Маўрэтанія

Грабніца маўрэтанскіх цароў у Тыпасе

Маўрэтанія (лац.: Mauretania) — гістарычная вобласць на поўначы Афрыкі на тэрыторыі сучасных Заходняга Алжыра і Паўночнага Марока.

Да каланізацыі фінікійцамі асноўным насельніцтвам Маўрэтаніі з'яўляліся берберы. Пасля асваення афрыканскага ўзбярэжжа пунамі ў рэгіёне пачалі ўзнікаць гарады. Першым вядомым па імі кіраўніком гэтых месцаў быў нумідыйскі цар Сіфакс.

Маўрэтанскае царства

З канца II стагоддзя да н.э. рымскія гісторыкі згадваюць цароў Маўрэтаніі. Дакладным саюзнікам Рыма быў Бокх I, які праславіўся паланеннем свайго зяця — нумідыйскага цара Югурты. За гэту паслугу яму было дазволена акупаваць заходнюю частку Нумідыі.

Пасля смерці ў 33 годзе да н.э. Бокха II Маўрэтанскае царства страціла палітычную самастойнасць. Рымляне стварылі на яго тэрыторыі васальную дзяржаву на чале з Юбай II. У 40 годзе н.э. апошні маўрэтанскі цар Пталамей быў забіты, а яго землі перайшлі ў рукі імператара.

Рымская правінцыя

У 44 годзе рымскі імператар Клаўдзій па рацэ Мулуя падзяліў Маўрэтанію на дзве правінцыі — Цэзарэйскую з цэнтрам у Цэзарэі (захад Алжыра) і Тынгітанскую з цэнтрам у Тынгісе (поўнач Марока). У канцы III стагоддзя ўсходняя частка Цэзарэйскай Маўрэтаніі была выдзелена ў асобную правінцыю пад назвай Маўрэтаніі Сітыфенскай.

Рымскія імператары страцілі кантроль над Маўрэтаніяй у 420-я гг. у сувязі з нашэсцем вандалаў. Валадарства апошніх над гэтым рэгіёнам было намінальным, і аж да прыходу арабаў фактычнымі гаспадарамі Маўрэтаніі былі мясцовыя князькі.

Маўрэтанія Кесарэйская		Маўрэтанія Тынгітанская