Ягор Францавіч Канкрын

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Ягор Францавіч Канкрын
ням.: Georg Ludwig Cancrin
міністр фінансаў Расійскай імперыі[d]
22 красавіка 1823 — 1 мая 1844
Папярэднік Dmitri Gouriev[d]
Пераемнік Fyodor Vronchenko[d]
Нараджэнне 16 лістапада 1774(1774-11-16)[1]
Смерць 21 верасня 1845(1845-09-21)[4][5] (70 гадоў)
Месца пахавання
Род Q46199926?
Бацька Franz Ludwig von Cancrin[d][6]
Жонка Yekaterina Kankrin[d]
Дзеці Valerian Michael Cancrin[d][7], Alexander Franz Fabian Cancrin[d], Viktor Cancrin[d] і Zinaida Keyserling[d]
Веравызнанне рэфармацтва[d]
Адукацыя
Дзейнасць эканаміст, пісьменнік, землекарыстанне, палітык, юрыст, афіцэр, дзяржаўны служачы
Прыналежнасць Расійская імперыя
Званне генерал ад інфантэрыі
Узнагароды
ордэн Святога апостала Андрэя Першазванага ордэн Святога Уладзіміра I ступені ордэн Святога Аляксандра Неўскага ордэн Святога Уладзіміра 2 ступені ордэн Святой Ганны I ступені ордэн Святой Ганны 2 ступені Order of Leopold ордэн Чырвонага арла Merit Order of the Bavarian Crown ордэн Белага арла Civil Order of Saxony ордэн Чырвонага арла 1-га класа
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Граф Ягор Францавіч (Георг Людвіг) Данііл Кáнкрын (16 (27) лістапада 1774 — 10 (21) верасня 1845) — рускі дзяржаўны дзеяч і эканаміст нямецкага паходжання. Генерал са світы Яго Вялікасці, генерал ад інфантэрыі, міністр фінансаў Расіі ў 1823—1844 гадах[8].

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

У 1839—1843 гадах правёў грашовую рэформу, якая ўсталявала сістэму срэбнага монаметалізму. Да заслуг Канкрына належыць таксама абмен усіх асігнацый на дзяржаўныя крэдытныя білеты, якія абменьваліся на золата і срэбра, а таксама эмісія плацінавай манеты. Прыхільнік пратэкцыянізму, але толькі з абавязковым развіццём эканамічнай канкурэнцыі ўнутры краіны, у сувязі з чым быў праціўнікам развіцця дзяржаўных фабрык, рознічных банкаў, чыгунак і г. д., якія падрываюць магчымасць канкурэнцыі паміж сабой аналагічных прыватных. Быў прыхільнікам пасля выкупу дзяржавай сялян і зямлі ў памешчыкаў выкарыстання патэнцыялу сялянскай абшчыны для развіцця сельскай гаспадаркі ў напрамку стварэння там, дзе гэта магчыма, буйных калектыўных гаспадарак. Яго паслядоўнікамі лічылі сябе І. А. Вышняградскі, С. Ю. Вітэ, і эканамісты-народнікі, а таксама шматлікія расійскія навукоўцы ў галіне паліцэйскага права.

Зноскі

  1. ↑ https://www.britannica.com/biography/Egor-Frantsevich-Graf-Kankrin Праверана 4 ліпеня 2017.
  2. ↑ а б Канкрин Егор Францевич // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
  3. ↑ а б Канкрин, Егор Францович // Русский биографический словарь — СПб.: 1897. — Т. 8. — С. 447–463.
  4. ↑ Vsemirnaya Illyustratsiya / под ред. Г. Д. Гоппе — Гоппе, Герман Дмитриевич, 1869.
  5. ↑ Erik Amburger database Праверана 2 верасня 2021.
  6. ↑ Канкрин, Франц-Людвиг // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1895. — Т. XIV. — С. 294.
  7. ↑ Lundy D. R. The Peerage
  8. ↑ Алексеев М. Ю., Пачкалов А. В. Министры финансов: От Российской империи до наших дней. — М.: Альпина Паблишер, 2019. — 554 с. — ISBN 978-5-9614-2182-8
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Ягор_Францавіч_Канкрын&oldid=3975448"