Перайсці да зместу

Удзельнік:ZlyiLev/Парламенцкія выбары ў Італіі (2022)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
< 2018  Італія  2027 >
Парламенцкія выбары ў нацыянальны парламент Італіі XIX склікання
25 верасня 2022 года
Яўка: 29 355 592 (П).63,8 % (▼9,1 %)
28 795 727 (С).63,7 % (▼9,3 %)
Глава партыі: Джорджа Мелоні Энрыка Лета Джузэпэ Контэ
Партыя: Браты Італіі Дэмакратычная партыя Рух Пяці Зорак
Кааліцыя Правацэнтрысцкая Левацэнтрысцкая
Глава партыі з: 8 сакавіка 2014 года 14 сакавіка 2021 года 6 жніўня 2021 года
Выбарчая акруга главы: Л’Акуіла (П) Сіена (П) Ламбардыя (П)
Мінулая колькасць месцаў: 37 (П).21 (С) 97 (П).40 (С) 104 (П).61 (С)
Сумарная колькасць месцаў: 119 (П).65 (С) (▲87 (П).▲47 (С)) 69 (П).40 (С) (▼43 (П).▼13 (S)) 52 (П).28 (С) (▼175 (П).▼84 (С))
Галасоў: 7,284,952 (П)
7,135,316 (С)
(26.0% (П)
26.0% (С))		 5,337,738 (П)
5,196,480 (С)
(19.0% (П)
18.9% (С))		 4,315,497 (П)
4,258,308 (С)
(15.4% (П)
15.5% (С))
Глава партыі: Матэа Сальвіні Сільвіа Берлусконі Карла Календа
Партыя: Ліга Наперад, Італія Дзеянне – Жывая Італія
Кааліцыя Правацэнтрысцкая Правацэнтрысцкая
Глава партыі з: 15 снежня 2013 года 18 студзеня 1994 года 11 жніўня 2022 года
Выбарчая акруга главы: Апулія (С) Монца (С) Лацыа (С)
Мінулая колькасць месцаў: 132 (П).60 (С) 82 (П).48 (С) 46 (П).18 (С)
Сумарная колькасць месцаў: 66 (П).30 (С) (▼59 (П).▼28 (С)) 45 (П).18 (С) (▼59 (П).▼39 (С)) 21 (П).9 (С) (новая)
Галасоў: 2,458,752 (П)
2,429,936 (С)
(8.7% (П)
8.8% (С))		 2,272,902 (П)
2,269,208 (С)
(8.1% (П)
8.2% (С))		 2,178,035 (П)
2,117,480 (С)
(7.7% (П)
7.7% (С))
Вынік выбараў: Сфарміравана кааліцыя правых сіл (Браты Італіі; Ліга; Наперад, Італія; Мы ўмераныя)

25 верасня 2022 года адбыліся пазачарговыя выбары ў нацыянальны парламент Італіі XIX склікання, выкліканыя палітычным крызісам у Італіі, з-за чаго ўрад Драгі быў вымушаны падаць у адстаўку. У выніку партыі не змаглі сфарміраваць кааліцыю, з-за чаго прэзідэнт Італіі Серджа Матарэла абвясціў 21 ліпеня аб роспуску парламента і арганізацыі новых выбараў[1]. У гэты ж дзень прайшлі рэгіянальныя выбары ў Сіцыліі. Па выніку, была сфарміравана кааліцыя ўльтраправых сіл на чале з ультраправай партыяй «Браты Італіі»[2][3], якая атрымала абсалютную большасць у парламенце. А 10:00 22 кастрычніка 2022 года ўрад пад кіраўніцтвам Джорджы Мелоні афіцыйна прыступіў да працы.

Перадгісторыя

[правіць | правіць зыходнік]

Палітычны тупік. Першы ўрад Контэ

[правіць | правіць зыходнік]

Па выніках выбараў 2018 года ні адна з палітычных сіл не змагла ўзяць абсалютную большасць у парламенце краіны, стварыўшы пагрозлівую сітуацыю для ўрада і палітычнай стабільнасці[4]. Па выніку, першае месца заняла кааліцыя правага цэнтра на чале з Лігай Поўначы, другое месца — аднаасобна Рух пяці зорак, а ўжо трэцяе — левацэнтрысты[5], з-за чаго лідар ДП падаў у адстаўку, узяўшы на сябе віну за дрэнныя для гэтай партыі вынікі выбараў[6]. Пасля вельмі доўгіх і зацяжных перамоў быў сфарміраваны першы ўрад Контэ[7], пасля чаго той быў абвешчаны "першым цалкам папулісцкім урадам у Заходняй Еўропе»[8].

