Перайсці да зместу

Акацукі (касмічны апарат)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

  

Акацукі
あかつき
Venus Climate Orbiter, Planet-C
Мадэль Акацукі
Заказчык JAXA
Вытворца NEC Space Technologies
Задачы Даследаванне клімату Венеры
Спадарожнік Венеры
Выхад на арбіту

Снежань 2010 (1-я спроба, няўдала)

7 снежня 2015 (паспяховы выхад на арбіту)[1][2]
Запуск 20 мая 2010, 21:58:22 UTC[3]
Ракета-носьбіт H-IIA 202
Стартавая пляцоўка Танегасіма YLP-1
Працягласць палёту

Планаваная: каля 2 гадоў

Фактычная: &&&&&&&&&&&&&014.&&&&&014 гадоў &&&&&&&&&&&&0243.&&&&&0243 дні
NSSDC ID 2010-020D
SCN 36576
Тэхнічныя характарыстыкі
Маса

Поўная: 517,6 кг[4]

Пустая: 320 кг
Памеры 1,04 × 1,45 × 1,44 м
Магутнасць >700 Вт на 0,7 АА[4]
Крыніцы сілкавання Сонечныя панэлі
Элементы арбіты
Эксцэнтрысітэт 0,971
Перыяд абарачэння 10,8 дзён[5]
Апацэнтр 370 000 км[6]
Перыцэнтр 1 000–10 000 км, пераменны[6]
Сайт праекта
Анімацыя траекторыі Акацукі з 21 мая 2010 г. па 31 снежня 2016 г.                     Акацукі                      Венера                      Зямля      Сонца

Акацукі (яп.: あかつき, 暁, "Світанак"), таксама вядомы як Venus Climate Orbiter (VCO) і Planet-C — аўтаматычная міжпланетная станцыя JAXA маючая мэтай вывучэнне атмасферы Венеры. Станцыя была запушчана на ракеце H-IIA 202 20 мая 2010 года,[7] але не здолела выйсці на арбіту Венеры 6 снежня 2010 года. Пасля таго як апарат правёў на сонечнай арбіце 5 гадоў, у інжынераў атрымалася вывесці яго на альтэрнатыўную венерыянскую эліптычную арбіту 7 снежня 2015. Акацукі стаў першым японскім спадарожнікам на арбіце Венеры.[8][9]

Выкарыстоўваючы пяць розных камер на некалькіх даўжынях хваль, Акацукі вывучае структуру атмасферы, атмасферную дынаміку і фізіку аблокаў.[10][11] Астраномы місіі ў снежні 2015 года паведамілі аб выяўленні магчымай гідрадынамічнай гравітацыйнай хвалі ў атмасферы Венеры.[12]

Місія

[правіць | правіць зыходнік]

Акацукі — гэта першая японская місія па даследаванні планет пасля няўдалага марсіянскага зонда Назомі 1998 года. Акацукі першапачаткова прызначаўся для правядзення навуковых даследаванняў на працягу больш чым двух гадоў з эліптычнай арбіты вакол Венеры ў дыяпазоне ад 300 да 80 000 км над паверхняй[4], але яго альтэрнатыўная арбіта атрымалася моцна эліптычнай у дыяпазоне ад 1 000 да 10 000 км у бліжэйшай кропцы і каля 360 000 км у найдалейшай. На абарот па гэтай арбіце трэба 10 дзён замест першапачаткова запланаваных 30 гадзін.[13] Бюджэт місіі склаў 14,6 млрд іен (ці $174 млн) на спадарожнік і 9,8 млрд іен ($116 млн) на запуск.[14]

