Обергрупенфюрар
.png)
Обергрупенфюрар (ням.: Obergruppenführer) — званне ў СС, СА, НСКК і НСФК, якое адпавядала званню генерала роду войскаў у вермахце.
Вызначэнне[правіць | правіць зыходнік]
Было ўведзена ў лістападзе 1926 года, першапачаткова — у якасці вышэйшага звання ў структуры арганізацыі СС. Першым званне обергрупенфюрар атрымаў Ёзэф Берхтальд. У перыяд з 1926 года па 1936 год выкарыстоўвалася ў якасці звання вышэйшых кіраўнікоў СС.
У СА дадзенае званне насілі кіраўнікі «обергруп» (адсюль і назва) — найбуйнейшых злучэнняў, якія па колькасці набліжаліся да «групаў армій» у ваенны час. У кожную «обергрупу» ўваходзіла некалькі «груп» (якія па колькасці набліжаліся да армій). Першымі гэтае званне ў СА атрымалі Адольф Гюнляйн, Эдмунд Гайнес (намеснік Э. Рэма), Фрыц фон Краўзер, Карл Зігмунд Літцман і Віктар Лутцэ. У 1934 званне атрымалі Аўгуст Шнайдгубер і Герман Рэшны. Падчас «Ночы доўгіх нажоў» многія члены вышэйшага кіраўніцтва СА (акрамя А. Гюнляйна, В. Лутцэ і К. Літцмана) былі пакараныя, і званне не прысвойвалася у СА на працягу некалькіх гадоў, новая хваля прысваенняў звання рушыла ўслед у гады Другой сусветнай вайны.
З заснаваннем войскаў СС гэтае званне можна толькі ўмоўна прыраўнаваць да больш позняга савецкага звання генерал-палкоўніка, паколькі ў Чырвонай Арміі дадзенае воінскае званне адпавядае пасадзе камандуючага арміяй, а прамежкавых званняў паміж генерал-лейтэнантам і генерал-палкоўнікам няма. Аднак войскі СС да 1944 года не мелі фарміраванняў буйней дывізіі. Таму дадзенае званне насілі альбо камандзіры дывізій, альбо вышэйшыя кіраўнікі цэнтральнага апарата СС. Напрыклад, обергрупенфюрарам СС быў Эрнст Кальтэнбрунер.
Да 1942 года обергрупенфюрары СА і СС насілі на пятліцах тры дубовых ліста і адну зорку. З 1942 года ў СС замест адной ўвялі дзве зоркі (у СА знак адрознення застаўся ранейшым). Змяненне знакаў адрознення вышэйшых фюрараў (генералаў) СС у красавіку 1942 года было выклікана увядзеннем звання оберстгрупенфюрар і жаданнем уніфікаваць колькасць зорачак на пятліцах і на пагонах, якія насіліся на ўсіх іншых відах формы, акрамя партыйнай, паколькі з павелічэннем колькасці часцей войскаў СС усё часцей узнікалі праблемы з карэктным распазнаннем званняў СС звычайнымі ваенаслужачымі Вермахта.
У выпадку прызначэння ўладальніка гэтага звання на пасаду ваеннай (з 1939 года) або паліцэйскай (з 1933 года) службы ён атрымліваў дубліруючае званне ў адпаведнасці з характарам службы:
- обергрупенфюрар СС і генерал паліцыі — ням.: SS Obergruppenführer und General der Polizei
- обергрупенфюрар СС і генерал войск СС — ням.: SS Obergruppenführer und General der Waffen-SS
У прыватнасці, згаданы Э. Кальтэнбрунер насіў дубліруючае званне генерала паліцыі. У сілу рэзкага пашырэння войскаў СС у 1941—1942 гадах некаторыя групенфюрары і обергрупенфюрары перайшлі ў структуру войскаў СС з паліцэйскімі дублюючымі званнямі.