У выніку выбараў у Еўрапейскі Парламент 2019 года Ліга змагла атрымаць 34 % месцаў ад Італіі, стаўшы фактычна найуплывовай партыяй у краіне[9], з-за чаго Ліга аб'явіла пра вотум недаверу ўраду[10] з мэтай распаду ўрада і парламента, арганізацыі экстраных перавыбараў у межах спробы заняць абсалютную большасць месцаў у краіне на фоне поспеху выбараў у Еўрапарламент. Па выніку адбыўся парламенцкі крызіс, дзе Ліга была абвінавачана ў спробе развалу ўрада і дэстабілізацыі палітычнай сітуацыі ў краіне дзеля сваіх інтарэсаў[11], а ўрад Контэ падаў у адстаўку.

Другі ўрад Контэ

[правіць | правіць зыходнік]

Па выніку палітычнага крызісу і самароспуску парламента больш за тыдзень абмяркоўвалася новая кааліцыя, у прыватнасці паміж РПЗ і ДП[12], з-за чаго прэзідэнт быў вымушаны аб'явіць аб другім раўндзе перамоў, так і не дачакаўшыся фарміравання кааліцыі ў кароткія тэрміны[13].

Па выніку, рух і дэмакраты змаглі дамовіцца аб фарміраванні новай кааліцыі, з-за чаго Контэ быў выкліканы ў Квірынальскі палац для фарміравання новага ўрада[14]. 4 верасня быў сфарміраваны другі ўрад Контэ[15]. Аднак, са складу ДП выйшла група дэпутатаў, што сфарміравала новую партыю — Жывая Італія, якая выступіла супраць Саюза з РПЗ, але неўзабаве таксама ўвайшла ў склад урада для недапушчэння да ўлады Лігі[16]. Але ўжо на пачатку 2021 года яна выйшла з урада і кааліцыі, справакаваўшы чарговы ўрадавы крызіс[17]. Нягледзячы на вотум даверу, які ўрад змог атрымаць, ён усё ж падаў у адстаўку, не здолеўшы заручыцца абсалютнай большасцю галасоў у Сенаце[18].

Урад Драгі

[правіць | правіць зыходнік]

Пасля доўгіх і правальных спробаў перамоў аб трэцім урадзе Контэ, праз месяц з пачатку крызісу было абвешчана аб стварэнні кааліцыі Нацыянальнага Адзінства, куды ўвайшлі ўсе партыі, за выключэннем Італьянскіх Братоў[19], гэту кааліцыю ўзначаліў Марыа Драгі[20].

З-за правалу кааліцыі лідары ДП і РПЗ былі вымушаныя падаць у адстаўку[21][22], аднак суд Неапаля прызнаў незаконным абранне Контэ на пасаду лідара РПЗ, і той у судовым парадку быў адхілены ад пасады[23], па выніку чаго прайшло некалькі доўгіх слуханняў і партыя моцна страціла ў падтрымцы і дэ-факта раскалолася[24][25][26].

Не палепшыла сітуацыю і перавыбранне дзейнага прэзідэнта Італіі[27], які быў вымушаны выбрацца паўторна з-за няздольнасці яго супернікаў, што падтрымала абсалютная большасць партый, нягледзячы на катэгарычйнае нежаданне Серджа пераабірацца на другі тэрмін[28].

14 ліпеня, пасля шматлікіх чутак і спрэчак аб кааліцыі, РПЗ абвясціў аб выхадзе са складу ўрада, вымусіўшы Драгі падаць у адстаўку, аднак яго патрабаванне было адхілена прэзідэнтам у спробе выратавання краіны ад чарговага, чацвёртага за чатыры гады крызісу[29]. На гэтым фоне Ліга таксама выйшла з урада, дзякуючы чаму Драгі змог паспяхова падаць у адстаўку, перамогшы на вотуме недаверу[30]. Прэзідэнт прыняў адстаўку ўрада[31], пасля чаго на наступны дзень парламент быў распушчаны[32][33].

