Кратон

Поўночна-Амерыканскі кратон паказаны карычневым. Бэзавым адлюстраваны дэфармаваныя часткі кратона, зялёным — акрэяцыйны комплекс, які сфармаваўся за апошнія 600 млн. гадоў.

Крато́н (ад грэч.: kratos — сіла, моц) — кансалідаваны ўчастак зямной кары, няздольны да пераўтварэння пад уплывам альпінатыпнай складкавасці.

Вылучаюць паднятыя кратоны — масівы пераважна сіялічнага (Si, Al) складу (старажытныя платформы), і апушчаныя кратоны — масівы з сіматычнай (Si, Fe, Mg) асновай (пераважна вобласці дна акіянаў).

Тэрмін уведзены нямецкім геолагам Г. Штыле ў 1940 (замест прапанаванага ў 1928 аўстрыйскім геолагам Л. Коберам «кратаген»), ужываецца ў геалагічнай і геаграфічнай літаратуры.

Літаратура

• Кратон // БЭ ў 18 т. Т. 8. Мн., 1999. С. 466.

Гл. таксама

• Суперкантынент
• Старажытныя акіяны