Назіранні ўключаюць здымкі аблокаў і паверхні планеты з дапамогай камер інфрачырвонага, бачнага і ўльтрафіялетавага дыяпазонаў, каб даследаваць складаную метэаралогію Венеры і высветліць працэсы, якія ляжаць у аснове таямнічага супервярчэння атмасферы планеты. Хаця Венера круціцца з хуткасцю 6 км/г на экватары, яе атмасфера круціцца вакол планеты з хуткасцю ў 300 км/г. Іншыя эксперыменты прызначаны для пацвярджэння наяўнасці маланак і вызначэння таго, ці адбываецца вулканізм на Венеры ў цяперашні час.[15]

Канструкцыя апарата

[правіць | правіць зыходнік]

Галоўны корпус гэта скрынка памерам 1,04 × 1,45 × 1,44 м з двума сонечнымі батарэямі, кожная з плошчай каля 1,4 м2. Сонечныя батарэі забяспечваюць больш за 700 Вт энергіі на арбіце Венеры. Агульная маса апарата на старце складала 517,6 кг. Маса навуковага абсталявання складае 34 кг.[16]

Рух забяспечваецца арбітальным манеўровым рухавіком магутнасцю 500 Н на двухскладовым паліве гідразін/тэтраксід діазота і дванаццаць гідразінавых рухавікоў кіравання арыентацыі, восем з 23 Н і чатыры з 3 Н цягі.[4] Гэта першы касмічны апарат, у якім выкарыстоўваецца керамічны (з нітрыду крэмнію) рухавік.[17] Поўная маса паліва пры старце складала 196,3 кг.[4]

Сувязь ажыццяўляецца праз 8 ГГц, 20-ватны транспондер X-дыяпазону з выкарыстаннем 1,6 метровай антэнай з высокім узмацненнем. Антэна з высокім узмацненнем плоская, каб прадухіліць назапашванне ў ёй цяпла ад Сонца.[11] Акацукі таксама мае пару рупарных антэн з сярэднім узмацненнем усталяваных на паваротных кружэлках, і дзве антэны з нізкім узмацненнем для прымання каманд з Зямлі. Рупарныя антэны сярэдняга каэфіцыента ўзмацнення выкарыстоўваюцца для адпраўкі даных калі мацнейшая антэна не скіравана да Зямлі.

Інструменты

[правіць | правіць зыходнік]

Навуковая нагрузка складаецца з шасці прыбораў. Пяць камер даследуюць Венеру ў даўжынях хваль ад ультрафіялетавага да сярэдняга інфрачырвонага дыяпазону:[18][19]

  1. Камера маланак і свячэння паветра (LAC) шукае маланкі ў бачным спектры (552-777 нм)
  2. Ультрафіялетавая камера (UVI) вывучае размеркаванне спецыфічных атмасферных газаў, такіх як дыяксід серы і загадкавы паглынальнік на даўжынях хваль ультрафіялету (283-365 нм)
  3. Даўгахвалевая інфрачырвоная камера (LIR) вывучае структуру вышынных аблокаў на даўжыні хвалі выпраменьвання цяпла (10 мкм)
  4. Інфрачырвоная 1 мкм камера (IR1) здымала цеплавое выпраменьванне (0,90–1,01 мкм) з паверхні Венеры на начным баку, і дапамагала даследчыкам у пошуке дзеючых вулканаў, калі тыя існуюць. Знаходзячыся на дзённым баку, камера здымала сонечнае выпраменьванне ў блізкім інфрачырвоным дыяпазоне (0,90 мкм), адлюстраванае сярэднімі аблокамі. Са снежня 2016 г. не працуе з-за збою электроннага абсталявання.[20]
  5. Інфрачырвоная 2 мкм камера (IR2) даследавала на начным баку непразрыстасць ніжніх аблокаў да цеплавога выпраменьвання з глыбейшай атмасферы і паверхні (1,74–2,32 мкм). Яна таксама знайшла на дзённым баку дыяпазон CO2 у 2.02 мкм, што можа быць выкарыстана для знаходжання вышыні верхняй мяжы аблокаў. Таксама 1,65-мкм фільтр быў выкарыстаны падчас міжпланетнага пералёта для вывучэння задыякальнага святла. Інструмент не працуе са снежня 2016 г. з-за збою электроннага абсталявання.[20]
  6. Звышстабільны асцылятар (USO) для правядзення эксперыментаў па радыёакультацыі.

