Зоя Жалязоўская-Смаршчок
| Зоя Жалязоўская-Смаршчок | |
|---|---|
 | |
| Род дзейнасці | грамадская дзяячка |
| Дата нараджэння | 15 снежня 1922 |
| Месца нараджэння | Стараельня, Навагрудскае ваяводства, Польская Рэспубліка |
| Дата смерці | 3 красавіка 2010 (87 гадоў) |
| Месца смерці | |
| Месца пахавання | |
| Грамадзянства | |
| Жонка | Аўген Смаршчок |
| Альма-матар | |
| Член у | |
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Зоя Жалязоўская-Смаршчок (15 снежня 1922 — 3 красавіка 2010) — беларуская грамадская дзяячка. Жонка айца Аўгена Смаршчка.
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Нарадзілася 15 снежня 1922 года ў вёсцы Стараельня Наваградскага ваяводства ў Польскай Рэспубліцы. Тут яе дзед Язэп і два ягоныя браты набылі на трох 60 гектараў зямлі. Бацька Пётра Жэлязоўскі за палякамі займаў пасаду войта ў гміне, але перад прыходам саветаў яе пакінуў. Дзяўчына навучалася ў навагрудскай польскай гімназіі, а далей у савецкай сярэдняй, потым політэхнічнай школе.
Падчас Другой сусветнай вайны ў часе нямецкай акупацыі працавала тэлефаністкай. Далучылася да Саюза беларускай моладзі.
Пасля Другой сусветнай вайны апынулася ў Германіі. Добра сябравала з Людмілай Гутар, жонкай Барыса Рагулі. Вучылася ў Марбургу
Потым пераехала ў пераехала ў Бельгію і паступіла ў Лювенскі ўніверсітэт, які скончыла з дыпломам фармацэўта. У 1950 г. выйшла замуж за свайго калегу па ўніверсітэту беларуса Аўгена Смаршчка, які ў хуткім часе стаў праваслаўным святаром. Працавала ў розных бельгійскіх аптэках. Была сябрам Беларускага студэнцкага згуртавання, Саюза беларусаў Бельгіі. Ад 2002 г. дапамагала Беларускай грэка-каталіцкай парафіі ў Антверпене, пры закладаньні парафіі аказала моцную маральную падтрымку і сталася дабрадзейкай парафіі. Каштоўным для парафіяльнай бібліятэкі стаўся яе дар — некалькі скрыняў беларускіх кнігаў. Нягледзячы на паважны ўзрост, удзельнічала ў беларускім грамадскім жыцці і пікетавала беларускую амбасаду ў Бельгіі[1].
У 2004 годзе была адным з арганізатараў і ганаровых удзельнікаў З’езду апошняй хвалі палітычнай эміграцыі ў Антверпене, на якім прысутнічалі прадстаўнікі дыяспар Бельгіі, Галандыі, Вялікабрытаніі, Германіі, Польшчы, Чэхіі, Фінляндыі, Нарвегіі, Аўстрыі, Швецыі, запрошаныя з Беларусі каардынатар руху «Зубр» і прадстаўнік кааліцыі «Свабодная Беларусь», прадстаўнікі Еўрапарламента, журналісты, прадстаўнікі Міністэрства Юстыцыі і Камісарыята па справах уцекачоў Бельгіі[2].
У наступныя гады актыўна ўдзельнічала ва ўсіх мерапрыемствах, арганізаваных беларускай эміграцыяй. Напісала невялікія ўспаміны «Беларусак майго веку тут амаль няма» для кнігі «Паваенная эміграцыя» Аляксандра Адзінца.
Памерла 3 красавіка 2010 года ў Бельгіі. Пахаваная разам з мужам на мясцовых могілках у Хіверы (Hever), па вуліцы Guido Gezellestraat.
Зноскі
- ↑ БЕЛАРУС. СУСТРЭЧА Ў АНТВЭРПЭНЕ
- ↑ НАВІНЫ // Беларусы ў свеце. — МІЖНАРОДНАЕ ГРАМАДСКАЕ АБ’ЯДНАННЕ «ЗГУРТАВАННЕ БЕЛАРУСАЎ СВЕТУ "БАЦЬКАЎШЧЫНА"», верасень 2004. — № 9 (№34).
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Беларусак майго веку тут амаль няма / Зоя Смаршчок // Адзінец, А. Паваенная эміграцыя: скрыжаваннні лёсаў: зборнік успамінаў / Аляксандр Адзінец. — Мн.: Медисонт, 2007. — 704 с., [28] с. іл. — (Бібліятэка Бацькаўшчыны: Кніга 11). — C. 101, 111—114, 544.