Грамадзянская вайна ў Нігерыі
| Грамадзянская вайна ў Нігерыі | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Дата | 6 ліпеня 1967 — 13 студзеня 1970 | ||
| Месца | Біяфра (поўдзень Нігерыі) | ||
| Вынік | перамога нігерыйскага федэральнага ўрада | ||
| Праціўнікі | |||
|
|||
| Страты | |||
|
|||
.svg){kind=small}
Грамадзянская вайна ў Нігерыі (1967—1970), вайна ў Біяфры — грамадзянская вайна, якая вялася ў ліпені 1967 — студзені 1970 паміж узброенымі сіламі федэральнага ўраду Нігерыі, з аднаго боку, і Усходняй вобласці (Рэспубліка Біяфра, пераважна населеная народам ібо), якая спрабавала выйсці са складу Нігерыі, з другога боку.
У пачатковым перыядзе вайны войскі Біяфры не раз дасягалі поспехаў, але няроўнасць сіл і слабасць забеспячэння ваеннымі матэрыяламі хутка далі сябе знаць. Пасланыя ў Біяфру ўрадавыя войскі былі спачатку адбіты (ліпень 1967), аднак да канца года ў новых наступленнях змаглі захапіць нафтавыя радовішчы і марское ўзбярэжжа Біяфры. У 1968, пасля прайграных баёў за багаты нафтай раён Оуэры, войскі Б’яфры ўвесь час абараняліся, дасягаючы толькі асобных, мясцовых поспехаў (напр., дзеянні ВПС Біяфры ў 1969, пачатак контрнаступлення ў 1969 і інш.).
Вайна скончылася перамогай урадавых сіл. Усходняя вобласць была рэінтэгравана ў склад Нігерыі.
Прычыны
[правіць | правіць зыходнік]Прычынамі вайны былі пост-каланіяльная этнічная разнароднасць Нігерыі і этнічныя напружанні і пагромы, скіраваныя супраць народу ібо, якія асабліва абвастрыліся ў 1966—1967, даходзячы да генацыду.
Непасрэдным повадам стала агалошанне незалежнасці Біяфры (30.5.1967), на тэрыторыі якой знаходзіліся нігерыйскія запасы нафты. Самаабвешчаная рэспубліка валодала вялікай часткай нігерыйскага марскога ўзбярэжжа.
Ваенныя дзеянні
[правіць | правіць зыходнік]У ліпені 1967 г. федэральныя войскі захапілі горада Бані і Нсука. Сіл для пераходу ў буйнае наступленне па тэрыторыі ігбо ў іх яшчэ не было — але гэтая сілавая аперацыя фармальна блакавала праціўніка, а фактычна — пазбаўляла разведанага радовішча нафты, рэсурсу безумоўна стратэгічнага.
У пачатку жніўня Біяфра здзейсніла чарговую стратэгічную памылку. Непадрыхтаванае наступленне праз раней нейтральны цэнтральны рэгіён у бок Лагаса, буйнога порта і сталіцы Нігерыі. У гэты час афіцэры-ігбо са складу федэральных падраздзяленняў пачалі бунтаваць. Перашкодзіць наступуленню ўжо не выйшла. Горад Орэ ў 150 кіламетрах ад Лагаса апынуўся пад кантролем Біяфры.
Насельніцтва Лагаса прыйшло ў паніку. У сталіцы стыхійна высеклі каля дваццаці тысяч ігбо — усіх, каго здолелі адшукаць.
У студзені 1968 года ўрадавыя войскі пачалі наступленне з Калабара ў напрамку на горада Порт-Харкарт. Амаль чатыры месяцы паўстанцам ўдавалася стрымліваць націск, але 19 мая горад паў. Біяфра страціла апошні марскі порт і буйны аэрадром. Пачалася блакада мяцежнай правінцыі. Фэдэралы выразалі цэлыя паселішчы і правакавалі масавы голад. Улетку 1968 года па ўсіх кантынентах пракацілася магутная кампанія выкрыцця генацыду хрысціян-ігбо. Навіны еўрапейскіх тэлеканалаў пачыналіся з рэпартажаў пра жахі вайны.
Вясной 1969 года біяфрыйцы распачалі спробу пераламаць ход падзей. У сакавіку яны нанеслі контрудар і акружылі брыгаду нігерыйскай арміі ў толькі што занятым ёю горадзе Аверы. У красавіку Аверы зноў перайшоў пад кантроль Біяфры. Аднак ужо 22 красавіка 1969 пад ўдарамі федэралаў пала сталіца Біяфры — Юмуахія. 16 чэрвеня паў Авгу — галоўны аэрапорт краіны. У Біяфры засталася ўсяго адна ўзлётна-пасадачная паласа з цвёрдым пакрыццём, прыдатная для ўзлёту і пасадкі цяжкіх самалётаў. Участак федэральнай шашы Улі-Іхаліа, таксама вядомы як «аэрапорт Анабель», стаў галоўнай мэтай для федэралаў.
У маі 1969 г. камандас Біяфры напалі на нафтавае радовішча ў Квале, пры гэтым было забіта 11 італьянскіх нафтавікоў. Яшчэ 14 італьянцаў, 3 грамадзяніна ФРГ і адзін ліванец былі захоплены.
