Прычт

Прычт — у Рускай праваслаўнай царкве назва групы асоб, якая служыць пры якім-небудзь адным храме (прыходзе): як святароў (святар і дыякан), так і царкоўнаслужыцеляў (псаломшчыкі і інш.); пазней стала азначаць толькі апошнюю катэгорыю асоб.

Прычт пры кожным храме ўтвараўся па прызначэнаму для яго штаце, які складаўся духоўнай кансісторыяй і біскупам па просьбах членаў прыхода і пры абавязковай наяўнасці дастатковых сродкаў для ўтрымання ўсіх членаў прычта. На заснаванне новага прычта, а таксама на змены ў яго складзе кожны раз архіерэй пытаў дазвол Свяцейшага сінода. Змест сельскага прычта дастаўлялі галоўным чынам даходы за «трэбавыпраўлення» у прыхаджан (падзяляемыя паміж членамі прычта па зацверджаным Сінодам правілах), царкоўная зямельная ўласнасць, часам — гатовае памяшканне ў царкоўных дамах, жалаванне (не ва ўсіх епархіях).

Права вернікаў абіраць членаў прычта, як агульнае, адменена, але за прыхаджанамі застаецца права заявы дыяцэзіяльнаму епіскапу свайго жадання мець вядомую асобу членам прычта свайго храма.

Гл. таксама

• Клір

Літаратура

• Ивановский Я., «Обозрение церковно-гражданских узаконений по духовному ведомству» (СПб., 1893).