Публічны ўдзел

[правіць | правіць зыходнік]

Ў перыяд з кастрычніка 2009 па студзень 2010 Планетарным таварыствам і JAXA была праведзена публічная кампанія каб заахвоціць людзей адправіць сваё імя і паведамленне на борце Акацукі.[21][22] Імёны і паведамленні друкавалісь дробнымі літарамі на алюмініевай пласціне і размяшчаліся на борце Акацукі.[21] 260 214 чалавек прынялі ўдзел у акцыі,[23] і каля 90 алюмініевых пласцін было створана для размяшчэння ўсіх імёнаў і паведамленняў.[24][25]

Ход місіі

[правіць | правіць зыходнік]

Запуск

[правіць | правіць зыходнік]
Запуск Акацукі

Акацукі пакінуў лабараторыю Сагаміхара 17 сакавіка 2010 года і 19 сакавіка прыбыў у 2 выпрабавальны і зборачны корпус спадарожнікаў касмічнага цэнтра Танегасіма. 4 мая апарат быў памешчаны ў абцякальнік карыснай нагрузкі ракеты H-IIA разам з іншым спадарожнікам, IKAROS. 9 мая абцякальнік з карыснай нагрузкай быў дастаўлены ў будынак зборкі ракет касмічнага цэнтра Танегасіма, дзе далей быў злучаны з самой ракетай-носьбітам.[26]

Касмічны апарат быў запушчаны 20 мая 2010 г. у 21:58:22 (UTC) з касмічнага цэнтра Танегасіма[15], пасля пераносаў з-за надвор’я на два дні пазней першапачаткова запланаванай даты.[27]

Няўдача замацавання на арбіце

[правіць | правіць зыходнік]

Планавалася пачаць аперацыі па выхаду на арбіту Венеры шляхам запальвання рухавіка арбітальнага манеўравання 6 снежня 2010 у 23:49:00.[26] Праца рухавіка павінна была доўжыцца дванаццаць хвілін да фармавання пачатковай венерыянскай арбіты з вышынёй апацэнтру 80 000 км, перыцэнтру 300 км і арбітальным перыядам 30 гадзін.[28]

Было пацверджана, што манеўр выхаду на арбіту пачаўся своечасова, але пасля чаканага разрыва сувязі з-за зацямнення Венерай сувязь з зондам не аднавілася, як планавалася. Было выяўлена, што зонд знаходзіцца ў бяспечным рэжыме, у стане стабілізацыі кручэннем з частатой 10 хвілін на абарот.[29] З-за нізкай хуткасці сувязі праз антэну з нізкім каэфіцыентам узмацнення спатрэбіўся час, каб вызначыць стан зонда.[30] 8 снежня JAXA заявіла, што манеўр вываду Акацукі на арбіту не атрымаўся.[31][32] На прэс-канферэнцыі 10 снежня афіцыйныя асобы паведамілі, што рухавік працаваў менш за тры хвіліны, што значна менш чым патрабавалася для выхаду на арбіту Венеры.[33] Далейшыя даследаванні паказалі, што верагоднай прычынай няспраўнасці рухавіка сталі адклады соляў, якія закаркавалі клапан паміж геліевым і паліўным бакамі. У выніку згаранне рухавіка стала багатым на акісляльнік, з-за чаго высокія тэмпературы згарання пашкодзілі гарлавіну камеры згарання і сопла. Падобная праблема з уцечкай пары знішчыла зонд NASA Mars Observer у 1993 годзе.[34]

У выніку касмічны апарат апынуўся на геліяцэнтрычнай арбіце, а не на арбіце Венеры. Паколькі атрыманая арбіта мела арбітальны перыяд 203 дні[35], крыху меншы чым арбітальны перыяд Венеры ў 225 дзён, апарат дрэйфаваў вакол Сонца ў параўнанні з Венерай.

