Перайсці да зместу

Дэвід Вудард

Правіць спасылкі
З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Вудард.
Дэвід Вудард
англ.: David Woodard
Вудард ў 2020 г.
Вудард ў 2020 г.
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні Дэвід Джэймс Вудард
Дата нараджэння 6 красавіка 1964(1964-04-06)[1] (60 гадоў)
Месца нараджэння
Грамадзянства
Жонка Sonja Vectomov[d]
Альма-матар
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці кампазітар, дырыжор, пісьменнік
Жанр Постмадэрнізм
Подпіс Выява аўтографа
davidwoodard.com (англ.)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Дэвід Вудард (нарадз. 6 красавіка 1964 года, Санта-Барбара, Каліфорнія, ЗША) — амерыканскі пісьменнік і дырыжор. На працягу 1990-х гадоў ён стварыў тэрмін «прэквіем», моўную кантамінацыю слоў «preemptive» і «requiem». Гэтым словам ён апісаў уласны будысцкі спосаб напісання музыкі, прызначанай спецыяльна для выканання падчас або незадоўга да смерці суб’екта[3][4].

Рытуальная служба Лос-Анджэлеса, у якой Вудард працаваў дырыжорам або музычным кіраўніком, праводзіла ва ўжо не працуючым фунікулёры Палёт анёла (Angels Flight) грамадзянскі абрад у гонар ахвяры няшчаснага выпадку Леона Прапорта і яго пацярпелай ўдавы Лолы[5][6]:125. Ён таксама кіраваў паніхідамі, прысвечанымі дзікім жывёлам, напрыклад, каліфарнійскаму бураму пелікану на абрывістым беразе пляжу, месцы падзення птушкі[7][8]:152–153.

Вудард таксама вядомы сваімі рэпрадукцыямі Dreamachine (Машыны сноў) — лямпы, якая выклікае лёгкія галюцынацыі і выстаўлялася ў музеях мастацтваў па ўсім свеце. У Нямеччыне і Непале ён вядомы дзякуючы сваім публікацыям у часопісе Der Freund (Сябар), сярод якіх ёсць артыкулы на тэмы міжвідавай кармы, свядомасці раслін і парагвайскага паселішчы Нуэва Германія[9].

Адукацыя

Вудард атрымаў адукацыю ў Новай школе сацыяльных даследаванняў (The New School for Social Research) і Каліфарнійскі ўніверсітэт у Санта-Барбары.

Нуэва Германія

У 2003 годзе Вудард быў абраны дэпутатам у Джунипер Хілс (акруга Лос-Анджэлес), штат Каліфорнія. Будучы на ​​гэтай пасадзе, ён прапанаваў заключыць пагадненне аб пабрацімстве з мястэчкам Нуэва Германія ў Парагваі. Каб ўвасобіць у жыццё сваю ідэю, Вудард адправіўся ў былое вегетарыянска-феміністычнае паселішча-утопію і сустрэўся з яго муніцыпальным кіраўніцтвам. У выніку першага візіту ён вырашыў не ўсталёўваць з суполкай адносін, але знайшоў там цікавы аб’ект для вывучэння ў сваіх наступных працах. Ён асабліва зацікавіўся першаснымі трансгуманістычнымі ідэямі тэарэтыка-распрацоўніка Рыхарда Вагнера і Элізабэт Форстэр-Ніцшэ, якая разам са сваім мужам Бернхардам Форстэрам заснавала гэтую калонію і жыла там на працягу 1886—1889 гадоў.

Вудард і Бероуз, побач з «Машынай сноў», каля 1997 г.[10]:98–101

З 2004 па 2006 гады Вудард узначальваў шматлікія экспедыцыі ў Нуэва Германія, заручыўшыся падтрымкай віцэ-прэзідэнта ЗША Дзіка Чэйні[11]. У 2011 годзе Вудард дазволіў швейцарскаму пісьменніку-раманісту Крысціяну Крахту апублікаваць іх аб’ёмную асабістую перапіску, якая ў асноўным датычыцца паселішчы Нуэва Германія[12]:113–138; яна выйшла ў свет у двух тамах пад штэмпелем Гановерскага ўніверсітэта Wehrhahn Verlag (Верхан Ферлаг)[13]:180–189. Выданне Frankfurter Allgemeine Zeitung (Франкфурцкая ўсеагульная газета) у сваім аглядзе кнігі адзначае: «[Аўтары] сцерлі мяжу паміж жыццём і мастацтвам»[14]. Выданне Der Spiegel (Люстэрка) лічыць, што першы том, Five Years (Пяць гадоў)[15], з’яўляецца «спірытуалістычнай падрыхтоўчай працай» да наступнага рамана Крахта Imperium (Імперыя)[16].

Як лічыў Эндру МакКанн, Вудард адправіўся «ў падарожжа да таго, што засталося ад таго месца, дзе нашчадкі першых пасяленцаў жылі ў радыкальна абмежаваных умовах» і натхніўся на «папулярызацыю культурнага профілю абшчыны і будаўніцтва мініятурнага Байтройтскага опернага тэатра на тым жа месцы, дзе некалі была сямейная рэзідэнцыя Элізабэт Форстэр-Ніцшэ»[17]. На працягу апошніх гадоў Нуэва Германія стала больш ветлівым і адкрытым для наведвання месцам, дзе можна пераначаваць, паснедаць і наведаць імправізаваны гістарычны музей.

