Лазар Хрэбелянавіч

Лазар Хрэбелянавіч
сербск.: Лазар Хребељановић
Нараджэнне	1329[…] Прылепац[d], Каралеўства Сербія
Смерць	15 чэрвеня 1389 Kosovo Field[d], Вукава зямля
Месца пахавання	манастыр Раваніца[d] Church of the Ascension in Priština[d] Бялград Сентэндрэ манастыр Врднік[d] Сабор Святога Міхаіла[d] манастыр Раваніца[d]
Род	Лазаравічы
Бацька	Прыбац Храбелянавіч[d]
Жонка	Міліца Сербская
Дзеці	Мара Лазаравіч Бранкавіч[d], Алівера Дэспіна[d], Jelena Balšić[d], Стэфан Лазаравіч, Teodora Lazarević[d], Драгана Сербская[d] і Вук Лазаравіч[d]
Веравызнанне	Сербская праваслаўная царква
Дзейнасць	палітык
Бітвы	Бітва на Косавым полі
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Лазар Хрэбелянавіч (сербск.: Лазар Хребељановић; 1329 — 28 чэрвеня 1389) — апошні незалежны кіраўнік Сербіі (1370—1389), святы Сербскай праваслаўнай царквы.

Фрэска з манастыра Любастыня,1402—1405

Лазар паходзіў не з царскага роду; ён быў жанаты на Міліцы, радавод якой часта выводзяць, каб звязаць Лазара з Неманічамі, ад Стэфана Першавенчанага. Упершыню Лазар вызначыўся пасля смерці Стэфана Душана, калі Сербскае царства распалася на асобныя часткі і феадалы пачалі разлютаваную барацьбу за першынство. На Вукашына, які захапіў уладу, падняліся ўсе сербскія велікашы, у тым ліку і Лазар. Ён запрасіў на дапамогу Людовіка I Венгерскага і захапіў у Вукашына ўдзелы і ўладу, а Людовік заняў Мачву.

Лазар не зваў сябе ні царом, ні каралём, але толькі князем, самадзержцам усёй Сербскай зямлі, і жыў у Крушэвацы. У 1376 Лазар дамогся ад візантыйскага патрыярха вызвалення ад накладзенага ім на Сербію яшчэ пры Стэфане Душане праклёну і прызнання сербскага патрыярхата.

Партрэтная фантазія сучаснага жывапісца

Скарыстаўшыся смерцю Людовіка Вялікага Венгерскага, Лазар адваяваў Мачву з Бялградам. Туркам Лазар плаціў штогадовую даніну, але марыў пазбавіцца ад іх, для чаго заключыў ваенны саюз з Твртка Баснійскім і Георгіем Кастрыётам Албанскім.

Калі ў 1389 султан Мурад I прывёў на Косава поле войска, якое нашмат пераўзыходзіла войска Лазара, лёс Сербіі быў вырашаны. Памяць пра Лазара, які загінуў у бітве, да цяперашняга часу захавалася ў сербскіх народных песнях. Святы Лазар быў абезгалоўлены, і яго мошчы былі перанесены ў Раваніцу, дзе насельніцы манастыра ў наш час даглядаюць за хворымі дзецьмі. З 1889 года ў Сербіі ўручаецца ордэн Святога князя Лазара.

Гл. таксама

• Лазаравічы — нашчадкі Лазара і Міліцы.

Спасылкі

Пры напісанні артыкула выкарыстаны матэрыял з Энцыклапедычнага слоўніка Бракгаўза і Эфрона (1890—1907).

• Святой благоверный князь Лазарь
• Святой Великомученик Лазарь,Царь Сербский
• Дмитрий Табачник «Космет: раненое сердце Сербии» [1] [2]