Падзенню Біяфры папярэднічала шырокамаштабнае наступленне ўрадавай арміі пад камандаваннем генерала Абасанджа. Аперацыя распачалася 22 снежня 1969 года. Яе мэтай было рассеч двума сустрэчнымі ўдарамі з поўначы і поўдня тэрыторыю, якая знаходзілася пад кантролем паўстанцаў. Да аперацыі прыцягваліся войскі агульнай колькасцю 180 тысяч чалавек з цяжкай артылерыяй, авіяцыяй і браневікамі.
Для парыраванне ўдару ў непрызнанай рэспублікі ўжо не заставалася ні сіл, ні сродкаў. Колькасць арміі Біяфры складала да таго часу каля 70 тысяч байцоў. У першы ж дзень фэдэралы прарвалі фронт, а 25 снежня паўночная і паўднёвая групоўкі злучыліся. Тэрыторыя паўстанцаў апынулася рассечана напалам.
Заключнае нігерыйскае наступленне, названае «Спадарожны вецер», было пачата 7 студзеня 1970. 9 студзеня 1970 года паў Аверы, 10 студзеня захоплена ўзлётная паласа «Анабель», 11 студзеня - паў Улі.
13 студзеня 1970 г. армія Біяфры капітулявала.
Ахвяры
[правіць | правіць зыходнік]Колькасць забітых падчас ваенных дзенняў ацэньваецца ў каля 100 тыс.ч., колькасць ахвяр хвароб і голаду (пераважна ва Усходняй вобласці) — ад 500 тыс. да 2 млн.ч. Усходняя вобласць была моцна разбурана вайной, са сваіх месцаў жыхарства ўцякло каля 3 мільёнаў бежанцаў.
Удзел авіяцыі
[правіць | правіць зыходнік]ВПС Біяфра мелі адзін B-25 «Мітчэл», тры лёгкіх бамбардзіроўшчыка B-26, некалькі T.6 «Тэксан». Пару транспартных самалётаў захапілі ў Нігерыі, і, разам з «Дакотай» з г. Порт-Харкорт, ператварылі ў імправізаваныя бамбардзіроўшчыкі.
У пачатку 1967 года ў распараджэнні ВПС федэральнага ўрада Нігерыі мелася пяць транспартнікаў «Дакота», каля дваццаці «Дорна До. 27 » і некалька вучэбна-трэніровачных P.149-D. З пачаткам баявых дзеянняў атрымалася закупіць МіГ-15, МіГ-17 і чэхаславацкія вучэбна-трэніровачныя самалёты «Дэльфін».
Улетку 1967 года біяфрыйскія ваенна-паветраныя сілы здзяйснялі авіаналеты на Лагас. ВПС Нігерыі бамбардзіравалі ў асноўным біяфрыйскія парты і аэрадромы, каб спыніць замежную дапамогу Біяфры. Большую частку баявых вылетаў ВПС Нігерыі ажыццявілі егіпецкія добраахвотнікі.
Прапаганда
[правіць | правіць зыходнік]Абодва бакі шумна дэкларавалі свае поспехі ў прапагандысцкіх выступах. Не менш актыўна гучалі абвінавачванні ў выкарыстанні праціўнікам замежных наймітаў.
Нацыянальная гордасць і страх за жыццё спарадзілі ў Біяфры зусім небывалы маштаб лаяльнасці ўладам. «Радыё Біяфры» магло спакойна выкарыстоўваць побач як ілжывыя зацвярджэнні аб немінучым хуткім прызнанні дзяржавы сусветнай супольнасцю, так і гэтак жа ілжывыя страшылкі пра запланаваны ўдары брытанскіх ВПС напалмам па гарадскіх кварталах.
Міжнародная падтрымка
[правіць | правіць зыходнік]Федэральны ўрад Нігерыі меў дыпламатычную падтрымку і абмежаваную падтрымку ваеннымі матэрыяламі ад Вялікабрытаніі, нядаўняй метраполіі. З 1968 інтэнсіўную праграму вайсковай падтрымкі федэралістаў, у тым ліку з адпраўкай ваенных саветнікаў, разгарнуў Савецкі Саюз.
Біяфра мела пэўную дыпламатычную падтрымку ў Афрыцы, абмежаваную і несістэматычную падтрымку вайсковымі матэрыяламі ад Францыі. На баку Біяфры ваявалі еўрапейскія і амерыканскія найміты (Гл. таксама: Карл Густаў фон Розен).
ЗША занялі нейтральную пазіцыю ў гэтым канфлікце, забараніўшы пастаўкі ваенных матэрыялаў бакам канфлікта.
Многія грамадскія і царкоўныя арганізацый аказвалі сістэматычную гуманітарную дапамогу грамадзянскаму насельніцтву Біяфры.
Сучасная сітуацыя
[правіць | правіць зыходнік]У пачатку XXI стагоддзя на тэрыторыі былой Біяфры зноў успыхнуў канфлікт. Розныя этнічныя групоўкі, найбольш моцнымі з якіх стаў Рух за вызваленне дэльты Нігера і Рух за выжыванне народа агані ў 2004 годзе пачалі новую вайну супраць урада. Сепаратысты практыкавалі нападу на свідравыя платформы і праходзяць суда, узяцце ў закладнікі замежнікаў, атакі на паліцэйскія ўчасткі.
Гл. таксама
[правіць | правіць зыходнік]Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- Биафро-нигерийская война (руск.)
- Нигерийские войны (Гражданская война, Религиозный конфликт и война в дельте Нигера)(недаступная спасылка) (руск.)