі і, пасля перафарміравання, 2-й арміяй. У жніўні 1919 г. быў заменены генералам С. М. Вайцехоўскім. Быў камандзіраваны Калчаком у Іркуцк для падрыхтоўкі пераезду туды Стаўкі і ўрада, а таксама для перамоў з атаманам Р. М. Сямёнавым. У красавіку — жніўні 1920 г. — камандуючы Далёкаўсходняй арміяй (змяніў на гэтым пасту генерала С. М. Вайцехоўскага, здаў армію генералу Р. А. Вержбіцкаму); прадстаўнік Капелеўскай арміі пры штабе Сямёнава. У жніўні — снежні 1920 г. начальнік штаба галоўнакамандуючага. У кастрычніку 1920 г. выйшаў з часткай войскаў з падначалення атаману Сямёнаву і прызнаў адзіным галоўнакамандуючым расійскімі ўзброенымі сіламі генерала, барона П. Н. Урангеля.

Эміграцыя

У снежні 1920 г. вярнуўся ў Еўропу. З 1923 г. жыл у Парыжы. З 1927 г. старшыня Таварыства манархістаў-легіцімістаў, Савета па ваенным і марскім справам пры вялікім князю Кірыле Уладзіміравічу. Быў у складзе Корпуса імператарскіх арміі і флота (КІАФ), у пачатку 1930-х гадоў быў пераведзены ў генералы ад інфантэрыі (асноўная ваенная арганізацыя эміграцыі — Рускі агульнавоінскі саюз (РАВС) — не прызнавала такіх пераводаў). Імкнуўся да збліжэння РАВС і КІАФ. Адначасова служыў у ваенна-гістарычнай камісіі французскага Ваеннага міністэрства. Рэгулярна выступаў з дакладамі перад эмігрантамі.