Ханс Бельтынг

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Ханс Бельтынг
ням.: Hans Belting
Дата нараджэння 7 ліпеня 1935(1935-07-07)[1][2]
Месца нараджэння
Дата смерці 9 студзеня 2023(2023-01-09)[3][4] (87 гадоў)
Месца смерці
Грамадзянства
Род дзейнасці антраполаг, мастацтвазнавец, выкладчык універсітэта, тэарэтык мастацтва, мастацкі крытык, медыязнаўца, культуролаг
Навуковая сфера Image Science[d], мастацтвазнаўства[8], культуралогія[8], social communication[d][8] і communication theory[d][8]
Месца працы
Навуковая ступень доктарская ступень[d][11] (1959), Doctor of Letters[d], ганаровы доктар Масарыкава ўніверсітэта[d][12]ганаровы Катэгорыя:Дактары Масарыкава ўніверсітэта, габілітаваны доктар[9] (1966) і прафесар[9] (1970)
Альма-матар
Член у
Узнагароды
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ханс Бельтынг; нар. 7 ліпеня 1935, Андэрнах) — нямецкі гісторык мастацтва і культуры, тэарэтык камунікацый.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Вучыўся гісторыі, археалогіі і гісторыі мастацтва ў Майнцы і Рыме, стажыраваўся ў ЗША. Абараніў дысертацыю ў Гамбургу, з 1969 выкладаў у Гайдэльбергскім універсітэце, у 1980—1992 — у Мюнхенскім універсітэце. У 1992—2002 выкладаў у Інстытуце гісторыі мастацтваў і тэорыі сродкаў камунікацыі ў Карлсруэ. У 2004—2007 — дырэктар Міжнароднага даследчыцкага цэнтра навук аб культуры ў Вене.

Выкладаў у Гарвардскім і Калумбійскім універсітэтах, у Калеж дэ Франс і інш.

Навуковыя цікавасцi[правіць | правіць зыходнік]

Вобласць цікавасцей Бельтынга — культ вобразаў (Бадлер), праблемы візуальнай рэпрэзентацыі, цялеснасць і выява, фетыш і шэдэўр, фантазія і ўспрыманне ў мастацтве Сярэдневякоўя, Адраджэння, Новага часу, уключаючы новейшую фатаграфію, кіно, музейную і галерэйную практыку. Прадметам яго манаграфічных даследаванняў выступалі візантыйскія фрэскі, мазаікі, ілюмінаваныя кнігі, працы Беліні, ван Эйка, Джарджонэ, Босха, М. Бекмана.

Творчыя кантакты[правіць | правіць зыходнік]

Супрацоўнічаў з Д. Камперам.

Выбраныя працы[правіць | правіць зыходнік]

