Эміль Бок

Эміль Бок
Эміль Бок
	рум.: Emil Boc
	22 снежня 2008 года — 6 лютага 2012 года
Папярэднік	Кэлен Папеску-Тэрычану; Тэадор Сталажан
Пераемнік	Кэтлін Прэдою (в. а.)
Нараджэнне	6 верасня 1966 (58 гадоў); Mărgău[d], жудзец Клуж, Румынія;
Жонка	Аана Бок
Дзеці	Чэзарэ, Патрыцыя
Веравызнанне	праваслаўе
Партыя	Дэмакратычная ліберальная партыя Румыніі (ДЛП)
Адукацыя	Універсітэт Бабеш-Бояі; Брусельскі свабодны ўніверсітэт[d];
Аўтограф
Сайт	emilboc.ro
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Эміль Бок (рум.: Emil Boc; нар. 6 верасня 1966, Рэкіцэле^[ro]) — румынскі дзяржаўны і палітычны дзеяч. Былы прэм'ер-міністр Румыніі (2008-2012)^[3].

Палітычная кар'ера

У 2003 годзе абраны старшынём Дэмакратычнай ліберальнай партыі Румыніі.

Мэр Клуж-Напокі

У 2004 годзе Эміль Бок перамог на выбарах у мэры горада Клуж-Напокі. Яго сапернікамі былі вельмі правы нацыяналіст Джорджу Фунар, які займаў пост мэра горада на працягу 12 гадоў, і Іаан Рус, кандыдат ад Сацыял-дэмакратычнай партыі. На мясцовых выбарах 2008 года зноў абраны мэрам горада, атрымаўшы 76,2 % галасоў выбарцаў. Да пачатку сусветнага эканамічнага крызісу Клуж-Напока аказаўся адным з найболей шчасных у эканамічным дачыненні гарадоў Румыніі.

Прэм'ер-міністр Румыніі

Пасля парламенцкіх выбараў 2008 года Дэмакратычная ліберальная і сацыял-дэмакратычная партыі падпісалі пагадненне пра стварэнне кааліцыі, якая павінна сфармаваць урад. Спачатку прызначаны прэм'ер-міністрам Тэадор Сталажан 15 снежня 2008 гады пайшоў у адстаўку, часовым прэм'ерам быў прызначаны Эміль Бок. 22 снежня таго ж года ён атрымаў вотум даверу ў парламенце. У склад кааліцыйнага ўрада Эміля Бока ўвайшлі прадстаўнікі Дэмакратычнай ліберальнай партыі і Сацыял-дэмакратычнай партыі. Гэта кааліцыя дзвюх асноўных супраціўных сіл у краіне насіла часовы характар.

Ужо восенню 2009 года кіравальная кааліцыя распалася. Пачаткам нязгод усярэдзіне саюзнікаў паслужыла заява сацыял-дэмакратычнага міністра ўнутраных спраў Дана Нікі, які звінаваціў прыхільнікаў прэзідэнта Траяна Бэсеску ў спробе арганізаваць фальсіфікацыю прэзідэнцкіх выбараў. 29 верасня 2009 года Эміль Бок папрасіў Траяна Бэсеску вызваліць Дана Ніку ад пасады міністра, што і было зроблена. Часовым міністрам унутраных спраў быў прызначаны прадстаўнік Дэмакратычнай ліберальнай партыі Васіль Благу.

1 кастрычніка 2009 года лідар Сацыял-дэмакратычнай партыі Мірча Джоанэ заявіў, што ўсе міністры, якія прадстаўляюць сацыял-дэмакратаў, сыходзяць у адстаўку ў знак салідарнасці з Данам Нікай^[4]. 13 кастрычніка 2009 парламент Румыніі вынес вотум недаверу кабінету Эміля Боку^[5].

Урадавы крызіс працягваўся падчас кампаніі па выбарах прэзідэнта Румыніі і завяршыўся толькі пасля падвядзення вынікаў другога тура галасавання. На выбарах прэзідэнта Румыніі перамогу здабыў Траян Бэсеску, які зноў прапанаваў сфармаваць кабінет Эмілю Боку. 23 снежня 2009 года другі ўрад Бока атрымаў вотум даверу ў парламенце краіны^[6]. Новую кіравальную кааліцыю склалі Дэмакратычная ліберальная партыя і Дэмакратычны саюз венграў Румыніі.