Намаганні па выпраўленню

[правіць | правіць зыходнік]

JAXA распрацавала планы паспрабаваць яшчэ адзін выхад на арбіту, калі апарат зблізіцца з Венерай у снежні 2015 года. Для гэтага патрабавалася перавесці зонд у «спячы» або бяспечны рэжым, каб падоўжыць яго тэрмін службы адносна першапачаткова планаванага 4,5-гадовага перыяду працы. JAXA выказала ўпэўненасць у захаванні працаздольнасці зонда, указваючы на паменшаны знос батарэі, паколькі зонд у той час круціўся вакол Сонца, а не на арбіце Венеры.

Тэлеметрычныя даныя няўдачнай спробы сведчылі аб тым, што гарлавіна асноўнага рухавіка, арбітальнага манеўравальнага рухавіка (OME) у значнай ступені была цэлай, таму двойчы, 7 і 14 верасня 2011 года, былі выкананы пробныя запускі рухавіка.[26] Аднак яго цяга складала ўсяго каля 40 Н,10% ад чаканага. Пасля гэтых выпрабаванняў было ўстаноўлена, што для арбітальнага манеўравання OME будзе недастаткова ўдзельнага імпульсу. Быў зроблены вывад, што пакінутая гарлавіна камеры згарання была цалкам разбурана ў выніку выпрабавальнага запальвання рухавіка. У выніку абраная стратэгія заключалася ў выкарыстанні чатырох гідразінавых рухавікоў кіравання палажэннем (RCS) для вываду зонда на арбіту вакол Венеры. Паколькі рухавікі RCS не маюць патрэбы ў акісляльніку, астатнія 65 кг акісляльніка (MON) быў спушчаны за борт у кастрычніку 2011 года, каб паменшыць масу апарата.[34]

10 і 21 лістапада 2011 года былі выкананы тры перы-венерыянскія арбітальныя манеўры з выкарыстаннем рухавікоў RCS.[15] Агульны імпульс манеўраў змяніў хуткасць апарата на 243,8 м/с. Паколькі ўдзельны імпульс рухавікоў RCS нізкі ў параўнанні з удзельным імпульсам OME, выхад на нізкую арбіту з першапачатковых планаў стаў немагчымым. Замест гэтага новы план заключаўся ў тым, каб размясціць зонд на высокаэліптычнай арбіце з апацэнтрам у сто тысяч кіламетраў і перыцэнтрам у некалькіх тысячах кіламетраў ад Венеры. Інжынеры планавалі, што альтэрнатыўная арбіта будзе праграднай (у напрамку супервярчэння атмасферы) і ляжаць у плоскасці арбіты Венеры. Метад і арбіта былі анансаваныя JAXA ў лютым 2015 года з датай выхаду на арбіту 7 снежня 2015 года[36] Зонд дасягнуў самай аддаленай ад Венеры кропкі 3 кастрычніка 2013 года і з таго часу набліжаўся да планеты.[37]

Выхад на арбіту

[правіць | правіць зыходнік]
Анімацыя траекторыі Акацукі вакол Венеры цягам некалькіх гадоў пачынаючы з 1 снежня 2015 года

  Акацукі

 ·

  Венера

Пасля выканання апошняга з серыі з чатырох манеўраў карэкцыі траекторыі ў перыяд з 17 ліпеня па 11 верасня 2015 года, зонд апынуўся на траекторыі пралёту міма Венеры.[38] Планавалася правесці манеўр выхаду на арбіту планеты падчас максімальнага да яе набліжэння, 7 снежня 2015 года. Патрэбны для гэтага імпульс быў дасяжны праз 20-ці хвіліннае ўключэнне чатырох рухавікоў карэкцыі арыентацыі, хаця такі рэжым працы для іх не быў уласцівы. Замест таго, каб займець арбіту з перыядам у 30 гадзін, як было першапачаткова запланавана, згодна новаму плану Акацукі павінен быў пасля карэкціроўкі ў сакавіку 2016 года трапіць на арбіту з перыядам у дзевяць дзён.[5]

