Укрыжаванне з Мсціслаўскага царкоўнага музея
| ||
| Укрыжаванне з Мсціслаўскага царкоўнага музея. XVII стагоддзе | ||
| Матэрыял | Дрэва, яечная тэмпера | |
|---|---|---|
| Тэхніка | Разьба па дрэве | |
| Памеры | 103,5×27 × 22 см | |
| Нацыянальны мастацкі музей Беларусі, Мінск | ||
| (інв. КП-1941, ДБС-52) | ||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | ||
Укрыжаванне з Мсціслаўскага царкоўнага музея — фрагментарна захаванае ўкрыжаванне, зробленае, відаць, у першай палове XVII ст. невядомым мастаком[1]. Захоўваецца ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі[2] (інв. КП-1941, ДБС-52). Доўгі час укрыжаванне было вядома як «Распяцце з Галубічаў», памылкова адносілася да XIV стагоддзя і лічылася самым раннім з падобных помнікаў на тэрыторыі Беларусі.
Рэстаўрыравана ў 1954 годзе А. П. Ягоравым[2].
Час стварэння і паходжанне
[правіць | правіць зыходнік]У 1960-х гг. М. М. Памяранцаў па стылістычных прыкметах адносіў твор да ліку самых ранніх помнікаў, датаваў яго XIV ст. і адзначаў блізкасць да раманскай драўлянай пластыкі[3]. Такое меркаванне падтрымалі і іншыя даследчыкі. Так, мастацтвазнаўца А. К. Лявонава пісала, што гэта самы ранні помнік, што захаваўся на тэрыторыі Беларусі, і што ён адзначаны рысамі раманскага стылю, а вызначальнымі асаблівасцямі твора з’яўляюцца суровасць вобраза, манументальнасць, лаканізм выразных сродкаў[2].
У працах мастацтвазнаўцы Н. Ф. Высоцкай адзначаецца, што Укрыжаванне было выяўлена ў 1921 г. і паходзіць з в. Галубічы Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці[4].
Пазней менавіта на гэтай падставе А. А. Ярашэвіч зрабіў новае датаванне помніка. На яго думку на перыяд XIV стагоддзя няма ніякіх пераканаўчых доказаў з’яўлення манументальнай скульптуры ў праваслаўных храмах Вялікага Княства Літоўскага, а царква страстацерпца Хрыстовага Георгія ў Галубічах згадваецца толькі ў сярэдзіне XVI ст. Ярашэвіч таксама адзначыў адметнасці Укрыжавання, якія маглі б паказваць на паходжанне яго з каталіцкага касцёла, аднак інтэрпрэтаваў іх як каталіцкія ўплывы. Ён прыйшоў да высновы, што найбольш верагодна Укрыжаванне магло з’явіцца ў Галубіцкай царкве ў другой чвэрці XVII ст. (1625—1635), калі вёска аказалася звязанай з Траецкім кляштарам базыльянаў у Вільні.
Паліхромнае драўлянае распяцце з Галубічаў апісвалася як узор дасведчанасці мясцовага майстра-разьбяра, на чыю творчасць паўплывалі асаблівасці суровага стылю еўрапейскага абарончага дойлідства і пэўныя павевы італьянскага мастацтва[5].
Новыя звесткі
[правіць | правіць зыходнік]У 2021 годзе даследчык Станіслаў Чавус давёў, што паходжанне Укрыжавання з в. Галубічы было памылкова вызначана паводле інвентарнай кнігі Беларускага музея імя Івана Луцкевіча ў Вільні[1]. Так, Н. Ф. Высоцкая спасылаецца на № 215 гэтага дакумента[6]. Насамрэч, укрыжаванне «з Галубіч» зафіксавана ў інвентарнай кнізе пад № 214 і мае значна меншы памер — усяго 40,5 см у вышыню. Пад № 215 сапраўды значыцца «фігура распятага Хрыста з дрэва, без аднае рукі (левае) і без крыжа. Маляваная. Вышыня фігуры 103 см»[7]. Верагодна, менавіта супадзенне памеру (103 см) дазволіла даследчыцы звязаць гэты ўліковы запіс з наяўным музейным прадметам. Сапраўднае Укрыжванне з Галубічаў, якое фігуравала пад № 214, таксама захоўваецца ў калекцыі Нацыянальнага мастацкага музея Беларусі (інв. КП14662, ДБС-194) і датуецца XVIII—XIX стст[1].
Гэтае ж укрыжаванне мае музейны нумар іншай даваеннай калекцыі — Беларускага дзяржаўнага музея, куды яно было перададзена з Мсціслаўскага царкоўнага музея[8].
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Зноскі
- ↑ а б в Атрыбуцыя старажытнабеларускай скульптуры са збору Нацыянальнага мастацкага музея Рэспублікі Беларусь: праблема паходжання музейных прадметаў / Чавус Станіслаў // Аладовские чтения — 2021 : материалы Международной научно-практической конференции (Минск, 27 мая 2021 года) / [редколлегия: С. И. Анейко, С. А. Шукан, А. В. Янковская]. — Минск, 2021. — С. 238―251
- ↑ а б в Лявонава А. К. Старажытнабеларуская скульптура. — Мн.: Навука і тэхніка, 1991. — 208 с. — ISBN 5-343-00155-6.
- ↑ Искусство стран и народов мира. Архитектура. Живопись. Скульптура. Графика. Декоративное искусство: краткая художественная энциклопедия / редкол.: Б. В. Иогансон (гл. ред.) и др. — М.: Советская энциклопедия, 1962. — Т. 1: Австралия-Египет. — 696 с. — с. 168
- ↑ № 23. // Пластыка Беларусі XII—XVIII стагоддзяў : [Дроб. пластыка. Скульптура, разьба, лепка. Мемар. пластыка : Альбом] / Аўт. і склад. Н. Ф. Высоцкая ; Фота Г. Л .Ліхтаровіча. — Мн.: Беларусь, 1983. — 230 с. — 30 000 экз.
- ↑ Арцём КУМЕЛЬСКІХ. Магія сакральнай даўніны Архівавана 10 верасня 2016.
- ↑ Шаблон:Крыніцы/Скульптура и резьба Беларуси XII–XVIII вв.
- ↑ Беларусі дзяржаўны архіў-музей літаратуры і мастацтва (БДАМЛМ). — Ф. 518. Воп. 1. Спр. 1128. Арк. 104
- ↑ Ф. Раўбіч. Разбурэнне стэрэатыпаў. Навукоўцы высветлілі, што шэдэўр беларускай скульптуры паходзіць з крайняга ўсходу Беларусі . Наша Ніва (6 жніўня 2024). Праверана 7 верасня 2024.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Лявонава А. К. Старажытнабеларуская скульптура. — Мн.: Навука і тэхніка, 1991. — 208 с. — ISBN 5-343-00155-6.
- Н. Ф. Высоцкая. Пластыка Беларусі XII—XVIII стст. (Альбом). — Мінск. 1983 г.