Уладзімір Ільіч Канановіч

Уладзімір Ільіч Канановіч
Уладзімір Ільіч Канановіч
Дата нараджэння	15 снежня 1964 (59 гадоў)
Месца нараджэння	Клецк, Клецкі раён, Мінская вобласць, БССР, СССР;
Грамадзянства	Беларусь;
Род дзейнасці	гісторык
Месца працы	Інстытут гісторыі НАНБ; Нацыянальны гістарычны архіў Беларусі; факультэт беларускай філалогіі і культуры БДПУ імя М. Танка[d];
Навуковая ступень	кандыдат гістарычных навук (1997)
Альма-матар	гістарычны факультэт ГрДУ імя Янкі Купалы (1991); Цэнтральна-Еўрапейскі ўніверсітэт (1996);
Узнагароды	прэмія Міжнароднага Кангрэса даследчыкаў Беларусі (2016, 2017)

Уладзімір Ільіч Канановіч (нар. 15 снежня 1964, Клецк, Мінская вобласць) — беларускі гісторык. Кандыдат гістарычных навук (1997).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 15 снежня 1964 года ў Клецку^[1].

Скончыў у 1991 годзе гістарычны факультэт ГрДУ імя Я. Купалы, у 1994 годзе — аспірантуру Інстытута гісторыі АН Беларусі. У 1991—2004 гадах — навуковы супрацоўнік аддзела гісторыі Беларусі XIII—XVIII стагоддзяў Інстытута гісторыі НАН Беларусі^[1].

Стажыраваўся ў 2003 годзе Інстытуце нямецкай гісторыі ў Гётынгене, у 2004 і 2006 гадах — у Цэнтры гістарычнай антрапалогіі сярэднявечнага Захаду і Школе вышэйшых сацыяльных даследаванняў у Парыжы^[1].

У 1996 годзе аспірантуру на факультэце медыевістыкі Цэнтральна-Еўрапейскага ўніверсітэта ў Будапешце. У 1997 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю па тэме «Дыпламатыя Вялікага княства Літоўскага ў 1480 — першай чвэрці XVI ст.: Адносіны з Вялікім княствам Маскоўскім і Крымскім ханствам»^[1].

У 2005—2006 гадах працаваў у Нацыянальным гістарычным архіве Беларусі. З 2007 года — дацэнт кафедры тэорыі і гісторыі культуры факультэта беларускай філалогіі і культуры БДПУ імя М. Танка^[1].

Навуковая дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

Даследуе міжнародныя адносіны ва Усходняй Еўропе ў позняе сярэдневякоўе, гісторыю ідэй і ўяўленняў у сярэдневякоўі, праблемы гістарычнай антрапалогіі, гісторыю арыстакратыі Вялікага Княства Літоўскага. Спецыяліст па гісторыі дыпламатычных адносін Вялікага Княства Літоўскага з Маскоўскай дзяржавай і Крымскім ханствам у канцы XV — першай чвэрці XVI стагоддзяў, гісторыі Клецкай бітвы 1506 года^[1].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Прэмія Міжнароднага Кангрэса даследчыкаў Беларусі (2016, 2017). У 2017 годзе у намінацыі «Найлепшая манаграфія па гістарычных навуках» за працу «Рыцар на полі бітвы. Клецк, жнівень 1506 года: гісторыка-антрапалагічнае даследаванне» (Смаленск, 2017).

Творы[правіць | правіць зыходнік]

Татарскія набегі на землі Беларусі // Гіст.-археал. зб. Мн., 1993. Ч. 1;
Міхаіл Богуш Багавіцінавіч, вялікакняскі дыпламат караля Жыгімонта Старога // Штогоднік Ін-та гісторыі НАНБ. Мн., 1999;
«Convivium ducale», или Москва начала 16 в. глазами поляка // Славяне и их соседи: Сб. тезисов 18 конф. М., 1999;
«Appellatio» і дыпламатычны пратакол ВКЛ у часы Вітаўта (1392—1430) // Матэрыялы семінара па дыпламатыі і дзяржаўнаму пратаколу. Мн., 1999;
Князь-пілігрым Войшалк // Беларуска-грэчаскія ўзаемаадносіны: ад старажытнасці да сучаснасці. Мн., 2000;
Grand Duchess Elena Ivanovna and Duke Michael Glinski: aspects of mlership at the Jagiellonian court // Zamek i dwór w sredniowieczu od XI do XV wieku. Poznan, 2001.
Радавод князёў Глінскіх: памяць пра мінулае як зброя палітычнай барацьбы // ARCHE. — 2015. — № 9. — С. 195—218.
Рыцар на полі бітвы. Клецк, жнівень 1506 года: гісторыка-антрапалагічнае даследаванне. — Смаленск: Інбелкульт, 2017.