Званне обергрупенфюрар атрымалі 109 чалавек, у тым ліку 2 венгры (Фекецэхалмі і Рускай). Гельдарф[1] быў разжалаваны і пакараны за ўдзел у змове супраць Гітлера, 5 чалавек (Шварц, Дэлюге, Дзітрых, Гаўзер і Вольф)[2] былі павышаны да оберстгрупенфюрара.
Спіс обергрупенфюрараў СС[правіць | правіць зыходнік]
- 01.01.1933 — Генрых Гімлер [3]
- 01.07.1933 — Рудольф Гес [3]
- 01.07.1933 — Франц Ксавер Шварц [4]
- 26.07.1933 — Франц Зэльдцэ [5]
- 01.07.1934 — Ёзэф Дзітрых [6]
- 09.09.1934 — Фрыц Вайцэль [7]
- 09.09.1934 — Курт Далюгэ [8]
- 09.11.1934 — Вальтэр Бух [7]
- 09.11.1934 — Рыхард Дарэ (Darre)
- 01.01.1935 — Уда фон Войрш (Woyrsch)
- 25.01.1935 — Фрыдрых Вільгельм Кругер (Krüger) [9]
- 30.01.1936 — Карл фон Эберштайн (Eberstein)
- 30.01.1936 — Ёзіяс Георг Вільгельм Вальдэк-Пірмонт (Waldeck-Pyrmont)
- 30.01.1936 — Макс Аман (Amann)
- 30.01.1936 — Піліп Боулер (Bouhler)
- 13.09.1936 — Фрыдрых Екельн (Jeckeln)
- 09.11.1936 — Вернер Лорэнц (Lorenz)
- 09.11.1936 — Аўгуст Гайсмейер (Heissmeyer)
- 20.04.1937 — Эрнст-Генрых Шмаўзер (Schmauser)
- 20.04.1939 — Фрыдрых фон дэр Шуленбург (Schulenburg)
- 20.04.1940 — Марцін Борман (Bormann), таксама обергрупенфюрар СА
- 20.04.1940 — Ганс Генрых Ламерс (Lammers)
- 20.04.1940 — Ота Дзітрых (Dietrich)
- 20.04.1940 — Артур Зейс-Інкварт (Seyss-Inquart)
- 24.09.1941 — Райнгард Гейдрых (Heydrich)
- 01.10.1941 — Пауль Гаўзер (Hausser)
- 09.11.1941 — Эрых фон дэм Бах (Bach)
- 09.11.1941 — Ганс Адольф Прутцман (Prützmann)
- 09.11.1941 — Вільгельм Рэдзіес (Redies)
- 09.11.1941 — Вільгельм Райнгард (Reinhard)
- 31.12.1941 — Альберт Форстэр (Forster)
- 30.01.1942 — Фрыц Заўкель (Sauckel) [10]
- 30.01.1942 — Тэадор Беркельман (Berkelmann)
- 30.01.1942 — Ёзэф Бюркель (Bürkel) [11]
- 30.01.1942 — Карл Фрыдрых Ота Вольф (Wolff)
- 30.01.1942 — Рыхард Гільдэбрант (Hildebrandt)
- 30.01.1942 — Фрыдрых Гільдэбрант (Hildebrandt)
- 30.01.1942 — Вільгельм Карл Кеплер (Keppler)
- 30.01.1942 — Вільгельм Копе (Koppe)
- 30.01.1942 — Вільгельм Мур (Murr)
- 30.01.1942 — Карл Філер (Fiehler)
- 30.01.1942 — Дзітрых Клагес (Klagges)
- 30.01.1942 — Артур Карл Грэйзер (Greiser)
- 30.01.1942 — Паўль Кёрнер (Körner)
- 20.04.1942 — Тэадор Айке (Eicke)
- 20.04.1942 — Освальд Поль (Pohl)
- 20.04.1942 — Паўль Шарфэ (Scharfe)
- 20.04.1942 — Эміль Мазув (Mazuw)
- 20.04.1942 — Вальтэр Шміт (Schmitt)
- 09.09.1942 — Герберт Баке (Backe)
- 30.01.1943 — Карл Каўфман (Kaufmann)
