Перайсці да зместу

Альда Аліўеры

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Футбол
Альда Аліўеры
Агульная інфармацыя
Нарадзіўся 2 кастрычніка 1910(1910-10-02)[1]
Памёр 5 красавіка 2001(2001-04-05) (90 гадоў)
Грамадзянства
Рост 178 см
Пазіцыя брамнік
Клубная кар’ера[* 1]
1929—1933 Элас Верона 99 (0)
1933—1934 Падова[d] 8 (0)
1934—1938 Лукезэ[d] 121 (0)
1938—1942 Тарына 81 (0)
1942—1943 Брэшыя[d] 32 (0)
1943—1946 В’ярэджа[d] 4 (0)
Нацыянальная зборная[* 2]
1936—1940 Сцяг Каралеўства Італія Італія 24 (-28)
Трэнерская кар’ера
1945—1946 Сцяг Каралеўства Італія В'ярэджа
1946—1947 Сцяг Італіі Лукезэ
1947—1948 Сцяг Італіі В'ярэджа
1948—1950 Сцяг Італіі Удзінезэ
1950—1952 Сцяг Італіі Інтэрнацыянале
1952—1953 Сцяг Італіі Удзінезэ
1953—1955 Сцяг Італіі Ювентус
1955—1956 Сцяг Італіі Лукезэ
1956—1957 Сцяг Італіі Пістаезэ
1957—1959 Сцяг Італіі Трыесціна
1959—1960 Сцяг Італіі Элас Верона
1963—1966 Сцяг Італіі Казертана
1967—1968 Сцяг Італіі Казертана
Узнагароды і медалі
Чэмпіянаты свету
Золата Францыя 1938
  1. Колькасць гульняў і галоў за прафесійны клуб лічыцца толькі для розных ліг нацыянальных чэмпіянатаў.
  2. Колькасць гульняў і галоў за нацыянальную зборную ў афіцыйных матчах
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Альда Аліўеры (італ.: Aldo Olivieri; 2 кастрычніка 19105 красавіка 2001) — італьянскі футбаліст, брамнік. Чэмпіён свету 1938 у складзе нацыянальнай зборнай Італіі.

Аліўеры футбольную кар’еру ў «Вероне» (сезон 1929—1930), у 1934 перайшоў у «Падову», але згуляў толькі некалькі матчаў, атрымаўшы цяжкую траўму. Пасля выздараўлення гуляў у клубе «Лукезэ». У 1938 Аліўеры перайшоў у «Тарына». У «Тарына» Аліўеры згуляў 113 гульняў. У 1942 перайшоў у «Брэшыю», дзе ў Серыі В скончыў кар’еру, згуляўшы 32 гульні.

У зборнай дэбютаваў 15 лістапада 1936 года, згуляўшы матч са зборнай Германіі. Усяго за зборную правёў 24 гульні. Галоўным турнірам для футбаліста стаў чэмпіянат свету 1938, дзе Аліўеры правёў усе гульні. Па заканчэнні кар’еры стаў трэнерам.

  • Руднік В. Чэмпіёны свету па футболе 1930—2006. — Беласток:"Set-Print", 2006.
  1. Aldo Olivieri // FBref.com