Уладзімір Пятровіч Свірыдаў

Уладзімір Пятровіч Свірыдаў
Уладзімір Пятровіч Свірыдаў
Дата нараджэння	7 снежня 1897
Месца нараджэння	Казулічы, Любоніцкая воласць[d], Бабруйскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	3 мая 1963 (65 гадоў)
Месца смерці	Ленінград, РСФСР, СССР;
Месца пахавання	Багаслоўскія могілкі;
Альма-матар	Ваенная акадэмія імя М. В. Фрунзэ; Ваенная акадэмія Генеральнага штаба Узброеных Сіл Расійскай Федэрацыі;
Месца працы	Ваенная акадэмія Генеральнага штаба Узброеных Сіл Расійскай Федэрацыі;
Грамадзянства	Расійская імперыя; РСФСР[d]; СССР;
Прыналежнасць	СССР
Род войскаў	пяхота і артылерыя[d]
Званне	генерал-лейтэнант
Камандаваў	55th Army[d], 67th Army[d] і 42-я армія (СССР)[d]
Бітвы/войны	Першая сусветная вайна; Вялікая Айчынная вайна; Польска-савецкая вайна; Грамадзянская вайна ў Расіі;
Узнагароды і званні
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Уладзімір Пятровіч Свіры́даў^[1] (7 снежня 1897 — 3 мая 1963) — генерал-лейтэнант артылерыі (1943), удзельнік Першай сусветнай, грамадзянскай і Вялікай Айчыннай войнаў.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў вёсцы Казулічы (зараз у Кіраўскім раёне Магілёўскай вобласці Беларусі). Скончыў настаўніцкую семінарыю. У 1916 годзе быў прызваны на ваенную службу і ў чэрвені скончыў Віленскае ваеннае вучылішча, якое ў той час знаходзілася ў Палтаве. З канца жніўня 1916 года ў дзеючай арміі на Заходнім фронце. У 1917 годзе скончыў артылерыйскія курсы пры 55-й артылерыйскай брыгадзе і быў прызначаны камандзірам узвода^[2]. Пасля дэмабілізацыі ў 1918 годзе паступіў у Магілёўскі педагагічны інстытут, скончыў першы курс і ў маі 1919 года быў прызваны ў Чырвоную Армію^[2]. Удзельнік Грамадзянскай вайны ў складзе 17-й Ніжагародскай стралковай дывізіі — камандзір узвода гаўбічнага дывізіёна^[2]. У верасні 1922 года скончыў Вышэйшую артылерыйскую школу камсаставу і застаўся ў страявым аддзеле на пасадзе камандзіра ўзвода, потым начальніка курса гарматных майстроў. У кастрычніку 1926 года прызначаны камандзірам батарэі Маскоўскай артылерыйскай школы. У сакавіку 1930 года скончыў Ваенную акадэмію імя М. В. Фрунзэ і быў прызначаны начальнікам штаба 8-а артылерыйскага палка 8-й стралковай дывізіі Беларускай ваеннай акругі. З красавіка 1931 года камандзір і камісар 16-га артылерыйскага палка 16-й стралковай дывізіі Ленінградскай ваеннай акругі^[2]. З лютага 1934 года на пасадзе начальніка артылерыі 1-га стралковага корпуса ў Ноўгарадзе. З чэрвеня 1936 года У. П. Свірыдаў у штабе акругі на пасадзе начальніка аддзялення баявой падрыхтоўкі аддзела артылерыі. У 1936 годзе яму было прысвоена званне палкоўніка^[2]. Скончыў 1-ы курс Акадэміі Генеральнага штаба РСЧА і быў пераведзены на выкладчыцкую работу на пасады старшага кіраўніка кафедры тактыкі^[2]. Са снежня 1937 года У. П. Свірыдаў — начальнік артылерыі штаба Беларускага асобай ваеннай акругі, з студзеня 1939 года — Сярэднеазіяцкай ваеннай акругі, з красавіка 1940 года — Ленінградскай ваеннай акругі^[2]. У 1940 годзе яму прысвоена званне генерал-маёра артылерыі^[2].

З пачатку Вялікай Айчыннай вайны У. П. Свірыдаў на Паўночным, Леніградскім, 2-м Прыбалтыйскім і 3-м Прыбалтыйскім франтах. З кастрычніка 1941 года — намеснік камандуючага артылерыяй Ленінградскага фронту, з лістапада — камандуючы 55-й арміяй, са снежня 1943 года — камандуючы 67-й арміяй, з сакавіка 1944 года — камандуючы 42-й арміяй. Удзельнік абароны і прарыву блакады Ленінграда, Ленінградска-Наўгародскай і Поскоўска-Остраўскай, Рыжскай наступальных аперацый.

Пасля вайны У. П. Свірыдаў з ліпеня 1945 года займаў пасаду намесніка старшыні Саюзнай кантрольнай камісіі ў Венгрыі^[2]. З лістапада 1947 па студзень 1948 года знаходзіўся ў распараджэнні Міністра Узброеных Сіл СССР, затым быў прызначаны камандуючым Асобнай механізаванай арміяй. З красавіка 1949 года займаў пасаду галоўнакамандуючага Цэнтральнай групай войскаў і адначасова (да жніўня 1950 года) Вярхоўнага камісара Аўстрыі^[2]. У чэрвені—снежні 1953 года знаходзіўся ў распараджэнні Міністра абароны СССР, у 1954 годзе скончыў Вышэйшыя акадэмічныя курсы пры Вышэйшай ваеннай акадэміі імя К. Я. Варашылава^[2]. У снежні 1954 года прызначаны намеснікам камандуючага войскамі Адэскай ваеннай акругі па войсках СПА краіны^[2].

У сакавіку 1957 года звольнены ў адстаўку па стану здароўя. Дэпутат Вярхоўнага Савета СССР 3-га склікання. Адзін з аўтараў кнігі «Бітва за Ленінград, 1941—1944»^[1].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

2 ордэны Леніна
3 ордэны Чырвонага Сцяга
ордэн Суворава 1-й ступені
ордэн Кутузава 2-й ступені
медаль «За абарону Ленінграда»
медаль «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.»
юбілейны медаль «XX гадоў Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі»
медалі
замежныя ўзнагароды.

Зноскі

↑ ^а ^б БелЭн 2002.
↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з ^і ^к ^л Свиридов Владимир (руск.) // Сайт Міністэрства абароны Расійскай Федэрацыі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Свірыдаў Уладзімір Пятровіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 14. — С. 262—263. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0238-5 (т. 14).
Долготович Б. Д. На вершине славы : очевидное — невероятное: люди, события, факты / Б. Д. Долготович, Ю. В. Солонович. — Мн.: Колорград, 2019. — С. 94. — 254 с. [1] Архівавана 12 верасня 2021. — ISBN 978-985-596-453-8 (руск.)

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Свірыдаў Уладзімір Пятровіч на сайце анлайн-энцыклапедыі «Беларусь у асобах і падзеях»
Свиридов Владимир (руск.) // Сайт Міністэрства абароны Расійскай Федэрацыі
Память народа — электронный банк документов периода Великой Отечественной войны Архівавана 12 верасня 2021. (руск.)

[FOOTNOTEБелЭн2002-1] а ^б БелЭн 2002.

[Мін-2] а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з ^і ^к ^л Свиридов Владимир (руск.) // Сайт Міністэрства абароны Расійскай Федэрацыі

[1]

[2]