Аларых I
(Пасля перасылкі з Аларых)
Jump to navigation
Jump to search
| Аларых I гоцк.: 𐌰𐌻𐌰𐍂𐌴𐌹𐌺𐍃/Alareiks | ||
 | ||
| Гравюра XVIII стагоддзя | ||
| ||
|---|---|---|
| 382 — 395 | ||
| Папярэднік: | Фрытыгерн | |
| Пераемнік: | Прыняцце каралеўскага тытула | |
| ||
| 395 — 410 | ||
| Папярэднік: | Пасада заснавана | |
| Пераемнік: | Атаўльф | |
| Дзейнасць: | суверэн, Q20191909? | |
| Веравызнанне: | хрысціянін арыянскага толку | |
| Нараджэнне: | каля 376[1][2]
| |
| Смерць: | 410[3][1][4] | |
| Пахаванне: | ||
| Дынастыя: | Балты | |
| Бацька: | Атанарых[d] | |
| Дзеці: | Тэадорых I і Пелагея[d] | |
Аларых або Аларык (лат. Alaricus) (каля 370—410 н.э.) — правадыр вестготаў з 395 г. Ваяваў супраць рымлян. Як хаўруснік аднаго з варагуючых паміж сабой рымскіх імператараў у 395 г. захапіў Афіны, спустошыў Карынф, Аргас і Спарту. Усходне-рымскі імператар Аркадзій, сын Феадосія I, падпісаў мірнае пагадненне з Аларыхам, прызначыўшы яго намеснікам Ілірыі, дзе былі паселеныя вестготы на правах федэратаў. У 401 г. Аларых узняў паўстанне і прывёў войска ў Італію, але, двойчы разбіты ў 402 г. Стыліхонам, адступіў. У 408 г. уварваўся ў Італію зноў, тройчы браў у аблогу Рым і завалодаў ім толькі 14 жніўня 410 г., перадаўшы яго на тры дні рабаўнікам. Нашэсце Аларыха паскорыла заняпад і знікненне Заходняй Рымскай імперыі.
Зноскі
- ↑ 1,0 1,1 Аларих // Аконит — Анри — 1926. — Т. 2. — С. 125.
- ↑ Аларих I // Энциклопедический словарь / под ред. И. Е. Андреевский — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1890. — Т. I. — С. 353–354.
- ↑ Нямецкая нацыянальная бібліятэка, Берлінская дзяржаўная бібліятэка, Баварская дзяржаўная бібліятэка і інш. Record #119403676 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 14 кастрычніка 2015.
- ↑ Аларих // Военная энциклопедия — СПб.: Иван Дмитриевич Сытин, 1911. — Т. 1. — С. 232.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Лисовый И. А., Ревяко К. А. Античный мир в терминах, именах и названиях.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
|
