Валдайскае ўзвышша
Валдайскае ўзвышша — узвышша ў паўночна-заходняй частцы Рускай раўніны, у межах Ленінградскай, Наўгародскай, Цвярской, Пскоўскай, Смаленскай абласцей, працягласцю больш за 600 км. Вышыня ад 150 да 250 м, найвышэйшы пункт — 346,9 м. Раён турызму.
У склад Валдайскага ўзвышша звычайна ўключаюць Ціхвінскую, Мягорскую грады, Вепсаўскае ўзвышша і інш.
Геалогія[правіць | правіць зыходнік]
У аснаванні Валдайскага ўзвышша знаходзяцца карэнныя пароды (каменнавугальныя вапнякі, мергелі, гліны), якія складаюць паўночна-заходняе крыло Маскоўскай сінеклізы і перакрытыя ледавіковымі і водна-ледавіковымі адкладамі.
Паўночна-заходні схіл Валдайскага ўзвышша стромкі (Валдайска-Анежскі ўступ), паўднёва-ўсходні — спадзісты. Рэльеф марэнны, узгорыста-градавы. Шмат азёр: Верхняволжскія азёры (Пена, Уселуг, Волга), возера Селігер і інш. Моцна забалочаная. Па паўднёва-ўсходняй ускраіне Валдайскага ўзвышша (вобласць узгорыста-азёрнага рэльефу) праводзіцца мяжа Валдайскага (Асташкаўскага) ледавікоўя.
Найбольшая вышыня — 346,9 м, узгорак Макушка Валдая у вярхоўях ракі Цны на тэрыторыі Вышневалоцкага раёна, недалёка ад вёскі Пачынок Фіраўскага раёна.
Гідраграфія[правіць | правіць зыходнік]
Па Валдайскім узвышшы праходзіць водападзел басейна Волгі і Балтыйскага мора. З Валдайскага ўзвышша бяруць пачатак рэкі: Волга, Заходняя Дзвіна, Дняпро, Ловаць, Мста, Сясь, Малога і інш.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Валдайскае ўзвышша
Слоўнікі і энцыклапедыі | |
|---|---|
| Нарматыўны кантроль |
