Радзінскі сельсавет

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Радзінскі сельсавет
Краіна  Беларуская ССР
Уваходзіў у Хойніцкі раён
Уключаў 8 населеных пунктаў
Адміністрацыйны цэнтр Радзін
Дата ўтварэння 8 снежня 1926
Дата скасавання 8 студзеня 1987

Ра́дзінскі сельсавет — былая адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў складзе Хойніцкага раёна Гомельскай вобласці. Цэнтр — вёска Радзін.

Пасля другога ўзбуйнення БССР з 8 снежня 1926 года Радзінскі (Новарадзінскі) сельсавет у складзе Камарынскага раёна Рэчыцкай акругі БССР. З 9 чэрвеня 1927 года ў складзе Гомельскай акругі. 30 снежня 1927 года сельсавет узбуйнены, у яго склад увайшла тэрыторыя скасаванага Малочкаўскага сельсавета. З 26 ліпеня 1930 года ў складзе Камарынскага раёна БССР. З 20 лютага 1938 года ў складзе Палескай вобласці, з 8 студзеня 1954 года — у складзе Гомельскай вобласці. З 25 снежня 1962 года ў складзе Хойніцкага раёна. 20 лютага 1964 года да сельсавета далучана тэрыторыя скасаванага Баршчоўскага сельсавета[1]. 8 студзеня 1987 года скасаваны, тэрыторыя далучана да Стралічаўскага сельсавета[2].

На момант скасавання сельсавет налічваў 8 населеных пунктаў: вёскі Баршчоўка, Лясок, Малочкі, Масаны, Радзін, Сінцы, Уласы і Чамкоў.

Зноскі

  1. Рашэнне выканкома Гомельскага абласнога (сельскага) Савета дэпутатаў працоўных ад 20 лютага 1964 г. // Збор законаў, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў і распараджэнняў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1964, № 21 (1061).
  2. Рашэнне выканкома Гомельскага абласнога Савета народных дэпутатаў ад 8 студзеня 1987 г. // Збор законаў Беларускай ССР, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1987, № 23 (1901).

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Административно-территориальное устройство БССР: справочник: в 2 т. / Главное архивное управление при Совете Министров БССР, Институт философии и права Академии наук БССР. — Минск: «Беларусь», 1985―1987.
  • Административно-территориальное устройство Республики Беларусь (1981—2010 гг.): справочник. — Минск: БелНИИДАД, 2012. — 172 с.