ДПП (NN)
| ДПП | |
|---|---|
| руск.: ДПП (NN) | |
| Аўтар | Віктар Алегавіч Пялевін |
| Мова арыгінала | руская |
| Дата першай публікацыі | 2003 |
| Выдавецтва | Эксмо[d] |
«ДПП (NN)» «(Дыялектыка Пераходнага Перыяду з Ніадкуль ў Нікуды)» — зборнік рускага пісьменніка Віктара Пялевіна, апублікаваны ў 2003 годзе. Большую частку зборніка складае пяты раман аўтара — «Лічбы», а астатняе — звязаныя з ім па змесце ці сэнсу аповесці і апавяданні.
Змест[правіць | правіць зыходнік]
- Элегія 2
Моц Вялікага
- Лічбы (раман)
- Македонская крытыка французскай думкі (аповесць)
- Адзін вог (апавяданне)
- Акіка (апавяданне)
- Фокус-група (апавяданне)
Жыццё выдатных людзей
- Госць на свяце Бон (апавяданне)
- Запіс пра пошук ветру (апавяданне)
Сюжэт[правіць | правіць зыходнік]
Раман «Лічбы»[правіць | правіць зыходнік]
Раман распавядае пра жыццё савецкага хлопчыка Сцёпы, які звяртаецца да дапамогай да магіі лічбаў. Спачатку ён абраў у якасці лічбы-апекуна сямёрку, але затым змяніў свой выбар на карысць лічбы 34. Па-першае, сямёрцы «пакланяліся» шматлікія вядомыя асобы, і Сцёпа ацэньваў свае шанцы «быць пачутым» лічбай 7 як мінімальныя. Па-другое, сума 3 і 4 дае тую ж сямёрку. Пасля, заўсёды кіруючыся сваёй лічбай і яе асаблівасцямі, Сцёпа стаў прадпрымальнікам, а ў постсавецкі перыяд і вельмі паспяховым банкірам. Лёс зводзіць яго і з праявамі варожай лічбы 43, якая з’яўляецца антыподам лічбы 34. І, што яшчэ горш, Сцёпа выявіў, што іншы расійскі банкір, які знаходзіцца ў той жа вагавой катэгорыі і верціцца ў падобных колах, выбраў лічбу 43 у якасці свайго асабістага заступніка. Сустрэчу з гэтым чалавекам прадказала яму задоўга да таго варажбітка. Калі Сцёпе спаўняецца 43 гады, гэта акалічнасць прыносіць яму шмат непрыемнасцяў, ставіць яго ў вельмі нязручныя сітуацыі, і падрывае баланс яго ўнутранага свету.
Іншыя часткі зборніка[правіць | правіць зыходнік]
«Элегія 2» змяшчае паэзію, якая выглядае пралогам або эпіграфам да рамана «Лічбы».
«Македонская крытыка французскай думкі» з’яўляецца аповесцю, якая распавядае пра дзейнасць згадваемага ў рамане «Лічбы» чалавека, вядомага як Кіка (Насых Насратулаевіч Нафікаў). Мянушка атрымана ад назвы нямецкага дзіцячага тэлеканала KiKA. Кіка быў сынам нафтавага магната, на свой лад крытыкаваў французскую філасофію, і стварыў у цэху чаравічнай фабрыкі пад Парыжам тое, што адзін з паліцэйскіх пасля параўнаў з нейкай эфіёпскай «Матрыцай», здымачнай пляцоўкай садамазахісцкіага порнаблокбастэра, або той часткай пекла, якую ў Дантэ не хапіла бессаромнасці апісаць.
Апавяданне «Акіка» апісвае камунікацыю карыстальніка з вэб-сайтам, які спецыялізуецца на кіберсексе, прычым толькі тую частку дыялогаў, якая зыходзіць з самога сайта. У апавяданні згадваецца «пятае галоўнае ўпраўленне» — праводзіцца паралель з «пятым галоўным упраўленнем ФСБ Расіі па барацьбе з тэрарызмам у інтэрнэце», у якое ў канцы рамана «Лічбы» пераходзіць з чацвёртага ўпраўлення супрацоўнік ФСБ Лябёдкін.
Апавяданне «Фокус-група» распавядае пра першы вопыт у замагільным свеце. З нядаўна памерлымі мае зносіны весела настроеная «Істота, якая свецяцца». Істота згадвае нейкага чалавека з белымі панчошкамі і аслінымі вушамі на стужачцы — намёк на персанажа рамана «Лічбы», памерлага менавіта ў такім выглядзе.
У двух апавяданнях з раздзела «Жыццё выдатных людзей» — «Госць на свяце Бон» і «Запіс пра пошук ветру» — гаворка ідзе пра ўсходнюю філасофію.