Маскоўска-наўгародскія войны
| Маскоўска-наўгародскія войны | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Дата |
1) студзень — люты 1456 |
||
| Месца | Наўгародская дзяржава | ||
| Вынік |
1) Яжэлбіцкая дамова |
||
| Змены | Анэксія Наўгародскай рэспублікі да Масковіі | ||
| Праціўнікі | |||
|
|||
| Камандуючыя | |||
|
|||
| Сілы бакоў | |||
|
|||
.png){kind=small}
.svg){kind=small}
Маскоўска-наўгародскія войны — серыя ваенных канфліктаў паміж Масковіяй і яе намінальным васалам[1] Наўгародскай рэспублікай, якія адбываліся ў перыяд з 1456 па 1478 год (з перапынкамі), якія завяршыліся паразай наўгародцаў у вайне за незалежнасць. Да маскоўска-наўгародскіх войнаў адносяцца першая (1456), другая (1471) і трэцяя (1477—1478). У выніку трэцяй вайны маскавітаў супраць наўгародцаў тэрыторыя Наўгародзкай рэспублікі была далучаная да Масковіі.
Першая вайна 1456[правіць | правіць зыходнік]
Карані канфлікту сягаюць феадальнай вайны 1425—1453 гг. паміж дзвюма галінамі нашчадкаў Дзмітрыя Данскога. Асноўнай яго часткай стала супрацьстаянне Васіля Цёмнага і Дзмітрыя Шамякі. Пасля паражэння Шамякі ў барацьбе ён быў прыняты вялікім князем у Наўгародскай рэспубліцы. У 1449 годзе Васіль Цёмны заключыў мірны дагавор з польскім каралём і вялікім князем літоўскім Казімірам IV, паводле якога абодва бакі абавязваліся не прымаць унутрыпалітычных праціўнікаў другога боку, а Літва адмаўлялася ад прэтэнзій на Новагародскую рэспубліку.[2] У 1453 годзе Шамяка быў атручаны ў Наўгародскай рэспубліцы — магчыма, людзьмі Васіля.
Галоўная і вырашальная бітва вайны адбылася каля горада Руса. Маскоўскія войскі амаль без супраціўлення ўзялі горад. Наўгародцы паспрабавалі даць адпор Русі і, нягледзячы на першапачатковы поспех, пацярпелі жорсткае паражэнне і ўцяклі. Пасля гэтага маскоўскае войска асадзіла крэпасць Дзям’ян, узяла гарады Молвоціцы і Сцерж.[3] Пазней да маскоўскага вялікага князя Васіля II Сляпога прыбыло пасольства на чале з наўгародскім архіепіскапам. Наўгародская рэспубліка заплаціла Масковіі вялікую кантрыбуцыю — каля 15 тысяч рублёў, але засталася незалежнай.
Становішча пасля Яжэлбіцкага дагавора[правіць | правіць зыходнік]
Нягледзячы на наяўнасць у Вялікім Ноўгарадзе такога дэмакратычнага інстытута, як наўгародскае веча, далёка не ўсе наўгародцы былі за незалежнасць сваёй зямлі і жадалі ваяваць супраць Масквы. Не выконваліся правы простых, не самых багатых гараджан, а такія слаі насельніцтва, як смерды, увогуле не маглі быць. Разрыў паміж багатымі і беднымі павялічваўся, і гэта не дадавала жадання простых наўгародцаў змагацца, прычым за баяр, а не за сябе.
У 1460 г. маскоўскія вялікія князі Васіль II Сляпы адправіліся з пасольствам у Вялікі Ноўгарад для перамоваў з урадам Вялікага Ноўгарада. Але на вачах у наўгародцаў яны адкрыта выступілі супраць князя і нават спрабавалі яго забіць. Такім чынам, разгарэўся новы канфлікт. Архіепіскап Іона здолеў гэта дазволіць, пагражаючы наўгародцам магчымасцю нападу на Вялікі Ноўгарад татараў з маскавітамі. Аднак у 1463 г. Вялікі Ноўгарад не дапамог Пскову адбіцца ад чарговых атрадаў лівонскіх рыцараў. Толькі маскоўскаму войску ўдалося адбіць напад лівонцаў. Больш за тое, Вялікі Ноўгарад заняў варожую пазіцыю ў адносінах да Пскова. Але зноў жа ўмелая палітыка маскоўскага князя Івана ІІІ дазволіла ўлагодзіць гэты канфлікт. Новы канфлікт адбыўся ў 1470 годзе.
Другая вайна 1471[правіць | правіць зыходнік]
У лістападзе 1470 г. у адказ на просьбу пасла Наўгародскай рэспублікі аб прыбыцці ў Маскву наўгародскага архіепіскапа князь Іван III дазволіў сабе неасцярожнае выказванне супраць Наўгародскай рэспублікі, што ўсхвалявала баяр, якія заявілі аб разрыве з Масковіяй. Перамовы паміж абодвума бакамі ні да чаго не прывялі, і вясной 1471 г. вялікі князь і яго дарадцы вырашылі неадкладна пачаць паход. Гэта была вялікая рызыка: вясна была халодная, і снег мог перашкодзіць прасоўванню войскаў. Але марудзіць было нельга — і ВКЛ, і Залатая Арда гатовы дапамагчы Новагародскай рэспубліцы.
