Уладзімір Мехаў

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з У. Л. Няхамкін)
Уладзімір Мехаў
Уладзімір Львовіч Няхамкін
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння 25 сакавіка 1928(1928-03-25)
Месца нараджэння
Дата смерці 7 ліпеня 2017(2017-07-07) (89 гадоў)
Месца смерці
Грамадзянства Сцяг СССР СССРСцяг Беларусі Беларусь
Альма-матар
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці пісьменнік
Кірунак гістарычная проза
Мова твораў беларуская, руская
Дэбют 1951
Прэміі
Дзяржаўная прэмія БССР

Уладзімір Мехаў, сапр. Уладзімір Львовіч Няхамкін (25 сакавіка 1928, Рагачоў, Гомельская вобласць — 7 ліпеня 2017, Мінск) — беларускі журналіст, празаік, сцэнарыст, перакладчык.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў сям’і рабочага. У 1945—1950 гг. вучыўся на аддзяленні журналістыкі філалагічнага факультэта Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Адначасова працаваў у рэдакцыі газеты «Літаратура і мастацтва», ва ўніверсітэцкай шматтыражцы. Пасля заканчэння ўніверсітэта працаваў у рэдакцыі газеты «Чырвоная змена» літсупрацоўнікам, загадчыкам аддзела. У 1960—1961 гг. быў рэдактарам на Беларускім радыё. Потым зноў у рэдакцыі газеты «Літаратура і мастацтва» — загадчык аддзела, адказны сакратар. У 1975—1988 гг. — старшы рэдактар, каментатар на Беларускім радыё.

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

У друку з мастацкімі творамі выступаў з 1951 года. Аўтар зборнікаў аповесцей, апавяданняў і нарысаў «Сцяг над рэўкомам» (1958), «Апошняя яўка» (1959), «Помнік герою» (1961), «Станцыя паблізу Тамбова» (1964), «Добры вечар, камбат» (1970), «Слухаецца справа аб замаху» (1972), «Старадаўняя гравюра» (1974), зборніка дыялогаў «Сустрэчы ў радыёстудыі» (1985). Асобныя эсэ і апавяданні ўвайшлі толькі ў зборнікі на рускай мове «Зарево» (1977), «Старинная гравюра» (1982), «…О которых я очень забочусь» (1988).

Аўтар п’ес для юнакоў «Чырвоны губернатар» (пастаўлена ў 1967) і «Палёт» (1970, пастаўлена ў 1969), сцэнарыяў больш як дваццаці дакументальных фільмаў, шэрагу радыёпастановак, у т.л. «Засада ў горадзе Менску» паводле апавядання А. К. Дойла (1970-я).

Пераклаў на беларускую мову кнігу татарскага пісьменніка Ш. Ракіпава «Адкуль ты, Жан?». Пасля паездкі ў Ізраіль (кастрычнік-лістапад 1995 года) напісаў эсэ «Глыток Ізраіля»[1][2].

Прызнанне[правіць | правіць зыходнік]

Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР (1986) як адзін са стваральнікаў цыкла гісторыка-рэвалюцыйных дакументальных фільмаў — «Рэвалюцыя дае нам права», «Мост», «Чарвякову… спешна… Ленін», «Гісторыя адной тэлеграмы».

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]