Рольф Штайнер
| Рольф Штайнер | |
|---|---|
 | |
| Дата нараджэння | 3 студзеня 1933 (91 год) |
| Месца нараджэння | |
| Грамадзянства | |
| Прыналежнасць | Французскі замежны легіён, OAS, Узброеныя сілы Біяфры, Вызваленчы рух Паўднёвага Судана |
| Род войскаў | найміты |
| Гады службы | 1950—1959/1967—1968/1969—1970 |
| Званне | маёр |
| Камандаваў | 4-я дэсантная брыгада (Біяфра) |
| Бітвы/войны | Індакітайская вайна, Вайна за незалежнасць Алжыра, Грамадзянская вайна ў Нігерыі, Першая грамадзянская вайна ў Судане |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Рольф Франц Хайнц Штайнер (ням.: Rolf Franz Heinz Steiner; нар. 3 студзеня 1933) — былы нямецкі найміт, удзельнік некалькіх ваенных канфліктаў.
Ранняе жыццё[правіць | правіць зыходнік]
Нарадзіўся ў сям’і лётчыка Першай сусветнай вайны, які служыў у эскадрыльі Манфрэда фон Рыхтгофена. Дзяцінства прайшло ў Трэцім Рэйху. Распаўсюджаны міф, что падчас Другой сусветнай Штайнер уступіў у Гітлерюгенд, але яму на момант падзення нацысцкай улады не было 14 гадоў. Аднак хлопчык, адпаведна ўзросту, быў членам дзіцячай арганізацыі «Юнгфольк»[1].
У 17 гадоў Штайнер пачаў ваенную кар’еру ў Французскім замежным легіёне[2]. Залічаны ў 1-ы парашутны полк[3]. У складзе фарміравання змагаўся ў Індакітаі і Алжыры, даслужыўшыся да сяржанта. У 1959 годзе звольнены з-за сухоты[2].
На «грамадзянцы» ўступіў ва ўльтраправую групоўку OAS і стаў камандзірам аднаго з сектараў падпольнай арганізацыі[3]. За сувязь з баевікамі трапіў у турму. Пасля зняволення адкрыў невялікае кафэ ў Парыжы. Мірнае жыццё не вельмі спадабалася Штайнеру, таму ён вырашыў стаць наймітам[4].
Наёмніцтва[правіць | правіць зыходнік]
Сваю найміцкую кар’еру немец пачаў у Біяфры і нават прыняў грамадзянства дзяржавы. У краіну ён першапачаткова прыбыў як ваенны кансультант. Пасля першых сваіх поспехаў пад Энугу ў студзені 1968 года найміт атрымаў званне маёра. Пад яго кіраўніцтвам спачатку дзейнічала група камандас, пазней — 4-я дэсантная брыгада[4].
Зайздрасць з боку біяфрыйскіх генералаў і правальная аперацыя «Хірасіма» ў лістападзе 1968 года пахіснулі пазіцыі найміта[5]. Апошняй кроплей стала п’яная бойка Штайнера з прэзідэнцкай аховай. Немца і яшчэ пяць наймітаў выслалі з Біяфры[6].
Пасля Біяфры ваенны авантурыст некаторы час жыў у Швейцарыі. Між тым яму паступалі прапановы з іншымі наёмніцкімі місіямі, але ён адмаўляўся. Аднак пазней далучыўся да сепаратыстаў Паўдневага Судана. У чэрвені 1969 года ён прыбыў у «гарачую кропку» ў якасці эмісара дабрачыннай каталіцкай арганізацыі. Штайнер спрабаваў пасродкам гуманітарнай дапамогі аказаць падтрымку баевікам. Пазней на немца звярнулі ўвагу кіраўнікі паўстанцаў, і той заняўся ваеннай падрыхтоўкай сепаратыстаў[7]
У кастрычніку 1970 года ён вырашыў, што яго місія ў Судане скончана і пара вяртацца ў Еўропу. Аднак ва Угандзе найміта арыштавалі і перадалі суданцам. У жніўні 1971 года хартумскі суд вынес Штайнеру смяротны прысуд, але затым яго замянілі на 20-гадовае турэмнае зняволенне. Пасля трох з паловай гадоў пры дапамозе ўрада ФРГ Штайнера вызвалілі[8].