- 30.01.1943 — Зігфрыд Таўберт (Taubert)
- 21.06.1943 — Фрыдрых Альперс (Alpers)
- 21.06.1943 — Готлаб Бергер (Berger)
- 21.06.1943 — Іаахім Эгелінг (Eggeling)
- 21.06.1943 — Эрнст Кальтэнбрунер (Kaltenbrunner)
- 21.06.1943 — Конрад Генлайн (Henlein)
- 21.06.1943 — Ганс Ютнер (Jüttner)
- 21.06.1943 — Ота Гофман (Hoffmann)
- 21.06.1943 — Канстанцін фон Нойрат (Neurath)
- 21.06.1943 — Эрнст Вільгельм Боле (Bohle)
- 21.06.1943 — Карл Герман Франк (Frank)
- 21.06.1943 — Артур Флепс (Phleps)
- 21.06.1943 — Рудольф Квернер (Querner)
- 21.06.1943 — Фрыдрых Райнэр (Rainer)
- 21.06.1943 — Ганс Альбін Раутер (Rauter)
- 21.06.1943 — Эрнст Закс (Sachs)
- 21.06.1943 — Аўгуст Айгрубер (Eigruber), [12]
- 21.06.1943 — Гуга Юры (Jury)
- 01.07.1943 — Фелікс Штайнер (Steiner)
- 01.07.1943 — Альфрэд Вюненберг (Wünnenberg)
- 09.11.1943 — Карл Пфефер-Вільдэнбрух (Pfeffer-Wildenbruch)
- 30.01.1944 — Гартман Лаутэрбахер (Lauterbacher)
- 30.01.1944 — Ульрых Грайфельт (Greifelt)
- 30.01.1944 — Карл Ганке (Hanke)
- 30.01.1944 — Вільгельм Штукарт (Stuckart)
- 15.03.1944 — Ота Вінкельман (Winkelmann)
- 20.04.1944 — Герман Гёфле (Höfle), таксама обергрупенфюрар НСКК
- 20.04.1944 — Вернер Бэст (Best)
- 20.04.1944 — Эрнст-Роберт Гравіц (Grawitz)
- 20.04.1944 — Франц Брайтгаўпт (Breithaupt)
- 20.04.1944 — Максіміліян фон Херф (Herff)
- 20.04.1944 — Леанард Конці (Conti)
- 20.04.1944 — Гюнтэр Панке (Pancke)
- 20.04.1944 — Георг Кеплер (Keppler)
- 21.06.1944 — Вальтэр Кругер (Krüger)
- 21.06.1944 — Карл Марыя Дэмельхубер (Demelhuber)
- 21.06.1944 — Юліус Шаўб (Schaub)
- 24.06.1944 — Курт Кноблаўх (Knoblauch)
- 30.06.1944 — Курт фон Готберг (Gottberg)
- 16.07.1944 — Оскар Шверк (Schwerk)
- 19.07.1944 — Генрых фон Маўр (Maur)
- 01.08.1944 — Бена Марцін (Martin)
- 01.08.1944 — Вільгельм Бітрых (Bittrich)
- 01.08.1944 — Карл Валь (Wahl)
- 01.08.1944 — Паўль Вегенер (гаўляйтэр) (Wegener)
- 01.08.1944 — Карл Гутэнбергер (Gutenberger)
- 01.08.1944 — Юрген фон Камптц (Kamptz)
- 01.08.1944 — Карл Оберг (Oberg)
- 01.08.1944 — Эрвін Розэнер (Rösener)
- 01.08.1944 — Маціяс Кляйнхайстэркамп (Kleinheisterkamp)
- 01.08.1944 — Фрыц Вэхтлер (Wächtler)
- 01.08.1944 — Густаў Адольф Шэель (Scheel)
- 09.10.1944 — Аўгуст Франк (Frank)
- 01.11.1944 — Ота Фекецехальмі-Чэйднер (Feketehalmy-Czeydner)
- 09.11.1944 — Герберт Ота Гіле (Gille)
- 09.11.1944 — Фрыц Шлесман (Schlessmann)
- 01.02.1945 — Эні Рускай (Ранценбергер) (Ruszkay)
