Дэвід Вудард

Правіць спасылкі
З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Дэвід Вудард
англ.: David Woodard
Вудард ў 2013 годзе
Вудард ў 2013 годзе
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні Дэвід Джэймс Вудард
Дата нараджэння 6 красавіка 1964(1964-04-06)[1] (60 гадоў)
Месца нараджэння Санта-Барбары, Каліфорнія
Грамадзянства
Жонка Sonja Vectomov
Альма-матар
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці кампазітар, дырыжор, пісьменнік
Жанр Постмадэрнізм
Подпіс Выява аўтографа
davidwoodard.com (англ.)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Дэвід Вудард (нарадз. 6 красавіка 1964 года, Санта-Барбары, Каліфорнія, ЗША)—амерыканскі пісьменнік і дырыжор. На працягу 1990-х гадоў ён стварыў тэрмін «прэквіем», моўную кантамінацыю слоў «preemptive» і «requiem». Гэтым словам ён апісаў уласны будысцкі спосаб напісання музыкі, прызначанай спецыяльна для выканання падчас або незадоўга да смерці суб'екта.[2][3]

Рытуальная служба Лос-Анджэлеса, у якой Вудард працаваў дырыжорам або музычным кіраўніком, праводзіла ва ўжо не працуючым фунікулёры Палёт анёла (Angels Flight) грамадзянскі абрад у гонар ахвяры няшчаснага выпадку Леона Прапорта і яго пацярпелай ўдавы Лолы.[4][5]:125 Ён таксама кіраваў паніхідамі, прысвечанымі дзікім жывёлам, напрыклад, каліфарнійскаму бураму пелікану на абрывістым беразе пляжу, месцы падзення птушкі.[6]

Вудард таксама вядомы сваімі рэпрадукцыямі Dreamachine (Машыны сноў)—лямпы, якая выклікае лёгкія галюцынацыі і выстаўлялася ў музеях мастацтваў па ўсім свеце. У Нямеччыне і Непале ён вядомы дзякуючы сваім публікацыям у часопісе Der Freund (Сябар), сярод якіх ёсць артыкулы на тэмы міжвідавай кармы, свядомасці раслін і парагвайскага паселішчы Нуэва Германія.[7]

Адукацыя

Вудард атрымаў адукацыю ў Новай школе сацыяльных даследаванняў (The New School for Social Research) і Каліфарнійскі ўніверсітэт у Санта-Барбары.[8]

Нуэва Германія

У 2003 годзе Вудард быў абраны дэпутатам у Джунипер Хілс (акруга Лос-Анджэлес), штат Каліфорнія. Будучы на ​​гэтай пасадзе, ён прапанаваў заключыць пагадненне аб пабрацімстве з мястэчкам Нуэва Германія ў Парагваі. Каб ўвасобіць у жыццё сваю ідэю, Вудард адправіўся ў былое вегетарыянска-феміністычнае паселішча-утопію і сустрэўся з яго муніцыпальным кіраўніцтвам. У выніку першага візіту ён вырашыў не ўсталёўваць з суполкай адносін, але знайшоў там цікавы аб'ект для вывучэння ў сваіх наступных працах. Ён асабліва зацікавіўся першаснымі трансгуманістычнымі ідэямі тэарэтыка-распрацоўніка Рыхарда Вагнера і Элізабэт Форстэр-Ніцшэ, якая разам са сваім мужам Бернхардам Форстэрам заснавала гэтую калонію і жыла там на працягу 1886-1889 гадоў.[8]

З 2004 па 2006 гады Вудард узначальваў шматлікія экспедыцыі ў Нуэва Германія, заручыўшыся падтрымкай віцэ-прэзідэнта ЗША Дзіка Чэйні.[9] У 2011 годзе Вудард дазволіў швейцарскаму пісьменніку-раманісту Крысціяну Крахту апублікаваць іх аб'ёмную асабістую перапіску, якая ў асноўным датычыцца паселішчы Нуэва Германія;[10]:113–138 яна выйшла ў свет у двух тамах пад штэмпелем Гановерскага ўніверсітэта Wehrhahn Verlag (Верхан Ферлаг).[11]:180–189 Выданне Frankfurter Allgemeine Zeitung (Франкфурцкая ўсеагульная газета) у сваім аглядзе кнігі адзначае: «[Аўтары] сцерлі мяжу паміж жыццём і мастацтвам».[12] Выданне Der Spiegel (Люстэрка) лічыць, што першы том, Five Years (Пяць гадоў),[13] з'яўляецца «спірытуалістычнай падрыхтоўчай працай» да наступнага рамана Крахта Imperium (Імперыя).[14]

Як лічыў Эндру МакКанн, Вудард адправіўся «ў падарожжа да таго, што засталося ад таго месца, дзе нашчадкі першых пасяленцаў жылі ў радыкальна абмежаваных умовах» і натхніўся на «папулярызацыю культурнага профілю абшчыны і будаўніцтва мініятурнага Байтройтскага опернага тэатра на тым жа месцы, дзе некалі была сямейная рэзідэнцыя Элізабэт Форстэр-Ніцшэ».[15][заўв 1] На працягу апошніх гадоў Нуэва Германія стала больш ветлівым і адкрытым для наведвання месцам, дзе можна пераначаваць, паснедаць і наведаць імправізаваны гістарычны музей.