6 лютага 2012 года Эміль Бок і яго ўрад падало ў адстаўку ў выніку масавых выступаў, сам Бок абгрунтаваў такі крок жаданнем разрадзіць палітычнае і сацыяльнае становішча ў краіне^[3].

Вяртанне ў Клуж-Напоку

У красавіку 2012 года стала вядома, што Эміль Бок мае намер балатавацца на пост прыкладу горада Клуж-Напока, які ён узначальваў да таго, як заняў пост прэм'ер-міністра^[7].

10 чэрвеня 2012 года ў Румыніі прайшлі муніцыпальныя выбары. На мінулых выбарах Эміль Бок быў абраны прымарам Клуж-Напокі, набраўшы 42% галасоў, яго сапернік Марыус Нікаарэ набраў прыкладна 39,5%^[8].

Зноскі

↑ Emil Boc // Brockhaus Enzyklopädie
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227"></a>
↑ Emil Boc // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q107343683"></a>
↑ ^а ^б "Премьер-министр Румынии Эмиль Бок объявил о своей отставке и роспуске кабинета". Русская служба Би-би-си. 6 февраля 2012 года. Праверана 2012-02-06. {{cite news}}: Праверце значэнне даты ў: |date= (даведка)
↑ Социал-демократы развалили коалиционное правительство Румынии
↑ Парламент Румынии отправил правительство Эмиля Бока в отставку
↑ Румынский парламент снова поверил Эмилю Боку(недаступная спасылка)
↑ MOLDNEWS || Двое экс-премьер-министров Румынии будут баллотироваться на посты примаров в ходе всеобщих местных выборов Архівавана 8 сакавіка 2016.
↑ Экс-премьер Румынии и лидер оппозиционных либерал-демократов Эмиль Бок вырвал победу на выборах примара Клуж-Напоки Архівавана 4 сакавіка 2016.

Спасылкі

Афіцыйны сайт Эміля Бока Архівавана 4 сакавіка 2016.

[_5962185f2ec05a2a-1] Emil Boc // Brockhaus Enzyklopädie
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227"></a>

[_58f48ae4c3e4aff7-2] Emil Boc // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q107343683"></a>

[BBC-3] а ^б "Премьер-министр Румынии Эмиль Бок объявил о своей отставке и роспуске кабинета". Русская служба Би-би-си. 6 февраля 2012 года. Праверана 2012-02-06. {{cite news}}: Праверце значэнне даты ў: |date= (даведка)

[4] Социал-демократы развалили коалиционное правительство Румынии

[5] Парламент Румынии отправил правительство Эмиля Бока в отставку

[6] Румынский парламент снова поверил Эмилю Боку(недаступная спасылка)

[7] MOLDNEWS || Двое экс-премьер-министров Румынии будут баллотироваться на посты примаров в ходе всеобщих местных выборов Архівавана 8 сакавіка 2016.

[8] Экс-премьер Румынии и лидер оппозиционных либерал-демократов Эмиль Бок вырвал победу на выборах примара Клуж-Напоки Архівавана 4 сакавіка 2016.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