- 01.03.1945 — Ганс Камлер (Kamler)
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Зноскі
- ↑ Існуе памылковае меркаванне, што афіцыйна Гельдарф нібыта не быў у СС, але ў яго было званне генерала паліцыі, што адпавядала званню обергрупенфюрар СС і пятліцы обергрупенфюрара на зялёным фоне (ОРПО). На самай справе з 1933 года Хельдорф паралельна з атрадамі СА ўзначальваў і атрады СС у Патсдаме, а акрамя таго, з 1936 года па ўказе Гімлера ўсе старэйшыя афіцэры паліцыі парадку (ОРПО) пачынаючы са звання падпалкоўніка атрымалі дадатковыя аналагічныя званні СС. Магчыма дадзенае памылковае меркаванне тлумачыцца тым, што Гельдарф не меў дадатковага звання генерала войскаў СС, але ж ён не быў на фронце і не камандаваў падраздзяленнем (дывізіяй або корпусам) войскаў СС, а ўзначальваў паліцыю парадку ў Берліне.
- ↑ «Schutzstaffel der NSDAP. (SS-Oberst-Gruppenführer — SS-Standartenführer). Stand vom 9.November 1944». Herausgegeben vom SS-Personalhauptamt. Berlin 1944. Gedruckt in der Reichsdruckerei. Стар. 7.
- ↑ а б 01.01.1933 атрымаў чын обергрупенфюрар СА
- ↑ 20.04.1942 павышаны да оберстгрупенфюрара СС
- ↑ 1933/07/26 атрымаў чын обергрупенфюрара СА
- ↑ 01.08.1944 павышаны да оберстгрупенфюрара СС
- ↑ а б 18.12. 1931 атрымаў чын групенфюрара СА
- ↑ 15.03.1932 атрымаў чын групенфюрара СА
- ↑ 27.07.1934 атрымаў чын обергрупенфюрара СА
- ↑ з 09.11.1937 таксама обергрупенфюрар СА
- ↑ з 1936 таксама обергрупенфюрар СА
- ↑ з 09.11.1943 таксама обергрупенфюрар СА
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Ю.Веремеев. Войска СС (Waffen-SS).Знаки различия званий высших руководителей (Höhere Führer).
- Ю.Веремеев. Таблицы званий германского вермахта (Die Wehrmacht) 1935-45гг. Войска СС (Waffen-SS).
- Залесский К.А. СС. Охранные отряды НСДАП.. — М.: Эксмо, 2004. — С. 389. — 656 с. — ISBN 5-699-06944-5.
- Залесский К. А. Кто был кто в Третьем рейхе: Биографический энциклопедический словарь.. — М.: ООО «Издательство АСТ»: ООО «Издательство Астрель», 2002. — 942 [2] с. — ISBN 5-17-015753-3 (ООО «Издательство АСТ»); isbn 5-271-05091-2 (ООО «Издательство Астрель»).
- «Schutzstaffel der NSDAP. (SS-Oberst-Gruppenführer — SS-Standartenführer). Stand vom 9.November 1944». Herausgegeben vom SS-Personalhauptamt. Berlin 1944. Gedruckt in der Reichsdruckerei. Стр. 7-14. (ням.)
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
| Малодшае званне Групенфюрар |
Обергрупенфюрар | Оберстгрупенфюрар |