Пасля таго, як інжынеры JAXA вымералі і разлічылі атрымаўшуюся пасля манеўру 7 снежня арбіту апарата, JAXA абвясціла, што Акацукі паспяхова выйшаў на запланаваную эліптычную арбіту з апацэнтрам вышынёй 440 000 км ад Венеры і перыцэнтрам у 400 км, з арбітальным перыядам у 13 дзён і 14 гадзін.[39]

Наступнае ўключэнне рухавікоў было праведзена 26 сакавіка 2016 году і знізіла апацэнтр Акацукі прыкладна да 370 000 км, вышыня перыцэнтру стала пераменнай у дыяпазоне ад 1 000 км да 10 000 км, а арбітальны перыяд скараціўся з 13 да прыкладна 10 дзён.[6][5]

Статус

[правіць | правіць зыходнік]

Арбітальны апарат пачаў свой двухгадовы перыяд запланаванай навуковай дзейнасці ў сярэдзіне мая 2016 года.[40] З 9 снежня 2016 года камеры блізкага інфрачырвонага дыяпазону 1 мкм і 2 мкм перасталі працаваць з-за электроннага збою.[41][20] Даўгахвалевая інфрачырвоная камера, ультрафіялетавая камера і камера маланак і свячэння паветра працягваюць працаваць у звычайным рэжыме.[20]

У красавіку 2018 года Акацукі скончыў свой запланаваны тэрмін назіранняў і пачаў падоўжаны тэрмін эксплуатацыі.[42]

Па стане на снежань 2021 года, Акацукі працягвае працаваць без запланаванай даты заканчэння місіі.[43]

Навука

[правіць | правіць зыходнік]
Здымак атмасферы Венеры ва ўмоўным колеры, ультрафіялетавы спектр (даўжыня хвалі 365 і 283 нм), 2018 год


Праз тры гадзіны пасля прыбыцця ў снежні 2015 года і ў красавіку—мае 2016 году прыборы аўтаматычнай станцыі зафіксавалі «дугападобную асаблівасць у атмасферы даўжынёй 6000 міль, амаль ад полюса да полюса — усмешка ўбок».[44] Навукоўцы, якія ўдзельнічалі ў праекце, назвалі гэтую асаблівасць «гравітацыйнай хваляй» у вятрах планеты над рэгіёнам зямлі Афрадыты з рыфтавымі далінамі і горамі, якія дасягаюць вышыні больш за 4 км. Місія збірае даныя ва ўсіх адпаведных дыяпазонах спектру ад ультрафіялету (280 нм) да сярэдніх інфрачырвоных даўжынь хваль (10 мкм).[45]

Выявы з Акацукі паказалі нешта падобнае на вышынныя струменевыя плыні ў вобласці нізкай і сярэдняй воблачнасці, якая знаходзіцца ад 45 да 60 км па вышыні.[46] Хуткасць ветру была максімальнай каля экватара. У верасні 2017 года навукоўцы JAXA назвалі гэтую з’яву «Венерыянскімі экватарыяльнымі струменямі».[47] Яны таксама апублікавалі вынікі назірання экватарыяльных вятроў на ўзроўні вяршыні аблокаў шляхам адсочвання аблокаў у УФ-спектры.[48] Значным вынікам у 2018 годзе стала знаходжанне тоўстых аблокаў з дробных часціц каля пераходу паміж верхнімі і сярэднімі аблокамі, што было апісана як «новая і загадкавая марфалогія складанага воблачнага покрыва».[44] Да 2017 года навуковая група апублікавала 3D-карты структуры атмасферы Венеры.[44] Атрыманыя фізічныя велічыні ўключаюць ціск, тэмпературу, шчыльнасць пары H2SO4, іанасферную электронную шчыльнасць і іх варыяцыі.[44] Да 2019 года былі апублікаваны першыя вынікі аб марфалогіі, часавых зменах[49] і вятрах у сярэдніх аблоках Венеры, паведамляючы пра нечакана высокія кантрасты, якія могуць паказваць на наяўнасць паглынальнікаў, такіх як вада.[50]

Венера (начны бок), здымак зроблены 2-мкм інфрачырвонай камерай (IR2) 19 кастрычніка 2016.


