Народны фронт вызвалення Палесціны

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Народны фронт вызвалення Палесціны
араб. الجبهة الشعبية لتحرير فلسطين‎‎
Лідар Ахмед Садат
Заснавальнік Жорж Хабаш
Дата заснавання 1967
Краіна
Ідэалогія «незалежнасць Палесціны», сацыялізм, марксізм-ленінізм, антысіанізм
Інтэрнацыянал
Партыйны друк часопіс «Аль-Хадаф» («Мэта»)[1]
Сайт PFLP
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Народны фронт вызвалення Палесціны (НФВП, англ.: Popular Front for the Liberation of Palestine, араб. الجبهة الشعبية لتحرير فلسطين, Al-jabha al-sha'biyah li-tahrir filastin‎‎) — леварадыкальныя марксісцкая ваенізаваная арганізацыя, якая выступае за стварэнне незалежнай Палесцінскай дзяржавы. Заснавана ў 1967 годзе шляхам аб’яднання трох палесцінскіх груп: «Палесцінскага вызваленчага фронту» Ахмада Джыбрыла (створаны ў 1961), «Героі Вяртання» і «Моладзь-помснік».

Групоўка вядома таксама як «Група Чырвоныя арлы», альбо «Група Халхуд».

НФВП прызнаны тэрарыстычнай арганізацыяй у ЗША, Канадзе, ЕС, Вялікабрытаніі і Ізраілі.

Заснавальнік і першы лідар з 1967 да 2008 — Жорж Хабаш. Яго бліжэйшы памочнік, які займаўся (да смерці ў 1978) планаваннем і правядзеннем терактаў — Вадэй Хадад. У цяперашні час лідар руху — Ахмад Садат.

Арганізацыя ўваходзіць у склад Арганізацыі вызвалення Палесціны і з’яўляецца другой па ваеннай і палітычнай сіле нерэлігійнай палесцінскай арганізацыяй пасля ФАТХу Ясіра Арафата. Рух выступае за агульнаарабскай сацыялістычную рэвалюцыю. Пасля 1993 года выступае супраць «Дэкларацыі Прынцыпаў», падпісанай АВП з Ізраілем, у сувязі з чым прыпыніла сваё членства ў АВП. Аднак у 1999 годзе НФВП прыйшоў да пагаднення з АВП адносна перамоваў з Ізраілем і аднавіў сваё членства ў кааліцыі.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Арганізацыя была заснавана Жоржам Хабашам, палесцінскім хрысціянінам з Ліды (Лод).

Члены арганізацыі распачалі першыя ў гісторыі тэрарызму[2] акцыі па згону пасажырскіх самалётаў, у прыватнасці, угон самалётаў і захоп закладнікаў у «Доўсан Філд» (Іарданія) у 1970. Некаторы час у трэніровачных лагерах НФВП праходзіў падрыхтоўку Ільіч Рамірэс Санчэс па мянушцы «Карлас шакал», які стаў потым наёмным забойцам[3]. З НФВП супрацоўнічалі такія леварадыкальныя арганізацыі як Фракцыя Чырвонай Арміі і Чырвоная армія Японіі.

Палесцінскія баевікі Народнага фронту вызвалення Палесціны ў 1969 годзе.

Вобласць дзейнасці: Сірыя, Ліван, Ізраіль, тэрыторыі Заходняга берага ракі Іардан і Сектар Газа. Атрымлівала дапамогу з боку Сірыі і Лівіі. У 1977 ад НФВП аддзялілася групоўка Палесцінскі фронт вызвалення (ПФВ), якая захапіла 7 кастрычніка 1985 італьянскі пасажырскі карабель Achille Lauro.

У 1969 годзе ад НФВП адкалолася левая фракцыя на чале Наіфам Хаватмэ, што ўтварыў Народна-дэмакратычны фронт вызвалення Палесціны (НДФВП, пазней — Дэмакратычны фронт вызвалення Палесціны). Прыхільнікі Хаватмэ лічылі, што НФВП пад кіраўніцтвам Хабаша займаецца, галоўным чынам, ваеннымі аперацыямі, не надаючы належнай увагі развіццю ідэалогіі і аналізу.

На выбарах у Палесцінскі заканадаўчы савет II склікання (25 студзеня 2006) НФВП выступаў пад імем «Спіс „Мучанік Абу Алі Мустафа“» і заняў трэцяе месца пасля ХАМАС і ФАТХ (42 101 голас, 4,25 %) у прапарцыйнай сістэме. У ПЗС абраны трое прадстаўнікоў: генеральны сакратар НФВП Ахмед Садат, Джаміль аль-Мадждалауі і Халіда Джарар.

Да моманту выбараў Ахмед Садат знаходзіўся ў палесцінскай турме ў Іерыхоне пад аховай амерыканскіх і брытанскіх вайскоўцаў па абвінавачванні ў забойстве міністра турызму Ізраіля Рэхавама Зээва. 14 сакавіка 2006 турма была разбурана ізраільскімі войскамі, а Садат, які здаўся пасля недоўгачасовага супраціву, быў вывезены на ізраільскую тэрыторыю.

Зноскі

  1. Палітычныя партыі: даведнік / пад агул. рэд. В.У. Загладзіна і Г.А. Кісялёва. М., Политиздат, 1981. стр.191
  2. Скончался основатель НФОП Джордж Хабаш
  3. Александр Брасс: «Кто есть кто в мире террора», 2007, с. 4+

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Александр Брасс. «Джордж Хабаш и Вади Хаддад» // Кто есть кто в мире террора. — М.: Русь-Олимп: Астрель: ACT, 2007. — С. 49—90. — 344 с. — ISBN 9851604429, 9789851604421, 5-9648-0100-5, 5-9648-0100-5, 5-9648-0100-5.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]