Іуда Іскарыёт: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Няма тлумачэння праўкі |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
{{арфаграфія}} |
{{арфаграфія}} |
||
[[Выява:The-Last-Supper-large.jpg|thumb|250px|справа|Іуда Іскарыёт пакідае [[Тайная вячэра|Тайную вячэру]]. Малюнак [[Карл Блох|Карла Блоха]], канец 19 ст.]] |
[[Выява:The-Last-Supper-large.jpg|thumb|250px|справа|Іуда Іскарыёт пакідае [[Тайная вячэра|Тайную вячэру]]. Малюнак [[Карл Блох|Карла Блоха]], канец 19 ст.]] |
||
'''Іуда Іскарыёт''' ({{lang-he|יהודה איש־קריות}}) |
'''Іуда Іскарыёт''' ({{lang-he|יהודה איש־קריות}}) — згодна з [[Новы Запавет|Новага Запавету]], адзін з [[дванаццаць апосталаў|дванаццаці апосталаў]] [[Ісус Хрыстос|Ісуса Хрыста]], які пазнеў здрадзіў і выдаў свайго Настаўніка. |
||
Іуда сумна вядомы [[пацалунак Іуды|сваім пацалункам]] і здрадай Ісуса ў рукі першасвятароў [[сынедрыён]]а ў абмен на плату ў [[трыццаць срэбранікаў]], пасля чаго ён пасля павесіўся з раскаяння і адчування сваёй віны. Яго месца сярод дванаццаці Апосталаў быў пазней заняў [[Мацвій, апостал|Мацвій]]. |
Іуда сумна вядомы [[пацалунак Іуды|сваім пацалункам]] і здрадай Ісуса ў рукі першасвятароў [[сынедрыён]]а ў абмен на плату ў [[трыццаць срэбранікаў]], пасля чаго ён пасля павесіўся з раскаяння і адчування сваёй віны. Яго месца сярод дванаццаці Апосталаў быў пазней заняў [[Мацвій, апостал|Мацвій]]. |
||
Яго імя часам выкарыстоўваецца, каб вінаваціць кагосьці ў здрадзе, і часта блытаюць з іншым вучням Ісуса [[Іуда |
Яго імя часам выкарыстоўваецца, каб вінаваціць кагосьці ў здрадзе, і часта блытаюць з іншым вучням Ісуса [[Іуда Фадзей|Іудай Фадзеем]]. |
||
==Біблейскае апавяданне== |
== Біблейскае апавяданне == |
||
Іуда згадваецца ў [[Сінаптычныя Евангеллі|сінаптычных Евангелляў]], таксама ў [[Евангелле паводле Яна|Евангеллі ад Яна]] і ў пачатку [[Дзеянні Апосталаў|Дзеянняў апосталаў]]. |
Іуда згадваецца ў [[Сінаптычныя Евангеллі|сінаптычных Евангелляў]], таксама ў [[Евангелле паводле Яна|Евангеллі ад Яна]] і ў пачатку [[Дзеянні Апосталаў|Дзеянняў апосталаў]]. |
||
[[Евангелле паводле Марка|Марк]] сцвярджае, што першасвятары шукалі хітры спосаб, каб арыштаваць Ісуса. Яны вырашылі не рабіць гэтага падчас свята, так як яны баяліся, што могуць узнікнуць хваляванні ў горадзе, замест гэтага яны выбралі ў ноч перад святам, каб арыштаваць Хрыста. У [[Евангелле паводле Лукі|Евангеллі ад Лукі]] сказана, што сатана ўвайшоў у Іуду ў гэты час. |
[[Евангелле паводле Марка|Марк]] сцвярджае, што першасвятары шукалі хітры спосаб, каб арыштаваць Ісуса. Яны вырашылі не рабіць гэтага падчас свята, так як яны баяліся, што могуць узнікнуць хваляванні ў горадзе, замест гэтага яны выбралі ў ноч перад святам, каб арыштаваць Хрыста. У [[Евангелле паводле Лукі|Евангеллі ад Лукі]] сказана, што сатана ўвайшоў у Іуду ў гэты час. |
||