Першыя дні вайны прайшлі амаль без баёў: маскавіты захоплівалі адзін горад за другім. У канцы чэрвеня былі захоплены Валакаламск і Таржок. 14 ліпеня адбылася Шэлонская бітва, у якой 40-тысячнае наўгародскае войска было ўшчэнт разбіта 12-тысячным атрадам Масквы і Пскова. Вынік бітвы вызначыла атака маскоўскай конніцы. Неарганізаванае войска наўгародцаў не магло супрацьстаяць маскавітам. Праз два тыдні (27 ліпеня) адбылася бітва ў Завалоччы на рацэ Шыленга, у якой маскоўскае войска пасля жорсткага бою здолела разбіць жыхароў Падзвіння. Адначасова пачаліся мірныя перамовы ў Корасціне. Наўгародцы заплацілі за карасцінскі мір каля 15 тысяч рублёў і фактычна прызналі сваю залежнасць ад Масковіі. Але ўсё роўна фармальная незалежнасць ад Масковіі захоўвалася. Кампанія 1471 г. была больш чым паспяховай. Наўгародцы яшчэ раз даказалі, што, акрамя баяр, ніхто не хоча выступаць супраць Масквы ў Наўгародскай рэспубліцы. Лёс Наўгародскай рэспублікі быў прадвызначаны. Але канчатковая кропка была пастаўлена праз сем гадоў.
Трэцяя вайна 1477—1478[правіць | правіць зыходнік]
Вясной 1477 г. у Масковію прыбыло чарговае пасольства Наўгародскай рэспублікі. Як аказалася, яго накіравала ў Масковію зусім не веча, а ўплывовыя наўгародскія баяры, якія жадалі як мага хутчэй прызнаць залежнасць Ноўгарада ад Масковіі і тым самым захаваць свае багацці і маёнткі. Гэтая навіна выклікала буру. Было забіта некалькі прамаскоўскіх баяраў, і да ўлады зноў прыйшла пралітоўская партыя. Але праіснавала яна нядоўга.
9 кастрычніка 1477 года Іван III распачаў свой апошні паход супраць Наўгародскай рэспублікі. 27 лістапада вялікі князь падышоў да Наўгародскай рэспублікі, але не спяшаўся яе штурмаваць. Наўгародскае войска таксама не пакінула горад. З 5 снежня дэлегацыі Наўгародскай рэспублікі і Масковіі вялі працяглыя перамовы. Маскавіты вылучылі апошняе патрабаванне: «Ніякага ксяндза, ніякага чыноўніка не быць, а дзяржава павінна быць наша». Наўгародцы пагадзіліся адмовіцца ад віча і ўрадніка, але абмеркаванне пытання аб захаванні маёнткаў за баярамі зацягнулася. У горадзе пачаўся голад. Наўгародскія патрыёты адбіваліся ад маскавітаў і абаранялі свой горад, прыхільнікі Масковіі не ўдзельнічалі ў адбіцці нападаў маскавітаў. 4 студзеня 1478 года Іван III запатрабаваў аддаць яму палову ўлады і манастырскія воласці і ўсе Новоторжские воласці. Пад пагрозай паўстання 6 студзеня 1478 г. наўгародскія баяры прынялі гэтыя ўмовы, захаваўшы тым самым вотчыну. Перамовы скончаны.
15 студзеня 1478 г. князь і маскоўскія ўраднікі ў суправаджэнні войска без бою ўвайшлі ў горад. Але пакаранняў смерцю не было, у адрозненне ад кампаніі 1471 года. Частка баярскіх сем’яў была саслана ў Масковію.
У Наўгародскай рэспубліцы прызначаліся чатыры ваяводы, і цяпер да іх пераходзіла права весці суды і распараджацца лёсам. Спыніла існаванне віча, скасавана баярская ўлада і ўлада архіепіскапа. У барацьбе баярскай і княжацкай улады перамагла і захавалася княжацкая дзяржава. Наўгародская рэспубліка як самастойная дзяржава перастала існаваць.
Наўгародская рэспубліка пасля далучэння[правіць | правіць зыходнік]
Сельская гаспадарка, прамысловасць і гандаль у Вялікім Ноўгарадзе працягвалі весціся і цяпер пад уладай Масковіі. Гэты ўрад Масковіі быў вельмі няўстойлівы. Баяры, якія здолелі захаваць свае маёнткі і волю, не мірыліся з заступніцтвам Масковіі і ў 1483 годзе зноў захапілі ўладу ў горадзе. Але на гэты раз вайны з антымаскоўскай апазыцыяй у Ноўгарадзе не было.
У 1484 г. вялікі князь выселіў з Ноўгарада баяр, якія выступалі за саюз з Літвой, і ліквідаваў баярства, зрабіўшы астатніх баяр памешчыкамі, гэта значыць слугамі князя. Наўгародская рэспубліка канчаткова спыніла спробы барацьбы з Масковіяй за аднаўленне сваёй незалежнасці.
У 1494 годзе ў Ноўгарадзе быў зачынены Ганзейскі гандлёвы двор.[4]
Падчас апрычніны Наўгародская рэспубліка пацярпела паражэнне ад царскіх войскаў (1569/70) (гл. Наўгародская разня).
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Заўвагі[правіць | правіць зыходнік]
- ↑ Горский А. А. Русские земли в XIII—XIV веках: пути политического развития. — СПб.: Наука, 2016. — C. 63—67
- ↑ Греков И. Б., Шахмагонов Ф. Ф. «Мир истории. Русские земли в XIII—XV веках», «Молодая Гвардия», М., 1988. ISBN 5-235-00702-6
- ↑ Полное собрание русских летописей. Т.16. Летописный сборник, именуемый летописью Авраамки. Под ред. А. Ф. Бычкова и К. Н. Бестужева-Рюмина. — СПб, 1889. — С. 194—196
- ↑ Зуев М. Н. Хроника истории России. IX—XX век. М.—Дрофа, 1995 ISBN 5-7107-0440-7
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- ю. г. Алексееў. «Государь всей Руси». «Навука», 1991.
- н. А. Шэфаў. «Бітвы Расіі». «Москва», 2004.