Каб зняць маланку, арбітальны апарат накіроўвае камеру на начны бок Венеры, прыкладна на 30 хвілін кожныя 10 дзён.[51] Па стане на ліпень 2019 года ён назапасіў 16,8 гадзін назіранняў начнога боку, і за ўвесь час назіранняў не было выяўлена ніводнай маланкі.[52]

Зноскі

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ Szondy, David. "Akatsuki probe enters orbit around Venus". Праверана 7 December 2015.
  2. ↑ Clark, Stephan. "Japanese probe fires rockets to steer into orbit at Venus". Праверана 7 December 2015.
  3. ↑ Stephen Clark (20 May 2010). "H-2A Launch Report – Mission Status Center". Spaceflight Now. Архівавана з арыгінала 20 May 2010. Праверана 20 May 2010.
  4. ↑ а б в г д Takeshi, Oshima; Tokuhito, Sasaki. "Development of the Venus Climate Orbiter PLANET-C (AKATSUKI)" (PDF). NEC Technical Journal. 6 (1): 47–51.
  5. ↑ а б в "Japanese probe fires thrusters in second bid to enter Venus orbit". The Japan Times. 7 December 2015. Архівавана з арыгінала 9 снежня 2015. Праверана 7 December 2015.
  6. ↑ а б в AKATSUKI:PLANET-C project. Праверана 22 January 2022.
  7. ↑ Chris Bergin. AXA H-IIA carrying Akatsuki and IKAROS launches at second attempt. NASASpaceFlight (20 мая 2010). Праверана 19 November 2010.
  8. ↑ Limaye, Sanjay. "Live from Sagamihara: Akatsuki Orbit Insertion – Second Try". Праверана 7 December 2015.
  9. ↑ Wenz. Japan's Long Lost Venus Probe May Boom Back to Life. Popular Mechanics (21 верасня 2015). Праверана 14 October 2015.
  10. ↑ Nakamura, N. (May 2011). "Overview of Venus orbiter, Akatsuki". {{cite journal}}: Шаблон цытавання journal патрабуе |journal= (даведка)
  11. ↑ а б Exploring the Venusian Atmosphere – AKATSUKI/PLANET-C. Akatsuki Special Site. Праверана 5 December 2015.
  12. ↑ Chang, Kenneth (16 January 2017). "Venus Smiled, With a Mysterious Wave Across Its Atmosphere". The New York Times. Including link to Tetsuya Fukuhara et al., "Large stationary gravity wave in the atmosphere of Venus" (preview/subscription), Nature Geoscience via NYTimes link, 16 January 2017.
  13. ↑ JAXA | Takeshi Imamura Project Scientist, AKATSUKI "Venus Unveiled: A Planet Beyond Our Imagination".
  14. ↑ Staff writers. Japan probe shoots past Venus, may meet again in six years. Spacedaily.com (8 снежня 2010). Праверана 3 December 2011.
  15. ↑ а б в AKATSUKI orbit control at perihelion(недаступная спасылка). JAXA (1 лістапада 2011). Архівавана з першакрыніцы 13 May 2012. Праверана 3 December 2011.
  16. ↑ Mission overview. PLANET-C Team/JAXA. Праверана 3 December 2011.
  17. ↑ Venus Climate Orbiter "AKATSUKI" (PLANET-C). JAXA (5 верасня 2017). Праверана 11 April 2023.
  18. ↑ Akatsuki (Venus Climate Orbiter / Planet-C)(недаступная спасылка). The Planetary Society. Архівавана з першакрыніцы 18 March 2012. Праверана 19 November 2010.
