Зін эль-Абідзін Бен Алі

Зін эль-Абідзін Бен Алі араб. زين العابدين بن علي‎‎ фр.: Zine el-Abidine Ben Ali
2-і Прэзідэнт Туніса
7 лістапада 1987 — 14 студзеня 2011
Папярэднік	Хабіб Бургіба
Пераемнік	Махамед Ганушы (в.а.), Фуад Мебаза в.а.), Мансеф Марзукі
6-ы Прэм'ер-міністр Туніса
2 кастрычніка — 7 лістапада 1987
Прэзідэнт	Хабіб Бургіба
Папярэднік	Рашыд Сфар
Пераемнік	Хедзі Бакуш
Партыя	Сацыялістычная дустураўская партыя (да 1988); Дэмакратычнае канстытуцыйнае аб'яднанне (1988—2011)
Адукацыя	Сен-Сір[d]
Прафесія	Ваенны
Дзейнасць	палітык, дыпламат
Веравызнанне	Іслам, суніцкага толку
Нараджэнне	3 верасня 1936(1936-09-03)[…] Хамам-Сус[d], Французскі пратэктарат у Тунісе
Смерць	19 верасня 2019(2019-09-19)[…] (83 гады) Джыда, Правінцыя Мекка, Саудаўская Аравія
Пахаванне	Аль-Бакі[d]
Жонка	Leïla Ben Ali[d] і Naïma Ben Ali[d]
Дзеці	сын: Мухамед дочкі: Ghazwa, Dorsaf, Cyrine, Nessrine і Халіма
Ваенная служба
Род войскаў	Узброеныя сілы Туніса
Званне	генерал
Узнагароды

Зін эль-Абідзін Бен Алі (3 верасня 1936, Хамам-Сус — 19 верасня 2019, Саудаўская Аравія) — другі прэзідэнт Туніса (7 лістапада 1987 — 14 студзеня 2011).

Біяграфія

Сям’я была шматдзетнай — у ёй раслі шэсць хлопчыкаў і пяць дзяўчынак. Сярэднюю адукацыю атрымаў у ліцэі ў Сусе. Калі быў старшакласнікам, уключыўся ў актыўную падпольную дзейнасць за незалежнасць сваёй краіны. Ваяваў у шэрагах моладзевай арганізацыі, з’яўляючыся сувязным паміж раённымі аддзяленнямі Сацыялістычнай дустураўскай партыі. Яго некалькі разоў арыштоўвалі, кідалі ў турму, падвяргалі допытам.

Пасля абвяшчэння незалежнасці Туніса 20-гадовы Бен Алі накіроўваецца вучыцца ў Францыю ў ліку тых, хто быў закліканы скласці ядро будучых нацыянальных узброеных сіл. Там ён скончыў вышэйшую ваенную вучэльню ў Сен-Сірэ. Пазней Бен Алі атрымаў дыпломы не менш прэстыжных ваенных навучальных устаноў — артылерыйскага вучылішча ў Шалон-на-Марне (Францыя), вышэйшай школы разведкі і бяспекі і школы СПА (ЗША). Воінскае званне — генерал. Узнагароджаны туніскімі і замежнымі ордэнамі. Ён — кавалер ордэнаў Незалежнасці і Рэспублікі.

Пачаў службу ў якасці штабнога афіцэра. 10 год кіраваў службай ваеннай бяспекі. Служыў ваенным аташэ ў Марока і Іспаніі. Быў кіраўніком канцылярыі міністра абароны, затым — генеральным дырэктарам Службы нацыянальнай бяспекі. З 1980 па 1984 — пасол у Польшчы, назірае разгортванне крызісу ў польскай дзяржаве. Па вяртанні на радзіму праз некаторы час становіцца міністрам унутраных спраў.

У 1987 прызначаны прэм’ер-міністрам краіны. У лістападзе таго ж года ажыццявіў дзяржаўны пераварот і заняў пасаду прэзідэнта Туніса.

У выніку дзяржаўнага пераварота ў студзені 2011 пакінуў пасаду і ўцёк у Саудаўскую Аравію.