Дубраўка Уграшыч

Дубраўка Уграшыч
харв.: Dubravka Ugrešić
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	27 сакавіка 1949(1949-03-27)[…]
Месца нараджэння	Куціна, Сацыялістычная Рэспубліка Харватыя, СФРЮ
Дата смерці	17 сакавіка 2023(2023-03-17) (73 гады)
Месца смерці	Амстэрдам, Нідэрланды, Каралеўства Нідэрландаў
Грамадзянства	ФНРЮ  СФРЮ  Харватыя  Каралеўства Нідэрландаў
Альма-матар	Міжнародная пісьменніцкая праграма[d] Заграбскі ўніверсітэт
Месца працы	Заграбскі ўніверсітэт
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	перакладчыца, раманіст, дзіцячая пісьменніца, пісьменніца-дакументалістка, выкладчыца ўніверсітэта, пісьменніца, змагар Супраціўлення, сцэнарыст, эсэістка
Прэміі	прэмія часопіса НИН[d] (1988) Meša Selimović Prize[d] (1988) прэмія Генрыха Мана[d] (2000) Prix Européen de l'Essai Charles Veillon[d] (1996) Preis der SWR-Bestenliste[d] (1998) прэмія Джэймса Тыптры-малодшага[d] (2010) прэмія Жана Амеры[d] (2012) Аўстрыйская дзяржаўная прэмія па еўрапейскай літаратуры[d] (1998) прэмія Манеса Шпербера[d] (2019) Нейштацкая літаратурная прэмія[d] (2016)
Узнагароды	Verzetsprijs van de Stichting Kunstenaarsverzet[d] (1997) прэмія горада Заграба[d] (1989)
dubravkaugresic.com​ (англ.)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ду́браўка У́грашыч (харв.: Dubravka Ugrešić [dǔbraːʋka ǔɡreʃitɕ]; 27 сакавіка 1949 — 17 сакавіка 2023) — харвацкая пісьменніца.

Біяграфія

З палітычных прычын жыла ў эміграцыі. Пасля распаду Югаславіі заняла нейтральную пазіцыю паміж сербамі і харватамі, што было непрымальным для шмат каго з суайчыннікаў. Нават знакаміты пісьменнік Антун Шолян, вядомы сваёй стрыманасцю ў этнічных пытаннях, не прыняў пазіцыю Дубраўкі Уграшыч. Шмат хто ўспрымаў гэта як нацыянальную здраду. З’ехаўшы ў 1993 годзе, жыла ў Нідэрландах і ЗША. Да эміграцыі на працягу 20 гадоў выкладала рускую мову і літаратуру на кафедры тэорыі літаратуры ва ўніверсітэце ў Заграбе. У 1988 годзе выдала зборнік альтэрнатыўнай рускай прозы.

У літаратуры дэбютавала ў 1970-х гадах, яе творы перакладзены на амаль усе еўрапейскія мовы. Піша раманы і эсэ.

Дубраўка Уграшыч жыла ў Амстэрдаме. Мела шматлікія міжнародныя і югаслаўскія ўзнагароды.

Бібліяграфія

• 1971 «Агеньчык» (Mali plamen) — аповеды і казкі для дзетак
• 1978 «Поза для прозы» (Poza za prozu) — навелы
• 1981 «Штэфіца Цвек у пастцы жыцця» (Štefica Cvek u raljama života) — экранізаваны ў 1988 годзе
• 1983 «Жыццё ёсць казка» (Život je bajka) — навелы
• 1984 «Амерыканскія выдумкі» (Amerićki fikcionar) — эсэ
• 1988 «Фарсіраванне рамана-ракі» (Forsiranje romana-reke)
• 1996 «Культура хлусні» (Kultura laži)
• 1996 «Музей безумоўнай капітуляцыі» (Muzej bezuvjetne predaje)
• 2000 «Чытаць забаронена» (Zabranjeno čitanje) — эсэ
• 2004 «Міністэрства болю» (Ministarstvo boli)
• 2005 «Нікога няма дома» (Nikog nema doma) — эсэ
• 2008 «Знесла Баба-Яга яечка» (Baba Jaga je snijela jaje)
• 2010 «Асновы для непісьменных» (Pocetnica za nepismene)
• 2010 «Напад на міні-бар» (Napad na minibar)

Спасылкі

• Дысідэнты былой Югаславіі