Прэм’ер-міністры Румыніі
Аб’яднанае княства	Барбу Катарджыу (1862) Апостал Арсакэ (1862) Нікалае Крэцулеску (1862—1863) Міхаіл Кагэлнічану (1863—1865) Канстанцін Басяну (1865) Нікалае Крэцулеску (1865—1866) Іон Гіка (1866) Ласкэр Катарджыу (1866) Іон Гіка (1866—1867) Канстанцін Крэцулеску (1867) Штэфан Галеску (1867—1868) Нікалае Галеску (1868) Дымітрые Гіка (1868—1870) Аляксандру Галеску (1870) Маналакэ Кастакэ Епурану (1870) Іон Гіка (1870—1871) Ласкэр Катарджыу (1871—1876) Іон Эмануіл Фларэску (1876) Маналакэ Кастакэ Епурану (1876) Іон Брэтыяну (1876—1881)(1881) Дымітрые Брэтыяну (1881) Іон Брэтыяну (1881—1885)
Каралеўства Румынія	Іон Брэтыяну (1885—1888) Тэадор Расеці (1888—1889) Ласкэр Катарджыу (1889) Георге Ману (1889—1891) Іон Эмануіл Фларэску (1891) Ласкэр Катарджыу (1891—1895) Дымітрые Стурдза (1895—1896) Петрэ Аўрэліян (1896—1897) Дымітрые Стурдза (1897—1899) Георге Грыгорэ Кантакузіна (1899—1900) Петрэ Карп (1900—1901) Дымітрые Стурдза (1901—1904) Георге Грыгорэ Кантакузіна (1904—1907) Дымітрые Стурдза (1907—1908) Іанель Брэтыяну (1909—1911) Петрэ Карп (1910—1912) Тыту Маярэску (1912—1913) Іанель Брэтыяну (1914—1918) Аляксандру Аверэску (1918) Аляксандру Маргіломан (1918) Канстанцін Каандэ (1918) Іанель Брэтыяну (1918—1919) Артур Вэйтаяну (1919) Аляксандру Вайда-Ваявод (1919—1920) Аляксандру Аверэску (1920—1921) Думітру Такэ Іанеску (1921—1922) Іанель Брэтыяну (1922—1926) Аляксандру Аверэску (1926—1927) Барбу Штырбей (1927) Іанель Брэтыяну (1927) Вінцілэ Брэтыяну (1927—1928) Юліу Маніу (1928—1930) Георге Міранеску (1930) Юліу Маніу (1930) Георге Міранеску (1930—1931) Нікалае Ёрга (1931—1932) Аляксандру Вайда-Ваявод (1932) Юліу Маніу (1932—1933) Аляксандру Вайда-Ваявод (1933) Іон Георге Дука (1933) Канстанцін Анджэлеску (1933—1934) (в. а.) Георге Тэтэрэску (1934—1937) Актавіян Гога (1937—1938) Мірон Крысця (1938—1939) Арманд Кэлінеску (1939) Георге Арджэшану (1939) Канстанцін Арджэтаяну (1939) Георге Тэтэрэску (1939—1940) Іон Джыгурту (1940) Іон Антанеску (1940—1944) Канстанцін Сэнэтэску (1944) Нікалае Рэдэску (1944—1945) Петру Гроза (1945—1949)
Сацыялістычная рэспубліка	Петру Гроза (1949—1952) Георгэ Геаргіу-Дэж (1952—1955) Ківу Стойка (1955—1961) Іон Георгэ Маўрэр (1961—1974) Маня Мэнеску (1974—1979) Іліе Вердэц (1979—1982) Канстанцін Дэскэлеску (1982—1989)
Дэмакратычная рэспубліка	Петрэ Роман (1989—1991) Тэадор Сталажан (1991—1992) Нікалае Вэкэрою (1992—1996) Віктар Чорбя (1996—1998) Гаўрыл Дэжэу (1998) (в. а.) Раду Васіле (1998—1999) Аляксандру Атанасіу (1999) (в. а.) Мугур Ісэрэску (1999—2000) Адрыян Нэстасэ (2000—2004) Эўджэн Бежынарыу (2004) (в. а.) Кэлін Папеску-Тэрычану (2004—2008) Эміль Бок (2008—2012) Кэтэлін Прэдою (2012) (в. а.) Міхай Рэзван Унгурану (2012) Віктар Понта (2012—2015) Габрыэль Опра (2015) (в. а.) Віктар Понта (2015) Сарын Кымпяну (2015) (в. а.) Дачыян Чолаш (2015—2017) Сарын Грындзяну (2017) Міхай Тудосэ (2017—2018) Міхай Фіфор (2018) (в. а.) Віярыка Дэнчылэ (2018—2019) Людовік Орбан (2019—2020) Нікалае Чукэ (2020) Фларын Кыцу (2020—2021) Нікалае Чукэ (2021—2023) Марчэл Чалаку (з 2023)

Слоўнікі і энцыклапедыі	Вялікая нарвежская · Britannica (онлайн) · Brockhaus · OpenSanctions
Нарматыўны кантроль	GND: 1155115813 · VIAF: 1439152261519417180001