Выбарчая кампанія

[правіць | правіць зыходнік]

Пасля роспуску парламента пачалася выбарчая кампанія. У рамках фарміравання левацэнтрысцкай кааліцыі, Дэмакратычная партыя афіцыйна выключыла саюз з Рухам Пяці Зорак, заявіўшы, што ўрадавы крызіс разбурыў ўзаемаадносіны паміж партыямі[34]. У адказ, РПЗ абвінаваціў ДП ў фанабэрыстасці і крывадушнасці, а лігу і наперад Італію - у запалохванні нацыі, заявіўшы што тыя будуць выступаць аднаасобна і без кааліцый[35]. Рух абвясціў сябе часткай прагрэсіўных сіл, паставіўшы сябе лявей ДП[36]. Па выніку, іх палітычная кампанія была сканцэнтравана вакол мінімальнай зарплаты і абароны даходаў грамадзян, а таксама іх дапамог[37]. Дэмакратычная партыя заявіла, што ДПЗ займаецца толькі папулізмам, нагадаўшы пра іх саюз з Лігай і антыміграцыйнай Палітыкай[38].

Дэмакратычная партыя пабудавала сваю кампанію вакол установы падатку на багацце, мінімальнай аплаты працы, падтрымку грамадзянскіх правоў (у прыватнасці закон аб абароне ад дыскрымінацыі па сэксуальнай арыентацыі), за спрашчэнне атрымання грамадзянства для дзяцей мігрантаў, легалізацыю марыхуаны і ўмацавання антыфашызму ў Італіі, адначасна крытыкуючы закон аб выбарах 2017 года (назваўшы яго горшым у гісторыі Італіі), і выстаўляючы сябе ў ролі шчыта для грамадзян Італіі супраць правых сіл[39][40]. Італьянская Сацыялістычная партыя і Салідарная дэмакратыя абвясцілі аб уваходжанні ў спіс ДП[41].

26 ліпеня, італьянскія левыя і зялёная Еўропа заснавалі свой альянс, падаўшы сумесны спіс для маючых адбыцца выбараў у рамках падтрымкі левацэнтрысцкай кааліцыі[42]. Падобны альянс сфармавалі праварадыкальныя сілы (Улада Народу, Камуністычная партыя адраджэння і іншыя дробныя ці рэгіянальныя партыі), заснаваўшы " Народны саюз»[43].

28 ліпеня была заснавана правая кааліцыя, якая складаецца з розных правых, ультраправых (Наперад, Італія, Ліга, Браты Італіі) і правацэнтрысцкіх сіл (Саюз Цэнтра, Падніміце настрой Італіі, Мы ўмераныя), размеркаваўшы паміж адзін адным аднамандатныя акругі і завочна абраўшы на пасаду прэм’ер-міністра прадстаўніка партыі, што набярэ найбольшую колькасць галасоў[44]. Кааліцыя актыўна выступала за плоскі падатак, канстытуцыйныя рэформы (ператварэнне краіны ў Прэзідэнцкую рэспубліку), скарачэнне сацыяльнай дапамогі, пры гэтым не ўдакладняючы ніякіх дэталяў у сваіх маніфестах[45], максімальна імкнучыся выбудаваць свае пазіцыі на папулізме, а Браты Італіі, у прыватнасці, на традыцыйных каштоўнасцях і адмаўленні фашысцкіх каранёў і ідэй сваёй партыі[46].

Дэбаты

[правіць | правіць зыходнік]
Дэбаты ў рамках парламенцкіх выбараў у Італіі 2022 года
Дата Арганізатар А — адбыліся. Н — не планаваліся.
Правацэнтрысты Левацэнтрысты РПЗ Д ― ЖІ І НС Крыніца
8 жніўня La7 Н Н Н Н А А [47]
23 жніўня Comunione e Liberazione А А Н А Н Н [48]
4 верасня Ambrosetti Forum А А А А Н Н [49]
12 верасня Corriere della Sera А А Н Н Н Н [50]

Апытанні

[правіць | правіць зыходнік]

Вынікі выбараў

[правіць | правіць зыходнік]

У выніку рэкордна нізкай яўкі выбаршчыкаў[51] партыя Мелоні нечакана і сенсацыйна стала найбуйнейшай і дамінуючай партыяй, набраўшы 26 % галасоў, хоць яшчэ на мінулых выбарах яна ледзь перайшла працэнтны бар’ер. Па выніку, кааліцыя правых сіл змагла заняць абсалютную большасць у парламенце краіны[52]. Асноўнай прычынай перамогі правых сіл паслужыў Закон пра выбары ў Італіі ад 2017 года, які ўсталёўваў змяшаную прапарцыйную сістэму. Так, кааліцыя правых, фактычна атрымаўшы 44 % галасоў, змагла перамагчы ў 83 % аднамандатных акруг па мажарытарнай частцы змяшанай сістэмы, забяспечыўшы сабе перамогу нават з агульнай меншасцю тых, хто прагаласаваў за іх[52][53]. Як лічыцца, асноўнай прычынай у прынцыпе такой вялікай колькасці галасоў за правых — поспех ультраправых або правых сіл на выбарах у Францыі і Швецыі таго года[54].

