Валдайскае ўзвышша

Валдайскае ўзвышша

Валдайскае ўзвышша — узвышша ў паўночна-заходняй частцы Рускай раўніны, у межах Ленінградскай, Наўгародскай, Цвярской, Пскоўскай, Смаленскай абласцей, працягласцю больш за 600 км. Вышыня ад 150 да 250 м, найвышэйшы пункт — 346,9 м. Раён турызму.

У склад Валдайскага ўзвышша звычайна ўключаюць Ціхвінскую, Мягорскую грады, Вепсаўскае ўзвышша і інш.

Геалогія

У аснаванні Валдайскага ўзвышша знаходзяцца карэнныя пароды (каменнавугальныя вапнякі, мергелі, гліны), якія складаюць паўночна-заходняе крыло Маскоўскай сінеклізы і перакрытыя ледавіковымі і водна-ледавіковымі адкладамі.

Паўночна-заходні схіл Валдайскага ўзвышша стромкі (Валдайска-Анежскі ўступ), паўднёва-ўсходні — спадзісты. Рэльеф марэнны, узгорыста-градавы. Шмат азёр: Верхняволжскія азёры (Пена, Уселуг, Волга), возера Селігер і інш. Моцна забалочаная. Па паўднёва-ўсходняй ускраіне Валдайскага ўзвышша (вобласць узгорыста-азёрнага рэльефу) праводзіцца мяжа Валдайскага (Асташкаўскага) ледавікоўя.

Найбольшая вышыня — 346,9 м, узгорак Макушка Валдая у вярхоўях ракі Цны на тэрыторыі Вышневалоцкага раёна, недалёка ад вёскі Пачынок Фіраўскага раёна.

Гідраграфія

Па Валдайскім узвышшы праходзіць водападзел басейна Волгі і Балтыйскага мора. З Валдайскага ўзвышша бяруць пачатак рэкі: Волга, Заходняя Дзвіна, Дняпро, Ловаць, Мста, Сясь, Малога і інш.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Валдайскае ўзвышша