Дзьюла Бенцур

Дзьюла Бенцур
Дзьюла Бенцур
	Gyula Benczúr
	; Аўтапартрэт. 1917. Галерэя Уфіцы
Дата нараджэння	28 студзеня 1844
Месца нараджэння	Ньірэдзьхаза, Венгрыя;
Дата смерці	16 ліпеня 1920 (76 гадоў)
Месца смерці	Benczúrfalva[d], Сечэнскі яраш[d], Ноград[d], Венгрыя або ; Szécsény[d], Сечэнскі яраш[d], Ноград[d], Венгрыя;
Грамадзянства	Венгрыя
Жонка	Caroline Max[d]
Дзеці	Olga Vastagh[d], Ida Dolányi Benczúr[d] і Gyula Benczúr[d]
Род дзейнасці	мастак, выкладчык універсітэта, рысавальнік, графік, дзеяч мастацтваў
Месца працы	Мюнхенская акадэмія мастацтваў; Венгерскі ўніверсітэт выяўленчых мастацтваў;
Жанр	Гістарычны жывапіс, партрэт
Вучоба	Мюнхенская акадэмія мастацтваў (1865);
Мастацкі кірунак	Акадэмічны рамантызм
Уплыў	Карл Тэадор фон Пілаці, Герман Аншутц,
Уплыў на	Францішак Тэадор Эйсманд
Член у	Венгерская акадэмія навук;
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Дзью́ла Бе́нцур (венг.: Benczúr Gyula; 28 студзеня 1844, Ньірэдзьхаза — 16 ліпеня 1920, Долань, суч. Сечэнь) — венгерскі жывапісец. Прадстаўнік акадэмічнага рамантызму.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

У 1855—1869 гадах Бенцураў праходзіў навучанне ў Мюнхенскай акадэміі выяўленчых мастацтваў пад кіраўніцтвам нямецкіх мастакоў Германа Аншутца, Гільтэншпергера^[2], затым Карла Тэадора фон Пілаці.

Хрышчэнне Вайка. 1875. Венгерская нацыянальная галерэя

Пасля заканчэння вучобы працаваў у Мюнхене, дзе разам з Пілаці працаваў над фрэскамі Максіміліяніума і новай мюнхенскай ратушы, а таксама ілюстраваў творы Фрыдрыха Шылера. Бенцур таксама атрымліваў заказы ад караля Баварыі Людвіга II.

У 1870 годзе пабываў у сталіцы Францыі горадзе Парыжы. У 1874—1883 гадах выкладаў у Мюнхенскай акадэміі мастацтваў. Першы поспех чакаў Бенцура ў канцы сямідзесятых гадоў.

У 1883 годзе Бенцур вярнуўся на радзіму, дзе стаў дырэктарам Акадэміі мастацтваў у Будапешце, кіруючы ёю да канца жыцця.

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Аўтар эфектных па жывапісе, дынамічных карцін на тэмы венгерскай гісторыі: «Развітанне Ласла Хуньядзі» (1866), «Хрышчэнне Вайка» (1875), «Узяцце крэпасці Буды» (1896), партрэт графіні Кароі Ласлоне (1898) і інш^[3].

Зноскі

↑ Czech National Authority Database Праверана 29 студзеня 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863"></a>
↑ Бенецур // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
↑ Бенцур Дзьюла. Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 3: Беларусы — Варанец / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 3. — 511 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0068-4 (т. 3).

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Бенцур Дзьюла. Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 3: Беларусы — Варанец / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 3. — 511 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0068-4 (т. 3).

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Дзьюла Бенцур

[_e3ea778c78a500e2-1] Czech National Authority Database Праверана 29 студзеня 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863"></a>

[ЭСБЕ-2] Бенецур // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.

[БЭ-3] Бенцур Дзьюла. Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 3: Беларусы — Варанец / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 3. — 511 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0068-4 (т. 3).

[1]

[2]

[3]