Алег Уладзіміравіч Пянькоўскі
Алег Уладзіміравіч Пянькоўскі | |
---|---|
Дата нараджэння | 23 красавіка 1919[1][2] |
Месца нараджэння |
|
Дата смерці | 16 мая 1963[2] (44 гады) |
Месца смерці | |
Альма-матар | |
Грамадзянства | |
Прыналежнасць | Вялікабрытанія |
Род войскаў | артылерыя[d] |
Званне | палкоўнік |
Бітвы/войны | |
Узнагароды і званні | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Алег Уладзіміравіч Пянькоўскі (23 красавіка 1919, Уладзікаўказ — 16 мая 1963, Масква) — палкоўнік (пазбаўлены звання ў 1963 годзе) Галоўнага разведвальнага ўпраўлення (ГРУ) Генеральнага штаба Узброеных Сіл СССР. У 1963 годзе звінавачаны ў шпіянажы (на карысць ЗША і Вялікабрытаніі) і ў здрадзе Радзіме, расстраляны па прысуду Ваеннай калегіі Вярхоўнага суда СССР.
Судовы працэс над Пянькоўскім упершыню ў паслясталінскую эпоху шырока асвятляўся па тэлебачанні, радыё і ў савецкіх газетах, дзе публікаваліся рэпартажы з залы суду, павучальныя каментары і падборкі «лістоў працаўнікоў» з асуджэннем «подлага шпіёна». Стэнаграма працэсу адразу па яго сканчэнні была аддрукавана дзяржаўным выдавецтвам 100-тысячным накладам, вынікі суда абмяркоўваліся ў школах, вышэйшых навучальных установах, у працоўных калектывах. На доўгія гады імя Пянькоўскага стала ў СССР намінальным, ператварылася ў знак здрады[3][4][5].
Многія адмыслоўцы завуць Пянькоўскага самым дзейсным агентам Захаду з тых, што калі-небудзь працавалі супраць СССР. Разам з тым пашыраны экспертныя думкі, што Пянькоўскі не меў доступу да важных дзяржаўных і ваенных сакрэтаў, а яго шпіёнская дзейнасць не нанесла істотнай шкоды абараназдольнасці савецкай дзяржавы.
Шэраг аналітыкаў і ветэранаў спецслужбаў лічыць, што Пянькоўскі мог быць падвойным агентам, падстаўной фігурай ва ўстаноўскім супрацьстаянні паміж Камітэтам дзяржаўнай бяспекі і Галоўным разведвальным упраўленнем Генштаба, або стаў разменнай манетай у сутычцы за ўладу ў СССР. Выкрыццё Пянькоўскага ў 1963 годзе пацягнула здыманне з паста начальніка ГРУ Іван Аляксандравіч Івана Сярова — апоры савецкага лідара Мікіты Хрушчова, і стварыла ўмовы для наступнага зрушэння самага Хрушчова ў кастрычніку 1964 гады і пачатку 18-гадовай эры кіравання Леаніда Брэжнева[3][4][5].
Зноскі
- ↑ Oleg Vladimirovich Penkovsky // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ а б Oleg Vladimirovich Penkovsky // TracesOfWar
- ↑ а б Александр Хинштейн. Другая жизнь Олега Пеньковского(недаступная спасылка). Московский комсомолец (3 снежня 2006). Архівавана з першакрыніцы 9 жніўня 2017. Праверана 8 жніўня 2017.
- ↑ а б Телеканал «Звезда», 2015. Документальный фильм «Предатели. Олег Пеньковский»
- ↑ а б Алексей Кузнецов, Сергей Бунтман. Суд над американским и британским шпионом Олегом Пеньковским и британским разведчиком Гревиллом Винном. СССР, 1963 . Эхо Москвы (29 лістапада 2015). Праверана 8 жніўня 2017.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Судебный процесс по уголовному делу агента английской и американской разведок гражданина СССР Пеньковского О. В. и шпиона-связника подданного Великобритании Винна Г. — М., 7–11 мая 1963 г.. — М.: Политиздат, 1963. — 320 с. — 100 000 экз.
- Дегтярёв К. СМЕРШ. — М.: Яуза Эксмо, 2009. — С. 610—623. — 736 с. — (Энциклопедия спецслужб). — 4 000 экз. — ISBN 978-5-699-36775-7.
- Максимов А.[Б.] Главная тайна ГРУ. — М.: Яуза Эксмо, 2010. — 416 с. — (ГРУ). — 4 000 экз. — ISBN 978-5-699-40703-3.
- Лемехов О. И. , Прохоров Д. П. Перебежчики. Заочно расстреляны. — (Особый архив). — М.: Вече; АРИА-АиФ, 2001. — 464 с. — ISBN 5-7838-0838-5 («Вече»), ISBN 5-93229-120-6 (ЗАО «АРИА-АиФ»).
- Шектер Дж., Дерябин П. Шпион, который спас мир. Том 1—2. — (Секретные миссии). — М.: Международные отношения, 1993. — 296 с. + 296 с. — ISBN 5-7133-0594-5.
- Записки из тайника — М.: Центрполиграф. — (Секретная папка). — ISBN 5-227-00732-2
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- Главная тайна ГРУ. Приговор именем Союза Советских Социалистических Республик (по тексту М.: Политическая литература. 1963) Архівавана 15 жніўня 2017.
- Александр Хинштейн. Другая жизнь Олега Пеньковского(недаступная спасылка). Московский комсомолец (3 снежня 2006). Архівавана з першакрыніцы 9 жніўня 2017. Праверана 8 жніўня 2017.
- Нехорошев, Григорий. Шпион нетрадиционной ориентации . Совершенно секретно (8 снежня 2016). Праверана 1 красавіка 2017.
- C.Чертопруд. Шпион, который стал мифом «холодной войны». Архівавана 19 кастрычніка 2013.
- Алексей Кузнецов, Сергей Бунтман. Суд над американским и британским шпионом Олегом Пеньковским и британским разведчиком Гревиллом Винном. СССР, 1963(недаступная спасылка). Эхо Москвы (29 лістапада 2015). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2017. Праверана 6 жніўня 2017.
- Нарадзіліся 23 красавіка
- Нарадзіліся ў 1919 годзе
- Нарадзіліся ва Уладзікаўказе
- Памерлі 16 мая
- Памерлі ў 1963 годзе
- Памерлі ў Маскве
- Выпускнікі Ваеннай акадэміі імя М. В. Фрунзэ
- Кавалеры ордэна Чырвонага Сцяга
- Кавалеры ордэна Аляксандра Неўскага (СССР)
- Кавалеры ордэна Айчыннай вайны I ступені
- Кавалеры ордэна Чырвонай Зоркі
- Узнагароджаныя медалём «За баявыя заслугі»
- Узнагароджаныя медалём «За абарону Масквы»
- Узнагароджаныя медалём «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.»
- Узнагароджаныя медалём «За вызваленне Прагі»
- Узнагароджаныя медалём «30 гадоў Савецкай Арміі і Флоту»
- Узнагароджаныя медалём «40 гадоў Узброеных Сіл СССР»
- Узнагароджаныя медалём «У памяць 800-годдзя Масквы»
- Узнагароджаныя медалём «За бездакорную службу» 1 ступені
- Кавалеры чэхаславацкага Ваеннага крыжа 1939
- Асобы
- Вікіпедыя:Артыкулы пра асоб, якія не маюць старонак цёзак па прозвішчы