Віленскае ваяводства — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў 1413—1795 у Вялікім княстве Літоўскім і Рэчы Паспалітай. Цэнтр — горад Вільня. Утворана паводле Гарадзельскага прывілею на аснове былога Віленскага княства. У Віленскае ваяводства ўвайшла большая частка заходніх, цэнтральных і ўсходніх земляў Беларусі (воласці і буйныя маёнткі з цэнтрамі Ашмяны, Бабруйск, Барысаў, Браслаў, Быхаў, Глуск, Крычаў, Ліда, Магілёў, Мінск, Нясвіж, Прапойск, Рэчыца, Свіслач на Бярэзіне, Узда, Чачэрск, Шацк і інш.), тэрыторыя паўночна-ўсходніх літоўскіх земляў (воласці і буйныя маёнткі з цэнтрамі Вількамір, Уцяна, Біржы, Кернаў, Свянцяны).
Віленскаму ваяводу ў вайсковых адносінах падпарадкоўваліся намеснік новагародскі (навагрудскі), а таксама Слуцкае, Клецкае (да 1521) і Мсціслаўскае (да 1529) княствы, якія фармальна ўваходзілі ў Віленскае ваяводства (фактычна былі аўтаномныя).
У ваяводства ўваходзілі наступныя паветы:
Віленскае ваяводства на Вікісховішчы
.jpg)