Машына сноў

З 1989 па 2007 гады Вудард будаваў рэпрадукцыі Машыны сноў,[16] страбаскапічнай вынаходкі, распрацаванай Брыёнам Гайсінам і Іэнам Соммервілям. Яна ўяўляе з сябе цыліндр з медзі або паперы з прарэзамі, які круціцца вакол электрычнай лямпы. Назіранне за машынай з зачыненымі вачыма можа выклікаць псіхічныя аберацыі, якія можна параўнаць з адчуваннямі падчас наркатычнай інтаксікацыі ці снамі.[заўв 2] Пасля дэманстрацыі Машыны сноў на Ports of Entry (Партах прыбыцця)[17]—візуальна-рэтраспектыўнай мастацкай выставе Уільяма С. Бероуз 1996 года ў Музеі мастацтваў акругі Лос-Анджэлес, Вудард пасябраваў з аўтарам вынаходкі і падарыў яму на яго 83 (і апошні) дзень нараджэння «Багемскую мадэль» (вырабленую з паперы).[18][19]:23 Папярэдняя машына была прададзеная ў 2002 годзе прыватнаму калекцыянеру на аўкцыёне Sotheby's (Сотбіс), а апошняя—аддадзена маёнткам Барроуз у часовае карыстанне і выстаўлена ў Spencer Museum of Art (музеі мастацтваў Спенсера).[20]

Зноскі і заўвагі

Заўвагі

  1. ↑ Швейцарскі класік-мовазнаўца Томас Шміт параўнаў пісьмовы стыль Вудард з другарадным персанажам рамана Томаса Пинчона.
  2. ↑ У 1990 годзе Вудард прыдумаў выдуманую псіхаактыўную прыладу, Feraliminal Lycanthropizer (Фералімінальны лікантрапізатар), эфект уплыву якога нібыта з'яўляецца супрацьлеглым аналагічнага дзеяння Машыны сноў.

Зноскі

  1. ↑ Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 31 снежня 2019.
  2. ↑ Carpenter, S., "In Concert at a Killer's Death", Los Angeles Times, 9 мая 2001.
  3. ↑ Rapping, A., Партрэт Дэвід Вудард (Сіэтл: Getty Images, 2001).
  4. ↑ Reich, K., "Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death", Los Angeles Times, 16 сакавіка 2001.
  5. ↑ Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Маунт-Плезант, Паўднёвая Караліна: Arcadia Publishing, 2008), с. 125.
  6. ↑ Manzer, T., "Pelican's Goodbye is a Sad Song", Press-Telegram, 2 кастрычніка 1998.
  7. ↑ Carozzi, I., "La storia di Nueva Germania", Il Post, 13 кастрычніка 2011.
  8. ↑ а б Riniker, C., "Autorschaftsinszenierung und Diskursstörungen in Five Years," ў J. Bolton, і іншыя, рэдактары, German Monitor 79 (Лейдэн: Brill, 2016).
  9. ↑ Epstein, J., "Rebuilding a Home in the Jungle", San Francisco Chronicle, 13 сакавіка 2005.
  10. ↑ Schröter, J., "Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator," ў Birke, Köppe, рэдактары, Author and Narrator (Берлін: De Gruyter, 2015), с. 113–138.
  11. ↑ Вудард, "In Media Res", 032c, лета 2011, с. 180–189.
  12. ↑ Link, M., "Wie der Gin zum Tonic", Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 лістапада 2011.
  13. ↑ Kracht, C., & Вудард, Five Years (Гановер: Wehrhahn Verlag, 2011).
  14. ↑ Diez, G., "Die Methode Kracht", Der Spiegel, 13 лютага 2012.
  15. ↑ McCann, A. L., "Allegory and the German (Half) Century", Sydney Review of Books, 28 жніўня 2015.
  16. ↑ Allen, M., "Décor by Timothy Leary", The New York Times, 20 студзеня 2005.
  17. ↑ Knight, C., "The Art of Randomness", Los Angeles Times, 1 жніўня 1996.
  18. ↑ Амбасада ЗША ў Празе, "Literary Centenary", Кастрычнік 2014.
  19. ↑ Вудард, "Burroughs und der Steinbock", Schweizer Monat, Сакавік 2014, с. 23.
  20. ↑ музеі мастацтваў Спенсера, "Welcome to the Spencer Collection", Канзаскі ўніверсітэт.

Спасылкі

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Дэвід_Вудард&oldid=3375876"