Крысцін Осцік

Крысцін Осцік
Крысцін Осцік
	; Трубы
кашталян віленскі
	1419 — 1442
Нараджэнне	1363; Трокі, Троцкае княства, Вялікае Княства Літоўскае;
Смерць	1443; Кернаў, Віленскі павет, Віленскае ваяводства, Вялікае Княства Літоўскае;
Род	Радзівілы і Осцікі
Бацька	Сірпуцій[d]
Дзеці	Радзівіл Осцікавіч, Станіслаў Осцікавіч[d], Барталамей Осцікавіч[d] і Міхал Осцікавіч[d]
Дзейнасць	палітык

Крысцін Осцік з Кернава (1363? — 1442/1443) — літоўскі баярын, староста ўшпольскі і пянянскі (1398—1401), кашталян віленскі (не пазней 1418—1442). На Гарадзельскай уніі прыняў герб Трубы.

Біяграфічныя звесткі[правіць | правіць зыходнік]

Упершыню з'яўляецца ў 1398 годзе як сведка Салінскага дагавору^[1]. З 1411 г. згадваецца з хрысціянскім імем Крысцін. Прымаў удзел у пасольствах да магістра Ордэна: 1426, 1431 і 1437 гг.

Дакладна вядома адно яго вотчыннае ўладанне — вёска Даўклібішкі (непадалёк ад Майшаголы)^[2]. Яго бацька меў уладанні паміж Кернавам і Вількамірам.

Меў брата Доргія — магчыма (але не напэўна) таго самага Доргія, ад якога паходзіў пазнейшы род Судзімонтаў з Хожава. Быў жанаты з Ганнаю (паходжанне не высветлена). Саламон Рысінскі ў пачатку XVII ст. у генеалогіі Радзівілаў адзначыў, што Осцік ажаніўся двойчы і з кожнай жонкай меў па тры сыны. Невядома, якімі крыніцамі ён карыстаўся, але слушна называе імёны трох малавядомых сыноў Осціка^[3]. Меў сыноў Радзівіла (заснавальніка pоду Радзівілаў), Станіслава альбо Станьку (заснавальніка pоду Осцікаў), Міцька і Бартка^[4].

Бацькам Осціка і Доргія пазнейшыя крыніцы называюць Сірпуція, які па гіпотэзе У.Сэмковіча мог быць нашчадкам іншага Сірпуція, брата Трайдзеня.

Гіпатэтычны радавод[правіць | правіць зыходнік]

Гісторык Уладзіслаў Сямковіч, зыходзячы з генеалагічных легенд і дакументальных і тапанімічных звестак, выбудаваў гіпатэтычную генеалогію продкаў Осціка і Доргія, якая прыведзена ніжэй. Трэба заўважыць, што адна са значных для разважанняў Сямковіча крыніц — устава Альгерда аб крэвах — напэўна, фальсіфікат Т. Нарбута^[5].

Осцік

Зноскі

↑ Liv-, Est- und Curländisches Urkundenbuch nebst Regesten / Hrsg. von F. G. von Bunge. Abteilung 1. Bd. 4. 1394—1413. — Reval, 1859. — S. 227—227.
↑ Jaworski R. Z najdawniejszych dokumentów do dziejów domeny Radziwiłłowskiej // Studia Źródłoznawcze. — 2001. — T. 39. — S. 111.
↑ Risinskis S. Trumpas pasakojimas apie garsiuosius šviesiausiojo didiko Biržų ir Dubingių kunigaikščio Kristupo Radvilos žygius. — Vilnius, 2000. — P. 135.
↑ Semkowicz W. O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle roku 1413 // Rocznik polskiego towarzystwa heraldycznego. — 1920. — T. 5. — S. 39—41.
↑ Гл. тэкст дакумента з каментарамі на сайце «Гісторыя Беларусі IX—XVIII стагоддзяў. Першакрыніцы»: http://starbel.narod.ru/d004.htm Архівавана 10 мая 2013.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

W.Semkowicz. O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle r.1413. Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie: 1920 T.5

[1] Liv-, Est- und Curländisches Urkundenbuch nebst Regesten / Hrsg. von F. G. von Bunge. Abteilung 1. Bd. 4. 1394—1413. — Reval, 1859. — S. 227—227.

[2] Jaworski R. Z najdawniejszych dokumentów do dziejów domeny Radziwiłłowskiej // Studia Źródłoznawcze. — 2001. — T. 39. — S. 111.

[3] Risinskis S. Trumpas pasakojimas apie garsiuosius šviesiausiojo didiko Biržų ir Dubingių kunigaikščio Kristupo Radvilos žygius. — Vilnius, 2000. — P. 135.

[4] Semkowicz W. O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle roku 1413 // Rocznik polskiego towarzystwa heraldycznego. — 1920. — T. 5. — S. 39—41.

[5] Гл. тэкст дакумента з каментарамі на сайце «Гісторыя Беларусі IX—XVIII стагоддзяў. Першакрыніцы»: http://starbel.narod.ru/d004.htm Архівавана 10 мая 2013.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]