  • 1981: Bild und Publikum im Mittelalter, Berlin (2-е выд. — 1995, 3-е выд. — 2000, франц. пер. — 1998)
  • 1983: Das Ende der Kunstgeschichte?, München (2-е изд. — 1984, англ. пер. 1987, франц. — 1989, іт. — 1990, чэш. — 2000, парт. — 2006)
  • 1984: Max Beckmann. Die Tradition als Problem in der Kunst der Moderne, München (англ. выд. 1989)
  • 1985: Giovanni Bellini. Pietà. Ikone und Bilderzählung in der venezianischen Malerei, Frankfurt
  • 1990: Bild und Kult. Eine Geschichte des Bildes vor dem Zeitalter der Kunst, München: C. H. Beck (англ. пер. 1994)
  • 1992: Die Deutschen und ihre Kunst. Ein schwieriges Erbe, München (англ. і яп. пер. 1998)
  • 1995: Die Erfindung des Gemäldes (mit C. Kruse), München
  • 1995: Das Ende der Kunstgeschichte. Eine Revision nach zehn Jahren, München
  • 1997: Die Frage nach dem Kunstwerk unter den heutigen Bildern (Hg. mit S. Gohr), Stuttgart
  • 1998: Das Erbe der Bilder. Kunst und moderne Medien in den Kulturen der Welt (Hg. mit Lydia Haustein), Beck: München
  • 1998: Das Unsichtbare Meisterwerk. Die modernen Mythen der Kunst, München (англ. пер. 2001)
  • 1999: Identität im Zweifel. Ansichten der deutschen Kunst, Köln: DuMont
  • 2000: Menschenbild und Körperbild, Münster: Rhema
  • 2000: (mit Dietmar Kamper, Hg.) Der zweite Blick. Bildgeschichte und Bildreflexion, München: Fink
  • 2001: Bild-Anthropologie. Entwürfe für eine Bildwissenschaft, München: Fink (франц. і славен. пер. — 2004)
  • 2002: Hieronymus Bosch. Der Garten der Lüste, München
  • 2002: (mit Martin Schulz und Dietmar Kamper, Hg.) Quel corps? Eine Frage der Repräsentation, Paderborn
  • 2005: Szenarien der Moderne: Kunst und ihre offenen Grenzen, Berlin: Philo and Philo Fine Arts
  • 2005: Das echte Bild. Bildfragen als Glaubensfragen, München: C. H. Beck
  • 2007: (Hg.) Bilderfragen. Bildwissenschaften im Aufbruch, München: Fink
  • 2008: Florenz und Bagdad. Eine westöstliche Geschichte des Blicks, München: C. H. Beck
  • 2009: Der Blick hinter Duchamps Tür. Kunst und Perspektive bei Duchamp. Sugimoto. Jeff Wall. Köln: Walther König.
  • 2010: Spiegel der Welt: Die Erfindung des Gemäldes in den Niederlanden, München: C. H. Beck, München.

Прызнанне[правіць | правіць зыходнік]

Працы Бельтынга апублікаваны на многіх мовах свету. Ён — член Гайдэльбергскай акадэміі навук, Навуковай калегіі ў Берліне. Кавалер ордэна «За заслугі». Ганаровы замежны член Амерыканскай акадэміі мастацтваў і навук (1992).

Зноскі

  1. Hans Belting // The Fine Art Archive — 2003.
  2. Hans Belting // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. https://www.faz.net/aktuell/feuilleton/kunst-und-architektur/zum-tod-des-kunsthistorikers-hans-belting-18597633.html
  4. https://www.orden-pourlemerite.de/mitglieder/hans-belting
  5. Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 10 снежня 2014.
  6. https://www.lemonde.fr/disparitions/article/2023/01/13/la-mort-de-hans-belting-historien-de-l-art-specialiste-du-statut-des-images_6157774_3382.html
  7. Нацыянальная бібліятэка Францыі — 1537. Праверана 17 студзеня 2023.
  8. а б в г Czech National Authority Database Праверана 5 снежня 2023.
  9. а б в г д е ё https://zkm.de/de/person/hans-belting Праверана 17 студзеня 2023.
  10. https://www.ifk.ac.at/index.php/blog-detail/hans-belting-1935-2023.html Праверана 17 студзеня 2023.
  11. Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 2 красавіка 2015.
  12. https://www.em.muni.cz/udalosti/12170-predni-osobnost-dejin-umeni-hans-belting-prevzal-cestny-doktorat
  13. http://www.amacad.org/publications/BookofMembers/ChapterB.pdf Праверана 17 студзеня 2023.
  14. http://brno.idnes.cz/hans-belting-venoval-masarykove-univerzite-celozivotni-sbirku-knih-1j2-/brno-zpravy.aspx?c=A160420_2240613_brno-zpravy_krut Праверана 17 студзеня 2023.
  15. https://www.ae-info.org/ae/User/Belting_Hans
  16. https://www.medievalacademy.org/page/CompleteCorrFellow Праверана 28 сакавіка 2023.
  17. https://search.amphilsoc.org/memhist/search?creator=Hans+Belting&title=&subject=&subdiv=&mem=&year=&year-max=&dead=&keyword=&smode=advanced Праверана 17 студзеня 2023.