Мірон Канстанцінавіч Уладзіміраў

З пляцоўкі Вікіпедыя
Jump to navigation Jump to search
іншыя значэнні У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Уладзіміраў.
Мірон Канстанцінавіч Уладзіміраў
Мірон Канстанцінавіч Шэйнфінкель
Владимиров Мирон Костянтинович.jpg
намеснік старшыні Вышэйшага савета народнай гаспадаркі СССР(руск.) бел.
1924 — 1924
намеснік наркама фінансаў СССР
1922 — 1924
наркам фінансаў(руск.) бел. РСФСР
6 ліпеня 1923 — лістапад 1924
Папярэднік: Рыгор Якаўлевіч Сакольнікаў
Пераемнік: Мікалай Аляксандравіч Мілюцін(руск.) бел.
наркам земляробства(укр.) бел. Украінскай ССР
1921 — 1922
Папярэднік: Дзмітрый Захаравіч Мануільскі(руск.) бел.
Пераемнік: Іван Еўдакімавіч Кліменка(укр.) бел.
наркам харчавання Украінскай ССР
з 1921
член РВС Паўднёвага фронту(руск.) бел.
19 чэрвеня - 17 снежня 1919
старшыня Палескага камітэту РСДРП(б)
1904 — ?
 
Партыя: РСДРП
Дзейнасць: дзяржаўны дзеяч
Член у:
Нараджэнне: 27 лістапада 1879(1879-11-27)
г. Херсон
Смерць: 20 сакавіка 1925(1925-03-20) (45 гадоў)
Нерва, каля Генуі, Італія
Пахаванне:

Мірон Канстанцінавіч Уладзіміраў (сапраўднае прозвішча Шэйнфінкель, партыйныя псеўданімы Лёва, Канстанцінаў[1]; 27 лістапада 1879, г. Херсон — 20 сакавіка 1925, Нерва, каля Генуі, Італія) — савецкі партыйны і дзяржаўны дзеяч. Адзін з арганізатараў і кіраўнікоў Палескага камітэту РСДРП(б).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Сям’я[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў сям’і сельскагаспадарчага арандатара, яўрэй. Брат Героя Працы В. К. Шэйнфінкель(руск.) бел..

Раннія гады[правіць | правіць зыходнік]

У 1892 годзе паступіў у Херсонскае сельскагаспадарчае вучылішча, якое не скончыў. З 1898 па 1899 працаваў у губернскім статыстычным упраўленні.

У 1902 выехаў за мяжу: спачатку ў Берлін, потым у Берн), дзе ўстанаўлівае сувязі з рэдакцыяй газеты «Іскра(руск.) бел.» і знаёміцца ​​з У. І. Леніным.

З 1903 года стаў членам РСДРП і вярнуўся ў Расійскую імперыю, спачатку ў Кіеў, потым пераехаў у Гомель. Вёў працу ў Гомелі па стварэнні і аб’яднанні сацыял-дэмакратычных арганізацый Палескага раёна[1]. З 1904 года старшыня Палескага камітэту РСДРП(б)[1], які ахопліваў сваім уплывам частку Магілёўскай, Чарнігаўскую і Палтаўскую губерні. Дэлегат III (Лонданскага) з'езду РСДРП(руск.) бел. у 1905 годзе[1].

Прымаў удзел у рэвалюцыі 1905-7 гадоў.

У пачатку 1906 рэдактар сацыял-дэмакратычнай газеты «Труд» у Гомелі.

Як агент ЦК РСДРП адпраўлены на поўдзень Расійскай імперыі ва Украіну. Працаваў у Адэсе і Екацярынаславе[1]. У 1907 Ваенны суд прысудзіў да спасылкі на вечнае пасяленне ва Усходнюю Сібір у Іркуцку[1]. Праз тыдзень уцёк. У 1908[1] збег за мяжу ў Вену.

За мяжой[правіць | правіць зыходнік]

Працаваў у Парыжскай бальшавіцкай групе, у 1911 годзе быў адным з лектараў партыйнай школы ў Ланжумо(руск.) бел.[1][2], у тым жа годзе на нарадзе членаў ЦК бальшавікоў быў абраны ў склад Тэхнічнай камісіі, якая павінна была выконваць функцыі распушчанага Замежнага бюро ЦК.

У 1911 годзе далучыўся ў Францыі да «прымірэнцаў»[1] і адышоў ад бальшавікоў.

Вярнуўся ў Расію пасля Лютаўскай рэвалюцыі і ў 1917 годзе на VI з'здзе РСДРП(б)(руск.) бел. разам з «міжраёнцамі(руск.) бел.» быў прыняты ў партыю бальшавікоў[1]. Працаваў у Петраградскай харчовай управе.

Пасля кастрычніцкай рэвалюцыі[правіць | правіць зыходнік]

Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 года член калегіі наркамата харчавання(руск.) бел. РСФСР, потым — член Усерасійскай эвакуацыйнай камісіі.

З 19 чэрвеня па 17 снежня 1919 года член РВС Паўднёвага фронту(руск.) бел., з 1921 — наркам харчавання Украінскай ССР, а потым наркам земляробства(укр.) бел. Украінскай ССР[1].

У 1922—1924 гадах па рэкамендацыі У. І. Леніна прызначаны наркамам фінансаў(руск.) бел. РСФСР і намеснікам наркама фінансаў СССР. Адзін з кіраўнікоў грашовай рэформы 1922-24 гадоў(руск.) бел..

З 1924 года намеснік старшыні Вышэйшага савета народнай гаспадаркі СССР(руск.) бел. і кандыдат у члены ЦК РКП(б). Член УУЦВК(руск.) бел., ЦВК СССР[1].

Цяжка хварэў, але адмаўляўся ад лячэння і ў лютым 1924 Саўнаркам СССР спецыяльнай пастановай накіраваў яго на лячэнне. Але было ўжо позна. Памёр у г. Нерва, паблізу Генуі ў Італіі.

Урна з прахам пахавана на Краснай плошчы каля Крамлёўскай сцяны(руск.) бел.[1].

Памяць[правіць | правіць зыходнік]

  • 10 лістапада 1925 года астановай Савета Народных Камісараў Саюза ССР быў заснаваны фонд імя М. К. Уладзімірава[3]. Ліквідаваны ў 1980 годзе[4]
  • Яго імем у 1928 годзе ў Маскве названы праезд (былы Юшкоў завулак). У 1992 годзе праезд перайменаваны ў Нікольскі завулак(руск.) бел..
  • Яго імя носіць вуліца ў Херсоне.

Зноскі

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 Владимиров Мирон Константинович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 117-118. — 737 с.
  2. ↑ Владимиров Мирон Константинович — Революционеры — Яндекс.Словари. Архівавана з першакрыніцы 2 лютага 2013. Праверана 29 студзеня 2013.
  3. ↑ Постановление СНК СССР от 10.11.1925 «Об учреждении фонда имени М. К. Владимирова» (руск.) 
  4. ↑ Постановление Совмина СССР от 26.06.1980 N 527 «О внебюджетных средствах учреждений, состоящих на государственном бюджете СССР» (руск.) 

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Кульчицький С. В. Історія одного законопроекту. «Наука і суспільство», 1988, № 2.
  • Москва. Энциклопедия. 1980 г.
  • Абрамов Алексей. У Кремлёвской стены. — М., Политиздат, 1988. ISBN 5-250-00071-1

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Прагляд гэтага шаблона
  Тэматычныя сайты
Слоўнікі і энцыклапедыі
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Мірон_Канстанцінавіч_Уладзіміраў&oldid=3348092"