Згодна Евангеллю ад Яна, Іуда носіў грашовы мяшок для ахвяраванняў. Іуда дамовіўся з іудзейскімі святарамі, што выдасць Ісуса за плату у «[[трыццаць срэбранікаў]]». Самі падзеі прыпалі на свята [[Пасха|Пасхі]]. Ісус падчас Тайнай вярэчы амымыў ногі вучням і ўзрушаны прадказаў, што адзін з яго вучняў здрадзціць Яму. На пытанне [[Пётр, апостал|Пятра]], што гэта зробіць, Ісус адказаў, што той каму Ісус дасць умачоны кавалак хлеба. Кавалак атрымаў Іуда, які выйшаў з пакоя і накіраваўся да першасвятароў, каб выдаць Ісуса. Самі вучні не зразумелі падзеі, думаючы, што Ісус загадаў Іудзе купіць нешта да свята. Самі падзеі здрады адбыліся ў [[Гефсіманія|Гефсіманіі]], калі Іуда, каб вызначыць Ісуса сярод натоўпу, [[пацалунак Іуды|выкарыстаў пацалунак]], пасля чаго салдаты першасвятара [[Кайяфа|Кайяфы]] арыштавалі Ісуса. |
Згодна Евангеллю ад Яна, Іуда носіў грашовы мяшок для ахвяраванняў. Іуда дамовіўся з іудзейскімі святарамі, што выдасць Ісуса за плату у «[[трыццаць срэбранікаў]]». Самі падзеі прыпалі на свята [[Пасха|Пасхі]]. Ісус падчас Тайнай вярэчы амымыў ногі вучням і ўзрушаны прадказаў, што адзін з яго вучняў здрадзціць Яму. На пытанне [[Пётр, апостал|Пятра]], што гэта зробіць, Ісус адказаў, што той каму Ісус дасць умачоны кавалак хлеба. Кавалак атрымаў Іуда, які выйшаў з пакоя і накіраваўся да першасвятароў, каб выдаць Ісуса. Самі вучні не зразумелі падзеі, думаючы, што Ісус загадаў Іудзе купіць нешта да свята. Самі падзеі здрады адбыліся ў [[Гефсіманія|Гефсіманіі]], калі Іуда, каб вызначыць Ісуса сярод натоўпу, [[пацалунак Іуды|выкарыстаў пацалунак]], пасля чаго салдаты першасвятара [[Кайяфа|Кайяфы]] арыштавалі Ісуса. |
||
==Смерць== |
== Смерць == |
||
Ёсць некалькі апісанняў смерці Іуды, два з якіх уваходзяць у сучасны [[біблейскі канон]]. |
Ёсць некалькі апісанняў смерці Іуды, два з якіх уваходзяць у сучасны [[біблейскі канон]]. |
||
У Матф. 27:3-10 гаворыцца, што Іуда вярнуў грошы святарам і скончыў жыццё самагубствам. Гэтыя грошы выкарысталі, каб купіць [[зямля ганчара|зямлю ганчара]]. Евангелле апісвае гэтыя падзеі як выкананне прароцтва. |
У Матф. 27:3-10 гаворыцца, што Іуда вярнуў грошы святарам і скончыў жыццё самагубствам. Гэтыя грошы выкарысталі, каб купіць [[зямля ганчара|зямлю ганчара]]. Евангелле апісвае гэтыя падзеі як выкананне прароцтва. |
||
У Дзеях Апосталаў гаворыцца, што Іуда набыў поле несправядлівай цаною, але ўпаў ўніз галавой, |
У Дзеях Апосталаў гаворыцца, што Іуда набыў поле несправядлівай цаною, але ўпаў ўніз галавой, «''раскалолася чэрава ягонае, і вывернуліся вантробы ягоныя''». Гэтае поле атрымала назву [[Акелдама]] або ''Крывавае поле''. |
||
== Літаратура == |
== Літаратура == |
||
* Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.7: Застаўка |
* Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.7: Застаўка — Кантата / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: Белэн, 1998. — 608 с.: іл. ISBN 985-11-0279-2 |
||
{{Апосталы}} |
{{Апосталы}} |
Версія ад 16:27, 13 ліпеня 2013
Артыкул вымагае праверкі арфаграфіі Удзельнік, які паставіў шаблон, не пакінуў тлумачэнняў. |
Іуда Іскарыёт (іўр.: יהודה איש־קריות) — згодна з Новага Запавету, адзін з дванаццаці апосталаў Ісуса Хрыста, які пазнеў здрадзіў і выдаў свайго Настаўніка.