Партыя Голас % Месца Змена
Браты Італіі 7 302 517 26,00 119 ▲ 24,7 %, 87
Дэмакратычная партыя 5 356 180 19,07 69 ▼-0,5 %, −43
Ліга 2 464 005 8,77 66 ▼-5,3 %, −59
Рух пяці зорак 4 333 972 15,43 52 ▼-23,0 %, −175
Наперад, Італія 2 278 217 8,11 45 ▼-5,3 %, −59
Дзеянне-Жывая Італія 2 186 669 7,79 21 Новая партыя
Альянс зялёных і левых 1 018 669 3,63 12 Новая партыя
Мы умераныя 255 505 0,91 7 ▲ 1,1 %, 3
НПЮТ — ТТАП 117 010 0,42 3 ▼1,1 %, −1
Плюс Еўропа 793 961 2,83 2 ▼0 %, −1
Прыхільнікі народа 169 165 0,60 1 Новая партыя
Поўдзень кліча поўнач 212 685 0,76 1 Новая партыя
Даліна Аосты 1 ▲ 0,3 %, 1
Асацыятыўны рух італьянцаў за мяжой 1 ▲ 0,1 %, 0
Агульны вынік 26 488 555 90,23 400 ▼-230
Партыя Голас % Месца Змена
Браты Італіі 7 167 136 26,01 65 ▲ 26,8 %, 47
Дэмакратычная партыя 5 226 732 18,96 40 ▼3,2 %, −13
Ліга 2 439 200 8,85 30 ▼-3,4 %, −28
Рух пяці зорак 4 285 894 15,55 28 ▼-21,6 %, −84
Наперад, Італія 2 279 802 8,27 18 ▼-9,1 %, −39
Дзеянне-Жывая Італія 2 131 310 7,73 9 Новая партыя
Альянс зялёных і левых 972 316 3,53 4 Новая партыя
Мы умераныя 243 409 0,88 2 ▼-0,3 %, −2
НПЮТ — ТТАП 2 ▼0 %, −1
Поўдзень кліча поўнач 271 549 0,99 1 Новая партыя
Асацыятыўны рух італьянцаў за мяжой 1 ▲ 0,2 %, 0
Агульны вынік 25 017 348 86,87 200 ▼-115

Фарміраванне ўрада

[правіць | правіць зыходнік]

Перамога правых сіл дазволіць сфармаваць у Італіі першы ўльтраправы ўрад з 1945 года[55][56]. Зацвярджэнне прэм'ер-міністр чакаць 13 кастрычніка[57], а прызначэнне ўрада-не раней 17 кастрычніка пасля заканчэння кааліцыйных перамоваў[58].

