Забел Есаян

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Забель Есаян)
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Есаян.
Забел Есаян
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні з.-арм.: Զապել Հովհաննիսեան
Дата нараджэння 4 лютага 1878(1878-02-04)[1][2]
Месца нараджэння
Дата смерці 1943[3][4][…]
Месца смерці
Грамадзянства
Муж Тыгран Есаян[d]
Альма-матар
Месца працы
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці пісьменніца, перакладчыца, публіцыстка, раманіст, літаратар, паэтка, выкладчыца ўніверсітэта
Подпіс Выява аўтографа
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Забел Есаян (арм.: Զապէլ Եսայեան, 4 лютага 1878 — 1943) — армянскі празаік, паэтэса і перакладчыца, прафесар літаратуры.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Забел Есаян нарадзілася 4 лютага 1878 года. Яе дзявочае прозвішча Хаўханесян. Бацька Мкрціч Хаўханесян, родам з Сіладара, раёна Скутары, які жыў там у разгар руска-турэцкай вайны[5]. Дзяўчынка хадзіла ў пачатковую школу Святога Крыжа (Սուրբ Խաչ). У 1895 годзе яна пераехала ў Парыж, дзе вывучала літаратуру і філасофію ў Сарбоне. Натхнёная французскім рамантычным рухам XIX стагоддзя і адраджэннем армянскай літаратуры ў Заходнеармянскім дыялекце, яна стала займацца паэтычнай творчасцю. Яе першыя празаічныя вершы («Начная песня») з'явіліся ў часопісе Tsaghik (Кветка) у 1895 годзе. Яна публікавала кароткія апавяданні, літаратурныя эсэ, артыкулы і пераклады на французскай і армянскай мовах у мясцовых перыядычных выданнях Меркюр дэ Франс, Маіс, Аніт і Арэвелян Мамул[6].

Жывучы ў Парыжы, яна выйшла замуж за мастака Есаяна. У іх было двое дзяцей, Сафі і Грант.

Пасля младатурэцкай рэвалюцыі ў 1908 годзе Забел Есаян паехала ў Канстанцінопаль. У 1909 годзе яна адправілася ў Кілікію і апублікавала там серыю артыкулаў пра Кілікійскую разню[7]. Трагічнаму лёсу армян у Кілікіі прысвечаны яе творы: Сярод руін (Աւերակներու մէջ, Канстанцінопаль, 1911), навелы Праклён (1911), апавяданні Сафіе (1911) і Новая нявеста (1911).

Есаян была адзінай жанчынай у спісе армян, якіх меліся заарыштаваць і дэпартаваць 24 красавіка 1915 года ў Асманскай імперыі младатурэцкім урадам[8]. Але тады Забел патрапіла пазбегнуць арышту і ўцячы ў Балгарыю, а потым на Каўказ, дзе працавала з армянскімі бежанцамі, запісваючы іх расказы пра зверствы, якія мелі месца пры турэцкім Генацыдзе армян.

Забел Есаян (у цэнтры) у Канстанцінопалі з літаратурнымі дзеячамі: Грыгор Захраб, крайні справа, Лявон Шант паміж Захрабам і Есаян.

1918 год заспеў яе на Блізкім Усходзе ў арганізацыі перасялення бежанцаў і сірот. Да гэтага перыяду належаць яе навелы Апошні Кубка (Վերջին բաժակը) і Мая душа ў выгнанні (Հոգիս աքսորեալ, 1919).

Яе падтрымка Савецкай Арменіі была шчырая. У рамане Адступальныя сілы (Նահանջող ուժեր, 1923) яна апісвае жыццё простых людзей таго часу. У 1926 годзе яна пабывала ў Савецкай Арменіі і неўзабаве пасля гэтага апублікавала свае ўражанні ў газеце "Праметэй вызвалены (Պրոմէթէոս ազատագրուած, Марсель, 1928). У 1933 годзе яна вырашыла жыць у Савецкай Арменіі з сваімі дзецьмі. У 1934 годзе яна ўзяла ўдзел ў першым з'ездзе савецкіх пісьменнікаў СССР у Маскве.

Пераехаўшы жыць у Ерэван, Есаян выкладала ў Ерэванскім дзяржаўным універсітэце французскую і армянскую літаратуру і далей пісала. У гэты час выйшла яе навела Агняная кашуля (Կրակէ շապիկ, Ерэван, 1934) і аўтабіяграфічная кніга Сады Сілідар (Սիլիհտարի պարտէզները, Ерэван, 1935).

