Антоні Юзаф Салагуб

Антоні Юзаф Салагуб
Antoni Józef Sołłohub
Герб «Праўдзіц»
Генерал літоўскай артылерыі 1746 — 1759
Папярэднік	Ян Ежы Флемінг
Пераемнік	Яўстах Патоцкі
Нараджэнне	1710
Смерць	6 верасня 1759(1759-09-06)
Род	Салагубы
Бацька	Ян Міхал Салагуб
Маці	Алена з Шамоўскіх[d]
Жонка	Брыгіта Петранела з Радзівілаў[d]
Дзеці	Ян Салагуб і Ежы Салагуб[d]
Адукацыя	Калегіум Навадворскага[d] Ягелонскі ўніверсітэт
Узнагароды

Антоні Юзаф Салагуб (? — 6 верасня 1759) — дзяржаўны дзеяч Вялікага княства Літоўскага, генерал літоўскай артылерыі (з 1746).

Раннія гады

Вычыўся ў калегіуме Навадворскага ў Кракаве, Кракаўскім універсітэце. Падарожнічаў па Францыі.

У часе вайны за польскую спадчыну 1733—1738 у шэрагах французскіх войскаў ваяваў у Галандыі і Італіі, за баявыя заслугі прызначаны палкоўнікам, быў двойчы цяжка паранены.

Палітычная дзейнасць

Пасол на соймы 1740, 1744, 1746, 1748, 1750, 1752, 1754. На сойме 1740 падтрымаў пасэсараў Нойбургскіх маёнткаў у барацьбе супраць Радзівілаў. У час працы Трыбуналаў ВКЛ 1740 і 1741 разам з бацькам падтрымліваў Сапегаў супраць Радзівілаў. Потым перамяніў свае пазіцыі, ажаніўся з Брыгітай Петранеляй Радзівіл.

У 1747 абраны ковенскім дэпутатам на Трыбунал ВКЛ, стаў трыбунальскім віцэ-маршалкам і фактычна кіраваў пасяджэннямі Трыбунала. Праяўляў малую актыўнасць у 1755—1756 у канфлікце сваіх саюзнікаў Радзівілаў з Чартарыйскімі. У ліпені 1756 пагадзіўся на фінансавыя выдаткі на трыбунальскую кампанію 1757. Французскі пасол Дзюран беспаспяхова намагаўся перацягнуць яго ў прафранцузскую групоўку.

У 1757 атрымаў ордэн Белага Арла.

Памёр па дарозе ў Вільню.

Сям’я

З роду Салагубаў, сын вялікага літоўскага падскарбія Яна Міхала Салагуба і Алены з Шамоўскіх, брат Юзафа Антонія. Быў жанаты з Брыгітай Петранеляй Радзівіл, дачкой Мікалая Фаўстана Радзівіла.

Літаратура

• Мацук А. Салагуб Антоній Юзаф // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Т. У. Бялова (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2010. — Т. 3: Дадатак. А — Я. — С. 390. — 696 с. — ISBN 978-985-11-0487-7 (т. 3), ISBN 985-11-0315-2.