  19. ↑ Nakamura, Masato; Imamura, Takeshi; Ueno, Munetaka; et al. (2007). "Planet-C: Venus Climate Orbiter mission of Japan" (PDF). Planetary and Space Science. 55 (12): 1831–1842. Bibcode:2007P&SS...55.1831N. doi:10.1016/j.pss.2007.01.009.
  20. ↑ а б в г Two cameras on Akatsuki pause observations. JAXA (3 сакавіка 2017). Праверана 6 May 2017.
  21. ↑ а б Messages From Earth: Send your Message to Venus on Akatsuki(недаступная спасылка). The Planetary Society (18 студзеня 2010). Архівавана з першакрыніцы 7 April 2010. Праверана 2 April 2010.
  22. ↑ We will deliver your message to the bright star Venus – Akatsuki Message Campaign(недаступная спасылка). JAXA. Архівавана з першакрыніцы 25 November 2010. Праверана 19 November 2010.
  23. ↑ AKATSUKI Message Campaign(недаступная спасылка). JAXA (18 студзеня 2010). Архівавана з першакрыніцы 5 October 2013. Праверана 2 April 2010.
  24. ↑ Hoping that It Will Reach Venus! Residents of The Prefecture Write Something Together (яп.)(недаступная спасылка). Oita Godo Shimbum (17 мая 2010). Архівавана з першакрыніцы 20 May 2010. Праверана 20 July 2010.
  25. ↑ 打ち上げを目前に控えた「あかつき」と「IKAROS」の機体が公開 (яп.)(недаступная спасылка). Mycom Journal. Mainichi Communications (12 сакавіка 2010). Архівавана з першакрыніцы 14 March 2010. Праверана 20 July 2010.
  26. ↑ а б в Venus Climate Orbiter "AKATSUKI" (PLANET_C): Topics(недаступная спасылка). JAXA (1 лістапада 2011). Архівавана з першакрыніцы 5 October 2013. Праверана 3 December 2011.
  27. ↑ "Bad weather postpones Japan rocket launch". 18 May 2010.
  28. ↑ Akatsuki Mission overview (англ.). Праверана 23 January 2022.
  29. ↑ About the State of Venus Probe Akatsuki (яп.) (7 снежня 2010). Праверана 7 December 2010.
  30. ↑ JAXA's press briefing, 22:00, 7 December 2010 JST
  31. ↑ Japan's Venus Probe Fails to Enter Orbit. ABC News. Праверана 8 December 2010.
  32. ↑ Akatsuki Mission statement(недаступная спасылка). The Planetary Society. Архівавана з першакрыніцы 14 March 2012. Праверана 8 December 2010.
  33. ↑ David Cyranoski (14 December 2010). "Venus miss is a setback for Japanese programme". Nature. 468 (7326): 882. Bibcode:2010Natur.468..882C. doi:10.1038/468882a. PMID 21164456.
  34. ↑ а б Nakamura (2014). "Return to Venus of the Japanese Venus Climate Orbiter AKATSUKI". Acta Astronautica. 93: 384–389. Bibcode:2014AcAau..93..384N. doi:10.1016/j.actaastro.2013.07.027.
  35. ↑ http://ccar.colorado.edu/ASEN5050/projects/projects_2016/Branham_Breana/voi.html Архівавана 1 кастрычніка 2017 года. (retrieved 13 June 2017)
  36. ↑ "Japanese craft to get second chance after missing Venus in 2010".
  37. ↑ 「あかつき」の旅 (2013年特別公開向け資料) (яп.). PLANET-C Team/JAXA (26 жніўня 2013). Праверана 8 June 2014.
  38. ↑ AKATSUKI: Orbit successfully controlled. PLANET-C Team/JAXA (5 жніўня 2015). Праверана 10 September 2015.