Машына сноў

З 1989 па 2007 гады Вудард будаваў рэпрадукцыі Машыны сноў[18][19], страбаскапічнай вынаходкі, распрацаванай Брыёнам Гайсінам і Іэнам Соммервілям. Яна ўяўляе з сябе цыліндр з медзі або паперы з прарэзамі, які круціцца вакол электрычнай лямпы. Назіранне за машынай з зачыненымі вачыма можа выклікаць псіхічныя аберацыі, якія можна параўнаць з адчуваннямі падчас наркатычнай інтаксікацыі ці снамі[20][заўв 1].

Пасля дэманстрацыі Машыны сноў на Ports of Entry (Партах прыбыцця)[21][22] — візуальна-рэтраспектыўнай мастацкай выстаўцы Уільяма С. Бероуза 1996 года ў Музеі мастацтваў акругі Лос-Анджэлес, Вудард пасябраваў з аўтарам вынаходкі і падарыў яму на яго 83 (і апошні) дзень нараджэння «Багемскую мадэль» (вырабленую з паперы)[23][24]:23. Папярэдняя машына была прададзеная ў 2002 годзе прыватнаму калекцыянеру на аўкцыёне Sotheby’s (Сотбіс), а апошняя—аддадзена маёнткам Барроуз у часовае карыстанне і выстаўлена ў Spencer Museum of Art (музеі мастацтваў Спенсера)[25].

Зноскі і заўвагі

Заўвагі

  1. ↑ У 1990 годзе Вудард прыдумаў выдуманую псіхаактыўную прыладу, Feraliminal Lycanthropizer (Фералімінальны лікантрапізатар), эфект уплыву якога нібыта з'яўляецца супрацьлеглым аналагічнага дзеяння Машыны сноў.

Зноскі

  1. ↑ Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 31 снежня 2019.
  2. ↑ Deutsche Nationalbibliothek Record #1014196620 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 19 снежня 2014.
  3. ↑ Carpenter, S., «In Concert at a Killer’s Death», Los Angeles Times, 9 мая 2001.
  4. ↑ Rapping, A., Партрэт Дэвід Вудард (Сіэтл: Getty Images, 2001).
  5. ↑ Reich, K., «Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death», Los Angeles Times, 16 сакавіка 2001.
  6. ↑ Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Маунт-Плезант, Паўднёвая Караліна: Arcadia Publishing, 2008), с. 125.
  7. ↑ Manzer, T., «Pelican’s Goodbye is a Sad Song», Press-Telegram, 2 кастрычніка 1998.
  8. ↑ Ален, Б., Pelican (Лондан: Reaktion Books, 2019), c. 152–153.
  9. ↑ Carozzi, I., «La storia di Nueva Germania», Il Post, 13 кастрычніка 2011.
  10. ↑ Chandarlapaty, R., «Woodard and Renewed Intellectual Possibilities», ў Seeing the Beat Generation (Джэферсан, Паўночная Караліна: McFarland & Company, 2019), c. 98-101.
  11. ↑ Epstein, J., «Rebuilding a Home in the Jungle» Архівавана 9 кастрычніка 2016., San Francisco Chronicle, 13 сакавіка 2005.
  12. ↑ Schröter, J., "Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator, " ў Birke, Köppe, рэдактары, Author and Narrator (Берлін: De Gruyter, 2015), с. 113—138.
  13. ↑ Вудард, «In Media Res», 032c, лета 2011, с. 180—189.
  14. ↑ Link, M., «Wie der Gin zum Tonic», Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 лістапада 2011.
  15. ↑ Kracht, C., & Вудард, Five Years (Гановер: Wehrhahn Verlag, 2011).
  16. ↑ Diez, G., «Die Methode Kracht», Der Spiegel, 13 лютага 2012.
  17. ↑ McCann, A. L., «Allegory and the German (Half) Century», Sydney Review of Books, 28 жніўня 2015.
  18. ↑ Allen, M., «Décor by Timothy Leary», The New York Times, 20 студзеня 2005.
  19. ↑ Stirt, J. A., «Brion Gysin’s Dreamachine—still legal, but not for long», bookofjoe, 28 студзеня 2005 г.
  20. ↑ Вудард, нататкі праграмы, Праграма, Берлін, Лістапад 2006 г.
  21. ↑ Knight, C., «The Art of Randomness», Los Angeles Times, 1 жніўня 1996.
  22. ↑ Bolles, D., «Dream Weaver», LA Weekly, 26 ліпеня—1 жніўня 1996 г.
  23. ↑ Амбасада ЗША ў Празе, «Literární večer s diskusí», Кастрычнік 2014.
  24. ↑ Вудард, «Burroughs und der Steinbock», Schweizer Monat, Сакавік 2014, с. 23.
  25. ↑ музеі мастацтваў Спенсера, Машына сноў, Канзаскі ўніверсітэт.

Спасылкі

commons: Дэвід Вудард на Вікісховішчы
У Вікіцытатніку ёсць старонка па тэме Дэвід Вудард
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Дэвід_Вудард&oldid=4711284"