Падчас Сталінскага тэрору яна была абвінавачана ў «нацыяналізме» і ў 1937 годзе заарыштавана. У студзені 1939 года яе прысудзілі да расстрэлу, а 8 мая 1939 года прысуд быў заменены на дзесяць гадоў высылкі. Памерла пры невядомых абставінах у 1943 годзе (мяркуюць, што ўтапілася)[7].

Творы[правіць | правіць зыходнік]

  • Եսայան Զ., Կեղծ հանճարներ, Կ. Պոլիս, 1910
  • Շնորհքով մարդիկ, Կ. Պոլիս, 1907
  • Երբ ալյևս չեն սիրեր, Կ. Պոլիս, 1914
  • Հոգիս աքսորիալ, Վիեննա, 1922
  • Նահանջող ուժեր, Վիեննա, 1922
  • Նահանջող ուժեր, Երևան, 1926
  • Պրոմեթեոս ազատագրված, Մարսել, 1925
  • Կրակե շապիկ, Երևան, 1934
  • Սիլիհտարի պարտեզները, Երևան, 1935
  • Երկեր, Երևան, 1959

На французскай мове[правіць | правіць зыходнік]

  • L'agonie d'un peuple / auteur(s) : Hayg TOROYAN — [texte recueilli par] Zabel Essayan; témoignage traduit de l'arménien par Marc Nichanian. suivi de La voix et la plume / postface du traducteur. Editeur : Classiques Garnier. Année : 2013. ISBN 9782812408564
  • Mon âme en exil / auteur(s) : Zabel ESSAYAN — Traduit de l'arménien par Anahide Drézian et Alice Der Vartanian, Postface de Krikor Beledian. Editeur : Parenthèses. Année : 2012. ISBN 9782863642665
  • Dans les ruines — les massacres d'Adana, avril 1909 / auteur(s) : Zabel ESSAYAN — Editeur : Phébus. Année : 2011. ISBN 9782752905031
  • Fragments d'Arménie / auteur(s) : Michael J. ARLEN — Jacques DEROGY — Zabel ESSAYAN — Hrant MATEVOSSIAN — RAFFI — Vahan TOTOVENTS — Kostan ZARIAN — textes choisis et présentés par Gérard Chaliand. Editeur : Presses de la Cité. Année : 2007. ISBN 9782258073883
  • Les jardins de Silidhar : roman / auteur(s) : Zabel ESSAYAN — trad. de l'arménien par Pierre Ter-Sarkissian. Editeur : Albin Michel. Année : 1994. ISBN 9782226064165
  • L'Univers lumineux de la littérature / auteur(s) : Zabel ESSAYAN — Editeur : Catholicossat arménien de Cilicie. Année : 1988

Зноскі

  1. ↑ а б в Армянская савецкая энцыклапедыя / пад рэд. Վ. Համբարձումյան, Կ. Խուդավերդյան — Հայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, 1974.
  2. ↑ Armenian Concise Encyclopedia — Հայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, 1990.
  3. ↑ Міжнародны ідэнтыфікатар стандартных найменняў — 2012. Праверана 18 кастрычніка 2015.
  4. ↑ Zabel Essayan Zabel Hovhannessian Zabel Yesayan // WomenWriters Праверана 9 кастрычніка 2017.
  5. ↑ Ara Baliozian. The Gardens of Silihdar and Other Writings (1st ed.). New York, New York: Ashot Press. p. 53. ISBN 0-935102-07-8.
  6. ↑ Kevork Bardakjian (2000). A reference guide to modern Armenian literature, 1500—1920: with an introductory history. Wayne State University Press. pp. 714.
  7. ↑ а б Ruth Bedevian. WRITING - HER LIFE’S MISSION. An electronic library featuring a huge collection of documents on Armenian literature, history, religion and anything Armenia-related.. Armenianhouse. Праверана 10 October 2011.
  8. ↑ Atamian, Christopher (October 28, 2011). Finding Zabel Yesayan, Finding Ourselves. Ararat Magazine. Архівавана з арыгінала 4 лістапада 2011. Праверана 6 снежня 2016. {{cite book}}: Невядомы параметр |deadurl= ігнараваны (прапануецца |url-status=) (даведка) Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2011. Праверана 6 снежня 2016.Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2011. Праверана 6 снежня 2016.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Большая Советская Энциклопедия, т. 9. М., 1972.
  • Звон колоколов. Страницы западноармянской прозы. Ер., 1989.
  • История армянской советской литературы. М., 1966.
  • Краткая Литературная Энциклопедия, т. 2. М., 1964.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Забел_Есаян&oldid=4600480"