  39. ↑ Venus Climate Orbiter "AKATSUKI" Inserted Into Venus' Orbit. JAXA (9 снежня 2015).
  40. ↑ "Japanese orbiter officially begins science mission at Venus". 17 May 2016.
  41. ↑ Initial products of Akatsuki 1-μm camera [{{{1}}} Архівавана] {{{2}}}.. Earth, Planets and Space. 2018, vol. 70, nbr. 6. DOI:10.1186/s40623-017-0773-5doi:10.1186/s40623-017-0773-5
  42. ↑ 「あかつき」定常観測フェーズ終了 (яп.) (1 мая 2018).
  43. ↑ Nakamura. Venus explorations will continue. ISAS/JAXA (7 снежня 2021). Праверана 22 March 2022.
  44. ↑ а б в г Special issue "Akatsuki at Venus: The First Year of Scientific Operation. Masato Nakamura, Dmitri Titov, Kevin McGouldrick, Pierre Drossart, Jean-Loup Bertaux, Huixin Liu. Earth, Planets and Space. December 2018.
  45. ↑ Peralta, J.; Lee, Y.J.; McGouldrick, K.; Sagawa, H.; Sánchez-Lavega, A.; Imamura, T.; Widemann, T.; Nakamura, M. (2017). "Overview of useful spectral regions for Venus: An update to encourage observations complementary to the Akatsuki mission". Icarus. 288: 235–239. Bibcode:2017Icar..288..235P. doi:10.1016/j.icarus.2017.01.027.
  46. ↑ "A new look at Venus with Akatsuki". The Planetary Society Blog. 16 January 2018.
  47. ↑ Venus: Jet-setting atmosphere. Japan Aerospace Exploration Agency (JAXA) (5 верасня 2017). Праверана 26 верасня 2017.
  48. ↑ Mean winds at the cloud top of Venus obtained from two-wavelength UV imaging by Akatsuki. Takeshi Horinouchi, Toru Kouyama, Yeon Joo Lee, Shin-ya Murakami, Kazunori Ogohara, Masahiro Takagi, Takeshi Imamura, Kensuke Nakajima, Javier Peralta, Atsushi Yamazaki, Manabu Yamada and Shigeto Watanabe. Earth, Planets and Space DOI:10.1186/s40623-017-0775-3 Published: 15 January 2018.
  49. ↑ New research takes deeper look at Venus’s clouds, 29 April 2019
  50. ↑ J. Peralta; N. Iwagami; A. Sánchez‐Lavega; Y. J. Lee; R. Hueso; M. Narita; T. Imamura; P. Miles; A. Wesley; E. Kardasis; S. Takagi (2019). "Morphology and Dynamics of Venus's Middle Clouds With Akatsuki/IR1". Geophysical Research Letters. 46 (5): 2399–2407. arXiv:1903.02883. Bibcode:2019GeoRL..46.2399P. doi:10.1029/2018GL081670. S2CID 119195952.
  51. ↑ Hunt for optical lightning flash in Venus using LAC onboard Akatsuki spacecraft. Takahashi, Yukihiro; Sato, Mitsuteru; Imai, Masataka. 19th EGU General Assembly, EGU2017, proceedings from the conference held 23–28 April 2017 in Vienna, Austria., p.11381.
  52. ↑ Constraints on Venus Lightning From Akatsuki's First 3 Years in Orbit. Ralph D. Lorenz, Masataka Imai, Yukihiro Takahashi, Mitsuteru Sato, Atsushi Yamazaki, Takao M. Sato, Takeshi Imamura, Takehiko Satoh, Masato Nakamura. Geophysical Research Letters. 3 July 2019. DOI:10.1029/2019GL083311
Узята з "https://be.wikipedia.org/wiki/Акацукі_(касмічны_апарат)"