Перайсці да зместу

Вармійская архідыяцэзія

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Вармійская архідыяцэзія
лац.: Archidioecesis Varmiensis
польск.: Archidiecezja warmińska
Рымскі абрад
Галоўны горад Фромбарк, Польшча
Краіна  Польшча
Дата заснавання 29 ліпеня 1243
Кафедральны сабор Базіліка Унебаўзяцця Найсвяцейшай Дзевы Марыі і Святога Андрэя ў Фромбарку[d]
Мітраполія Прускія дыяцэзіі[d] і Вармінская мітраполія[d]
Дыяцэзіі-суфраганы Эльблёнгская і Элкская дыяцэзіі
Парафій 262
Тытул іерарха архібіскуп вармінскі[d]
Іерарх Юзаф Гуржыньскі[d]
Плошча дыяцэзіі 12 000 км²
Насельніцтва дыяцэзіі
  • 700 600 чал. (2017)
Колькасць каталікоў 659 000
Афіцыйны сайт archidiecezjawarminska.pl
Карта
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Вармійская архідыяцэзія (лац.: Archidioecesis Varmiensis, польск.: Archidiecezja warmińska) — дыяцэзія Рымска-Каталіцкай царквы з цэнтрам у горадзе Фромбарк (Польшча), якая кіруецца іерархам з тытулам арцыбіскупа мітрапаліта вармійскага.

У мітраполію Варміі ўваходзяць Эльблёнгская і Элкская дыяцэзіі.

Заснавана як біскупства ў рэгіёне Вармія 29 ліпеня 1243 года, гэта была адна з чатырох біскупстваў Тэўтонскага ордэна. Першы біскуп Генрых фон Стратэйх так і не заняў сваю пасаду. Яго пераемнік Анзэльм Мейсенскі, які служыў паміж 1250 і 1274 гадамі, стаў першым біскупам, які дзейнічаў у Варміі. У 1253 годзе, пасля таго як Альберт Зуербер нарэшце дамогся доўгага спрэчнага ўступлення на пасаду арцыбіскупа Рыгі, Вармія, як і шэраг іншых балтыйскіх дыяцэзій, стала суфраганам Рыгі. Першыя біскупы Варміі прызначаліся польскімі і тэўтонскімі чыноўнікамі і былі пераважна немцамі, аднак, у адрозненне ад іншых прускіх біскупстваў, дыяцэзіяльны капітул Варміі, заснаваны ў 1260 годзе, захоўваў незалежнасць. Яго члены не былі адначасова членамі Тэўтонскага ордэна, як гэта было ў іншых прускіх капітулах з 1280-х гадоў. Такім чынам капітула магла адбівацца ад уплыву знешніх сіл.

У 1356 годзе сваёй булай імператар Карл IV прызначыў біскупа Варміі князем-біскупам, ранг якога не прысуджаўся іншым прускім біскупам з іх залежнымі капітуламі. Дзякуючы падвойнай функцыі князёў-біскупаў, яны выконвалі абавязкі духоўнага кіраўніка ў дыяцэзіі і як свецкага князя ў княстве-біскупстве Варміі, паўнезалежнай дзяржаве, якая складала каля траціны фактычнай тэрыторыі дыяцэзіі, спачатку ў складзе Тэўтонскай Прусіі.