Кезгайла Валімонтавіч
| Кезгайла Валімонтавіч | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Задора | |||||||
|
| |||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Крысцін Осцік | ||||||
| Пераемнік | Пётр Сенька Гедыгольдавіч | ||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Контаўт[d] | ||||||
| Пераемнік | Ян Кезгайлавіч | ||||||
|
|
|||||||
| Нараджэнне |
1380 |
||||||
| Смерць |
1451 ці не раней за 1448 і не пазней за студзень 1451 |
||||||
| Род | Кезгайлы | ||||||
| Бацька | Валімонт Бушкавіч[1] | ||||||
| Жонка | Алена[d][2] | ||||||
| Дзеці | Ян Кезгайлавіч[3], Міхал Кезгайлавіч[4], Дабяслаў Кезгайлавіч[4], Мілохна Кезгайлаўна[d][5], Бутрым Кезгайлавіч[d][6], Пётр Кезгайлавіч[d][7], Яраслава Кезгайлаўна[d][8][9], Дарота Кезгайлаўна[d][10] і мерк. Таліят Кезгайлавіч[d][7] | ||||||
Кезгайла-Міхал Валімонтавіч (згадв. ад 1401 да 1448) — літоўскі баярын, сын Валімонта Бушкавіча. Староста вількамірскі (1410), староста жамойцкі (1412—1432, 1440—1441, 1442—1448), кашталян віленскі (1445—1448).
Імя
[правіць | правіць зыходнік]Імя Кесгайла (Кенсгайла) — з шэрагу старабалцкіх (старалітоўскіх) двухасноўных імёнаў. Такія імёны дайшлі з індаеўрапейскай эпохі і ўласцівыя іменнікам народаў індаеўрапейскага паходжання[11].
Першая аснова імені ў раннелітоўскія часы, перад заняпадам насавога -n-, мела выгляд Kens-. Звязана звязаны з літ. kęsti (стараліт. kensti) "трываць, цярпець; чакаць; любіць"[12] і далей з індаеўрапейскім *kṷenth- "трываць; цярпець"[13].
Другая аснова імені Gail-, з ёй вядома пад 60 сучасных літоўскіх антрапонімаў. Яна звязаная са стараліт. gailas «моцны»[14], літ. gailus «гняўлівы», далей напрамую з індаеўрапейскім *ghoilo-s «моцны; няўрымслівы, жвавы»[15].
Імя Кесгайла, такім чынам, мела значыць «трывалы і моцны» і ўяўляла сабой імя-пажаданне.
Вядомыя звесткі
[правіць | правіць зыходнік]Кезгайла і яго сыны атрымалі ад вял. кн. Казіміра вялікія наданні ў Бакштанскай воласці на Меншчыне (сучасныя Дукора і Смілавічы), а таксама ў Аўкштайціі і Жамойці.[16]
Быў жанаты з Гэленаю (невядомага паходжання), меў сыноў Міхала, Яна, Дабяслава і Пятра, ад якіх пайшоў род Кезгайлаў.
Радавод
[правіць | правіць зыходнік]| КЕЗГАЙЛЫ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Мікалай | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ян | Войцех | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Яўнут | Міхал | Станіслаў | Станіслаў | Ганна | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Кезгайла | Ян | NN дачка | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Дабяслаў | Мікалай | Мікалай | Станіслаў | Ян | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Пётр | Алена | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Бушка | Валімонт | Румбольд | Міхал | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Шадзібор | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Судзівой | Станка | СТАНКОВІЧЫ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Гудыгерд | Конрад | КАНДРАТОВІЧЫ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Сегебут? | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Зноскі
- ↑ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 221, 252. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4
- ↑ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 252–253. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4
- ↑ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 252, 256. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4
- ↑ а б Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 252, 254. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4
- ↑ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 234, 252. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4
- ↑ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 252, 253. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4
- ↑ а б Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 252, 255. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4
- ↑ Род Іллінічаў у Вялікім Княстве Літоўскім у XV—XVI стагоддзях / пад рэд. Р.А. Аляхновіч, С.А. Рыбчонак, А.І. Шаланда — Мір: 2015. — С. 37, 43. — 374 с. — ISBN 978-985-90361-2-5
- ↑ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 249, 252. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4
- ↑ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 229, 252. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4
- ↑ T. Milewski. Indoeuropejskie imiona osobowe. Wrocław-Warszawa-Kraków, 1969. С. 11-13.
- ↑ Z. Zinkevičius. Lietuvių asmenvardžiai. Vilnius, 2008. С. 101, 102.
- ↑ J. Pokorny. Indogermanisches etymologisches Wörterbuch. Bern / München 1959 / 1969. C. 641.
- ↑ Z. Zinkevičius. Lietuvių asmenvardžiai. Vilnius, 2008. С. 87-88.
- ↑ J. Pokorny. Indogermanisches etymologisches Wörterbuch. Bern / München 1959 / 1969. C. 452.
- ↑ Насевіч В. Л. …
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Semkowicz W. O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle r. 1413. // Miesięcznik Heraldyczny. Organ Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie: R.7, 1914, nr 1-2;
- Насевіч В. Л. Генеалагічныя табліцы старадаўніх княжацкіх і магнацкіх беларускіх родаў 12-18 ст. — Мн.: БелЭН, 1993.