Вуліца Бярнардзіну

Бярнардзіну
Вільнюс
Бярнардзіну; Вільнюс
	літ.: Bernardinų gatvė
Агульная інфармацыя
Краіна	Літва;
Горад	Вільнюс;
Раён	Сянюнія Сянаміесціс
Працягласць	240 м м
Ранейшыя назвы	Замкавы завулак
Назва ў гонар	Касцёл Святых Францыска і Бернарда
Паштовы індэкс	LT-01124
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Вуліца Бярнардзі́ну^[1] (традыцыйная беларуская назва — Бернардзі́нская ву́ліца^[2] (літ.: Bernardinų gatvė) — вуліца ў цэнтральнай частцы Вільнюса, у Старым Горадзе. Звязвае вуліцу Замкавую з вуліцай Святога Мікалая.

Архітэктурныя дамінанты вуліцы — кляштарныя комплексы бернардзінцаў з касцёлам Святых Францішка і Бернарда і бернардзінак з касцёлам Святога Міхаіла Арханёла, касцёл Святой Ганны і палац Лапацінскіх, помнікі архітэктуры XV—XVIII стагоддзяў.

Гісторыя

Вуліца пачала забудоўвацца ў XVI ст. Яна праходзіла паўночнай мяжой Рускага Горада.

У XIX ст. улады Расійскай імперыі аддзялілі сярэднюю частку вуліцы, што ішла ад бернардзінскіх кляштараў да моста ў Зарэчча, і назвалі яе Аляксандраўскай (руск.: улица Александровская). Пазней гэту частку з мэтай русіфікацыі колішняга Вялікага Княства Літоўскага перайменавалі ў Сувораўскую (руск.: улица Суворовская), у часы міжваеннай Польскай Рэспублікі — у вуліцу Святой Ганны, цяпер яна носіць імя Майроніса. Рэшту вуліцы расійскія ўлады пераназвалі ў Замкавы завулак, за польскім часам зноў Бернардзінская вуліца (частка завулка ў Зарэччы — Млынавая вуліца), за савецкім — Замкавы завулак. Менавіта гэтай рэшце (без часткі ў Зарэччы) у наш час вярнулі гістарычную назву.

Агульныя звесткі

Даўжыня вуліцы каля 240 м. Нумарацыя дамоў пачынаецца ад Замкавай вуліцы. З правага паўднёвага боку вуліцы дамы з няцотнымі нумарамі, з левага паўночнага боку — цотная нумарацыя.

Вузкая і выгнутая забрукаваная вуліца пачынаецца ад аркі, якая злучае кутнія камяніцы на Замкавай вуліцы і вядзе да ансамблю бернардзінскіх кляштараў. З левага боку адыходзіць вуліца Аранжарэйная.

Будынкі

Няцотны бок

№ 11 — 2-павярховы дом, дзе ў красавіку — чэрвені 1822 года жыў паэт Адам Міцкевіч. Тут ён скончыў сваю паэму «Гражына»^[3]. Пра гэты факт сведчыць памятная шыльда на фасадзе будынка. Цяпер у доме дзейнічае музей Адама Міцкевіча, які змяшчае больш за 200 экспанатаў, сярод якіх столік і крэсла, якімі паэт карыстаўся ў Парыжы, лісты да філаматаў, першыя прыжыццёвыя выданні — зборнік «Санеты» (1826) і «Конрад Валенрод» (1828)^[4].

Цотны бок

№ 6 (таксама Аранжарэйная вуліца, 5) — кутні 3-павярховы дом з арыгінальнай барочнай брамай
№ 8 (таксама Аранжарэйная вуліца, 8) — палац Лапацінскіх або Алізараў. Старасвецкую камяніцу на гэтым месцы ў 1762 годзе набыў Мікалай Лапацінскі. Ён рэканструяваў будынак паводле праекту архітэктара Яна Глаўбіца. У 1828 годзе палац набылі выдаўцы Завадскія.