Зін эль-Абідзін Бен Алі
| Зін эль-Абідзін Бен Алі араб. زين العابدين بن علي фр.: Zine el-Abidine Ben Ali |
||||
 |
||||
|
||||
|---|---|---|---|---|
| 7 лістапада 1987 — 14 студзеня 2011 | ||||
| Папярэднік: | Хабіб Бургіба | |||
| Пераемнік: | Махамед Ганушы (в.а.), Фуад Мебаза в.а.), Мансеф Марзукі | |||
|
||||
| 2 кастрычніка — 7 лістапада 1987 | ||||
| Прэзідэнт: | Хабіб Бургіба | |||
| Папярэднік: | Рашыд Сфар | |||
| Пераемнік: | Хедзі Бакуш | |||
| Партыя: | Сацыялістычная дустураўская партыя (да 1988); Дэмакратычнае канстытуцыйнае аб'яднанне (1988—2011) |
|||
| Адукацыя: | Сен-Сір[d] | |||
| Прафесія: | Ваенны | |||
| Дзейнасць: | палітык, дыпламат | |||
| Веравызнанне: | Іслам, суніцкага толку | |||
| Нараджэнне: | 3 верасня 1936 (81 год) Хамам-Сус  |
|||
| Жонка: | Leïla Ben Ali[d], Naïma Ben Ali[d] і Leïla Ben Ali[d] | |||
| Дзеці: | сын: Мухамед дочкі: Ghazwa, Dorsaf, Cyrine, Nessrine і Халіма |
|||
| Узнагароды: |
|
|||
Зін эль-Абідзін Бен Алі (нар. 3 верасня 1936, Хамам-Сус) — другі прэзідэнт Туніса (7 лістапада 1987 — 14 студзеня 2011).
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Сям'я была шматдзетнай — у ёй раслі шэсць хлопчыкаў і пяць дзяўчынак. Сярэднюю адукацыю атрымаў у ліцэі ў Сусе. Калі быў старшакласнікам, уключыўся ў актыўную падпольную дзейнасць за незалежнасць сваёй краіны. Ваяваў у шэрагах моладзевай арганізацыі, з'яўляючыся сувязным паміж раённымі аддзяленнямі Сацыялістычнай дустураўскай партыі. Яго некалькі разоў арыштоўвалі, кідалі ў турму, падвяргалі допытам.
Пасля абвяшчэння незалежнасці Туніса 20-гадовы Бен Алі накіроўваецца вучыцца ў Францыю ў ліку тых, хто быў закліканы скласці ядро будучых нацыянальных узброеных сіл. Там ён скончыў вышэйшую ваенную вучэльню ў Сен-Сірэ. Пазней Бен Алі атрымаў дыпломы не менш прэстыжных ваенных навучальных устаноў — артылерыйскага вучылішча ў Шалон-на-Марне (Францыя), вышэйшай школы разведкі і бяспекі і школы СПА (ЗША). Воінскае званне — генерал. Узнагароджаны туніскімі і замежнымі ордэнамі. Ён — кавалер ордэнаў Незалежнасці і Рэспублікі.
Пачаў службу ў якасці штабнога афіцэра. 10 год кіраваў службай ваеннай бяспекі. Служыў ваенным аташэ ў Марока і Іспаніі. Быў кіраўніком канцылярыі міністра абароны, затым — генеральным дырэктарам Службы нацыянальнай бяспекі. З 1980 па 1984 — пасол у Польшчы, назірае разгортванне крызісу ў польскай дзяржаве. Па вяртанні на радзіму праз некаторы час становіцца міністрам унутраных спраў.
У 1987 прызначаны прэм'ер-міністрам краіны. У лістападзе таго ж года ажыццявіў дзяржаўны пераварот і заняў пасаду прэзідэнта Туніса.
У выніку дзяржаўнага пераварота ў студзені 2011 пакінуў пасаду і ўцёк у Саудаўскую Аравію.
|
|