Пасля Афрыкі[правіць | правіць зыходнік]
У 1976 годзе ў прэсе з’явіліся чуткі, что Штайнер змагаецца ў Ліване, аднак выданне Die Zeit абвергла гэта[9].
У 1982 годзе ўступіў у судовыя цяжбы з заходнегерманскім урадам, паколькі ўлады патрабавалі выплаціць выдаткі за вываз з Судана. Штайнер сцвярджаў, што яго сілай прымусілі трапіць на тэрыторыю ФРГ супраць яго волі[10].
Станам на 2013 год жыў у родным Мюнхене, часта наведваў піўныя і па-ранейшаму захоўваў, як пісалі журналісты, «ваяўнічы настрой»[11].
Сям’я[правіць | правіць зыходнік]
З першай жонкай ажаніўся ў 1963 годзе і пражываў у Ніцы[2]. З другой жыў у рэгіёне Мюнстэрланд[9].
Погляды[правіць | правіць зыходнік]
Штайнер ніколі не лічыў сябе наймітам і сцвярджаў у мемуарах, што не атрымліваў ніякіх грошаў, акрамя выдаткаў на падраздзяленні[12]. У адным з інтэрв’ю ён заявіў:
|
Тое, што я рабіў, я рабіў для людзей. Гэта было не дзеля грошай, гэта было дзеля справы[13]. [...] Калі чалавек змагаецца за тое, у што ён сапраўды верыць, ён не найміт[14]. | 
|
Многія журналісты лічылі яго за гэта ідэалістам[2].
Мемуары[правіць | правіць зыходнік]
- Carré rouge: du Biafra au Soudan, le dernier condottiere. R. Laffont, Paris 1976.
- The last Adventurer: from Biafra to the Sudan. Weidenfeld and Nicolson, London 1978, ISBN 0-297-77363-1.
- Meine Zeit in der Fremdenlegion. In: Pallasch. Zeitschrift für Militärgeschichte. Bd. 18 (2014), Heft 50, S. 237—244.
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Заўвагі[правіць | правіць зыходнік]
- ↑ Коновалов 2015, pp. 73–74.
- ↑ а б в г Interview mit Odette Steiner. In: BILD, 19. September 1971
- ↑ а б Коновалов 2015, p. 73.
- ↑ а б Кондратьев 2016, p. 46.
- ↑ Кондратьев 2016, pp. 46–47.
- ↑ Коновалов 2015, pp. 77–79.
- ↑ Коновалов 2015, pp. 79–80.
- ↑ Коновалов 2015, pp. 80–81.
- ↑ а б Die Irrfahrten des Rolf Steiner, Legionär ohne Legende. In: Die Zeit, Nr. 30/1976
- ↑ Süddeutsche Zeitung, 18. Juni 1982
- ↑ Kulke, Ulli (11 October 2013). "Rolf Steiner, ein Welt-Krieger in eigener Mission". Der Welt. Праверана 14 April 2020.
- ↑ Коновалов 2015, pp. 74.
- ↑ Martell 2019, p. 91-92.
- ↑ Martell 2019, p. 94.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Кондратьев, П.С. (2016). "Европейцы на фронтах Биафры (1967–1970 гг.)". № 2 (36). Вестник ЯрГУ.
{{cite journal}}: Шаблон цытавання journal патрабуе|journal=(даведка) - Коновалов, И.П. (2015). Солдаты удачи и воины корпораций : История современного наёмничества. Пушкино: Центр стратегической конъюнктуры. ISBN 978-5-9906069-7-5.
- Martell, Peter (2019). First Raise a Flag: How South Sudan Won the Longest War but Lost the Peace. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0190083373.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Biographie von Steiner auf kriegsreisende.de; abgerufen am 2. Januar 2013
- Artikel über Söldner in Biafra. In: Time; mit einem Porträt von Steiner, abgerufen am 2. Januar 2013
- Ulli Kulke: Rolf Steiner, ein Welt-Krieger in eigener Mission. Welt Online, 11. Oktober 2013