Іуда сумна вядомы сваім пацалункам і здрадай Ісуса ў рукі першасвятароў сынедрыёна ў абмен на плату ў трыццаць срэбранікаў, пасля чаго ён пасля павесіўся з раскаяння і адчування сваёй віны. Яго месца сярод дванаццаці Апосталаў быў пазней заняў Мацвій.
Яго імя часам выкарыстоўваецца, каб вінаваціць кагосьці ў здрадзе, і часта блытаюць з іншым вучням Ісуса Іудай Фадзеем.
Біблейскае апавяданне
Іуда згадваецца ў сінаптычных Евангелляў, таксама ў Евангеллі ад Яна і ў пачатку Дзеянняў апосталаў.
Марк сцвярджае, што першасвятары шукалі хітры спосаб, каб арыштаваць Ісуса. Яны вырашылі не рабіць гэтага падчас свята, так як яны баяліся, што могуць узнікнуць хваляванні ў горадзе, замест гэтага яны выбралі ў ноч перад святам, каб арыштаваць Хрыста. У Евангеллі ад Лукі сказана, што сатана ўвайшоў у Іуду ў гэты час.
Згодна Евангеллю ад Яна, Іуда носіў грашовы мяшок для ахвяраванняў. Іуда дамовіўся з іудзейскімі святарамі, што выдасць Ісуса за плату у «трыццаць срэбранікаў». Самі падзеі прыпалі на свята Пасхі. Ісус падчас Тайнай вярэчы амымыў ногі вучням і ўзрушаны прадказаў, што адзін з яго вучняў здрадзціць Яму. На пытанне Пятра, што гэта зробіць, Ісус адказаў, што той каму Ісус дасць умачоны кавалак хлеба. Кавалак атрымаў Іуда, які выйшаў з пакоя і накіраваўся да першасвятароў, каб выдаць Ісуса. Самі вучні не зразумелі падзеі, думаючы, што Ісус загадаў Іудзе купіць нешта да свята. Самі падзеі здрады адбыліся ў Гефсіманіі, калі Іуда, каб вызначыць Ісуса сярод натоўпу, выкарыстаў пацалунак, пасля чаго салдаты першасвятара Кайяфы арыштавалі Ісуса.
Смерць
Ёсць некалькі апісанняў смерці Іуды, два з якіх уваходзяць у сучасны біблейскі канон.
У Матф. 27:3-10 гаворыцца, што Іуда вярнуў грошы святарам і скончыў жыццё самагубствам. Гэтыя грошы выкарысталі, каб купіць зямлю ганчара. Евангелле апісвае гэтыя падзеі як выкананне прароцтва.
У Дзеях Апосталаў гаворыцца, што Іуда набыў поле несправядлівай цаною, але ўпаў ўніз галавой, «раскалолася чэрава ягонае, і вывернуліся вантробы ягоныя». Гэтае поле атрымала назву Акелдама або Крывавае поле.
Літаратура
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.7: Застаўка — Кантата / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: Белэн, 1998. — 608 с.: іл. ISBN 985-11-0279-2