Перайсці да зместу

Спіс кіраўнікоў Аквітаніі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Герб герцагства Аквітанскага

Герцагі Аквітаніі (фр.: Duc d'Aquitaine) кіравалі герцагствам Аквітанія, якое з большага супадала з межамі з гістарычнай вобласці Аквітанія, пры сюзерэнітэце спачатку каралёў Франкаў, а пазней каралёў Францыі.

Герцагі і каралі Аквітаніі пры Франкскіх каралях

[правіць | правіць зыходнік]

Каралі Аквітаніі з дынастыі Каралінгаў

[правіць | правіць зыходнік]

Пасля 778 года, Карл Вялікі не прызначаў больш герцагаў Аквітаніі. У 781 г. ён прызначыў свайго сына Людовіка васальным каралём Аквітаніі. Пасля Людовіка яшчэ шэраг прадстаўнікоў дынастыі Каралінгаў кіравалі гэтым рэгіёнам як каралі, залежныя ад франкскай імперыі.

Пасля 882, калі Карламан стаў спадчыннікам свайго брату Людовіку III і стаў каралём Францыі, Аквітанія засталася пад вярхоўнай уладай каралёў Францыі.

Герцагі Аквітаніі пры каралях Францыі

[правіць | правіць зыходнік]

Каралі Франкаў з дынастыі Каралінгаў ізноў пачалі прызначаць герцагаў Аквітаніі ў 852, затым, пасля невялікага прамежку, у 887 г. Пазней, пры Плантагенетах, герцагства стала называцца «Гіень».

843 : Бего (пам. 843)

Рамнульфіды
Гільеміды
Рамнульфіды
Гільеміды
Беланіды
Рамнульфіды
Раймундзіды
Капетынгі
Рамнульфіды
Яе спадчыннікамі сталі яе нашчадкі ад апошняга мужа, бо ад першага яна мела толькі дочак.
Плантагенеты

Кіраўнікі Аквітаніі пры Плантагенетах

[правіць | правіць зыходнік]

У 1337 годзе кароль Францыі Філіп VI запатрабаваў ад Эдуарда III, караля Англіі і герцага Аквітанскага, вяртання феадальнага ўладання герцагства Аквітанскага (Гіенскага). Эдуард у адказ запатрабаваў для сябе карону Францыі па праве свайго паходжання — па матчынай лініі ён быў унукам караля Францыі Філіпа IV Прыгожага. Гэты канфлікт спарадзіў пачатак Стагадовай вайны, падчас якой Плантагенеты і Валуа дамагаліся свайго панавання над Аквітаніяй.

У 1360 годзе Англія і Францыя падпісалі дагавор у Брэціньі, паводле якога Эдуард адмаўляўся ад правоў на карону Францыі, але заставаўся герцагам Аквітаніі. Аднак, у 1369 годзе дагавор быў парушаны і вайна працягнулася.

У 1362 годзе кароль Эдуард III, як герцаг (лорд) Аквітаніі, зрабіў свайго старэйшага сына Эдуарда, прынца Уэльскага князем Аквітаніі.

У 1390 годзе кароль Рычард II прызначыў свайго дзядзьку Джона Гонта Герцагам Аквітаніі, які перадаў гэты тытул сваім нашчадкам.

Стаўшы каралём Англіі, Генрых працягваў кіраваць і Аквітаніяй. Ён атрымаў поспех у атрыманні французскай кароны для сваіх нашчадкаў, склаўшы Дагавор у Труа (1420). Сын Генрыха, Генрых VI, быў абвешчаны каралём Англіі і Францыі ў 1422 годзе, але паступова страціў кантроль над уладаннямі ў Францыі (канчаткова — да 1453 годзе).

Герцагі Аквітаніі з дынастый Валуа і Бурбонаў

[правіць | правіць зыходнік]

Каралі Францыі з дынастыі Валуа, прэтэндуючы на панаванне над Аквітаніяй, падавалі тытул герцагаў Аквітанскіх сваім старэйшым сынам, Дафінам.

Пасля завяршэння Стагадовай вайны, Аквітанія вярнулася ў валоданне французскай кароны і ўвайшла ў склад дамена каралёў Францыі. Толькі часам кароль даваў герцагства і тытул герцага Аквітаніі аднаму з прадстаўнікоў сваёй дынастыі.

Тытулярны герцаг Аквітанскі

[правіць | правіць зыходнік]

19722000: Гансальво дэ Бурбон (19372000), прынц Французскі, малодшы сын прэтэндэнта на трон Францыі Жака Анры дэ Бурбон, «герцага Анжуйскага і Сеговіі». Узведзены ў герцагі Аквітаніі сваім бацькам 21 верасня 1972.

Зноскі

  1. Як мяркуецца, Рауль (каля 882 — пасля 898) быў адным з сыноў караля Эда. Ён згадваецца толькі ў пазнейшых гістарычных крыніцах (Foundation for Medieval Genealogy).
  2. Robert Favreau. Otto von Braunschweig und Aquitanien // Jochen Luckhardt, Franz Niehoff (Hrsg.) Heinrich der Löwe und seine Zeit, Band 2. — München: Essays, 1995. — P. 368—376.
  • Charles Oman, The Dark Ages (476918). 1914. Rivingtons, London.