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ Italy's Mattarella dissolves parliament, election set for 25 September (англ.). Euronews (21 ліпеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 22 ліпеня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  2. ↑ {{{загаловак}}}(англ.). — 2022-08-31. — P. 1–20. — ISSN 1469-9583 1354-571X, 1469-9583. — DOI:10.1080/1354571X.2022.2113216 Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022.
  3. ↑ First female premier poised to take helm of Italy government (англ.). AP NEWS (26 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 8 кастрычніка 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  4. ↑ Italy election to result in hung parliament (англ.). Deutsche Welle. Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  5. ↑ Elezioni politiche: vincono M5s e Lega. Crollo del Partito democratico. Centrodestra prima coalizione. Il Carroccio sorpassa Forza Italia (італ.). la Repubblica (4 сакавіка 2018). Архівавана з першакрыніцы 1 красавіка 2021. Праверана 29 верасня 2022.
  6. ↑ Agencies in Rome and Milan. Matteo Renzi resigns as leader of Democratic party after poll defeat (англ.). The Guardian (12 сакавіка 2018). Архівавана з першакрыніцы 1 кастрычніка 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  7. ↑ Conte says to be Italians' defence lawyer in govt of change (італ.). ANSA. Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  8. ↑ Eric J. Lyman. Giuseppe Conte: Italy's next PM to form western Europe's first populist government (англ.). USA TODAY. Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  9. ↑ Salvini's far-right party tops Italy's EU election polls (англ.). The Guardian (27 мая 2019). Архівавана з першакрыніцы 1 кастрычніка 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  10. ↑ Il Senato ha bocciato la mozione del M5S sulla TAV (італ.). Il Post (7 жніўня 2019). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  11. ↑ Italian PM resigns with attack on 'opportunist' Salvini (англ.). the Guardian (20 жніўня 2019). Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  12. ↑ Governo, Zingaretti: "I 5 punti per trattare con il M5S. No accordicchi, governo di svolta" (італ.). la Repubblica (21 жніўня 2019). Архівавана з першакрыніцы 25 лістапада 2020. Праверана 29 верасня 2022.
  13. ↑ Crisi di governo, secondo giro di consultazioni al Colle (італ.). Tgcom24. Архівавана з першакрыніцы 27 жніўня 2019. Праверана 29 верасня 2022.
  14. ↑ C'è l'accordo tra M5s e Pd. Governo giallorosso ai nastri di partenza (італ.). Agi. Архівавана з першакрыніцы 16 студзеня 2021. Праверана 29 верасня 2022.
  15. ↑ Deutsche Welle. Italy swears in new coalition government (англ.). DW.COM. Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  16. ↑ Italia Viva, Party System Reform Morta (ням.). Verfassungsblog. Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  17. ↑ Crisi di governo, Renzi ritira le ministre Bonetti e Bellanova. Conte: "Grave responsabilità di Italia viva, danno al Paese. Mai sottratto al confronto ma terreno era minato" (італ.). Il Fatto Quotidiano (13 студзеня 2021). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  18. ↑ Emilia Patta, Manuela Perrone. Conte si dimette e tenta il ter (senza chiudere la porta a Renzi) (італ.). Il Sole 24 ORE (26 студзеня 2021). Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  19. ↑ Brothers of Italy, the far-right party on the cusp of power (англ.). France 24 (24 ліпеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 24 ліпеня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  20. ↑ {{{загаловак}}}(англ.). — 2021. — В. 2. — Т. 2021. — P. 82–85. Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022.
  21. ↑ Andrea Marini. Pd, Zingaretti si dimette. Dice addio il decimo segretario in 14 anni (італ.). Il Sole 24 ORE (4 сакавіка 2021). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  22. ↑ M5S, Conte eletto presidente col 93% di sì: "Ce la metterò tutta per non deludervi". Con lui 5 vice. Ecco chi ci sarà nella sua squadra al comando (італ.). la Repubblica (6 жніўня 2021). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  23. ↑ La Nazione. Il Tribunale di Napoli sospende la nomina di Giuseppe Conte a presidente del M5s - Politica (італ.). La Nazione (7 лютага 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  24. ↑ Il M5S fa ricorso: Giuseppe Conte presidente legittimato dallo statuto (італ.). www.ildubbio.news (19 лютага 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  25. ↑ https://www.ilsussidiario.net/autori/carmine-massimo-balsamo. Conte fa ricorso: "Vertici M5s non sapevano di regolamento 2018"/ Comunali a rischio (італ.). IlSussidiario.net (19 лютага 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  26. ↑ 5Star leader Di Maio calls confidence vote (англ.). POLITICO (29 мая 2019). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  27. ↑ Italy Starts Search For New President With Papal-Style Vote (англ.). Bloomberg. Архівавана з першакрыніцы 29 студзеня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  28. ↑ {{{загаловак}}}. — ISSN 0013-0613. Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022.
  29. ↑ Draghi dangles resignation, just when Europe needs him (англ.). POLITICO (14 ліпеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  30. ↑ Mario Draghi faces the end after Italy’s coalition refuses to back him (англ.). Politico (20 ліпеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 21 ліпеня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  31. ↑ Silvia Amaro,Matt Clinch. Italian PM Mario Draghi quits after failing to revive his coalition government (англ.). CNBC. Архівавана з першакрыніцы 21 ліпеня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  32. ↑ Draghi, la crisi di governo: voto anticipato il 25 settembre. Mattarella: "Non ci sono prospettive per una nuova maggioranza". Draghi: "C'è tempo per saluti, ora al lavoro" (італ.). la Repubblica (21 ліпеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 21 ліпеня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  33. ↑ Kara Fox,Barbie Latza Nadeau Nicola Ruotolo,Sharon Braithwaite,Livia Borghese. Italy's president dissolves parliament, triggering snap election following Draghi's resignation (англ.). CNN (21 ліпеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 21 ліпеня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  34. ↑ Letta chiude a M5s: "Rottura irreversibile". Conte: 'Pd arrogante, i progressisti siamo noi' - Politica (італ.). Agenzia ANSA (24 ліпеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  35. ↑ Giuseppe Conte: "Il Pd è arrogante. Ipocrita e infame dire che ho tradito. Draghi? Il prestigio non basta" (італ.). HuffPost Italia (24 ліпеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  36. ↑ shendi veli. I 5 Stelle di Conte si buttano a sinistra. Alcuni dati di fatto e qualche dubbio (англ.). il manifesto (5 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 1 кастрычніка 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  37. ↑ Conte: «Non permetteremo l'abolizione del reddito di cittadinanza» (італ.). quotidianodelsud.it. Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  38. ↑ Letta sferza il M5S: “Progressisti non ci si inventa” (італ.). la Repubblica (1 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  39. ↑ letta pd elezioni (італ.). La Repubblica (24 жніўня 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  40. ↑ Il PD punta tutto sul “voto utile” (італ.). Il Post (6 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  41. ↑ Elezioni:Letta, possiamo vincere, bene lista comune con Mdp e Psi - Ultima Ora (італ.). Agenzia ANSA (29 ліпеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 ліпеня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  42. ↑ Alleanza Verdi e Sinistra: il nostro simbolo per le politiche 2022 (італ.). EuropaVerde.it. Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  43. ↑ Redazione. Unione Popolare si presenta: "Siamo un'alternativa al sistema liberista" - Le interviste (італ.). Gazzetta di Siena (31 жніўня 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  44. ↑ Elezioni 2022, centrodestra: la divisione dei collegi (італ.). Adnkronos (27 ліпеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  45. ↑ EXPLAINED: What will a far-right government mean for Italy? (англ.). The Local Italy (26 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  46. ↑ Le sei questioni che dividono il centrodestra di Meloni, Salvini e Berlusconi (італ.). La Repubblica (22 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  47. ↑ La corsa al voto - Puntata del 8/08/2022 (італ.). Архівавана з першакрыніцы 22 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  48. ↑ Al Meeting di Rimini si sono confrontati i leader dei partiti. Domani ci sarà Draghi (італ.). RaiNews. Архівавана з першакрыніцы 1 кастрычніка 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  49. ↑ Sky TG24. Forum Ambrosetti, il confronto tra 6 leader politici (італ.). tg24.sky.it. Архівавана з першакрыніцы 2 кастрычніка 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  50. ↑ Lunedì confronto a due Letta-Meloni sul web, Calenda si auto aggiunge (італ.). Askanews (10 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 22 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  51. ↑ Italy election: Meloni says center-right bloc has 'clear' mandate (англ.). Deutsche Welle (26 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 26 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  52. ↑ а б Памылка ў зносках: Няслушны тэг <ref>; для зносак :0 няма тэксту
  53. ↑ Speciale Elezioni 2022 di RaiNews (італ.). www.rainews.it. Архівавана з першакрыніцы 26 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  54. ↑ Jonathan Lemire. White House anxiously watches Meloni’s rise to power (англ.). Politico. Архівавана з першакрыніцы 25 лютага 2023. Праверана 29 верасня 2022.
  55. ↑ Italy on track to elect most right-wing government since Mussolini (англ.). Politico (25 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 26 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  56. ↑ Kara Fox, Barbie Latza Nadeau, Antonia Mortensen, Nicola Ruotolo, Sharon Braithwaite, Valentina DiDonato. Giorgia Meloni claims victory to become Italy's most far-right prime minister since Mussolini (англ.). CNN (25 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  57. ↑ Italy's far-right Meloni begins tricky government talks (англ.). France 24 (27 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 27 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.
  58. ↑ Marzio Breda. Consultazioni per il governo dal 17 ottobre. Mattarella punta a un percorso rapido (італ.). Corriere della Sera (27 верасня 2022). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2022. Праверана 29 верасня 2022.

[[Катэгорыя:Падзеі 25 верасня]] [[Катэгорыя:2022 год у Італіі]] [[Катэгорыя:Старонкі з недагледжанымі перакладамі]]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Удзельнік:ZlyiLev/Парламенцкія_выбары_ў_Італіі_(2022)&oldid=4785256"