Перайсці да зместу

Уладзімір Яўгенавіч Ракоўскі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Уладзімір Яўгенавіч Ракоўскі
Дата нараджэння 5 снежня 1900(1900-12-05)
Месца нараджэння
Дата смерці 10 снежня 1987(1987-12-10) (87 гадоў)
Месца пахавання
Грамадзянства
Бацька Rakovsky Evgeny Vladimirovich[d]
Род дзейнасці навуковец
Месца працы
Навуковая ступень доктар хімічных навук і член-карэспандэнт АН БССР (1940)
Навуковае званне
Альма-матар
Узнагароды
Ордэн «Знак Пашаны»

Уладзімір Яўгенавіч Рако́ўскі[1] (руск.: Владимир Евгеньевич Раковский; 5 снежня 1900 — 10 снежня 1987) — вучоны ў галіне хіміі цвёрдага паліва, член-карэспандэнт Акадэміі навук БССР (1940), доктар хімічных навук (1948), прафесар (1951).

Нарадзіўся ў Маскве. Сын Я. У. Ракоўскага. У 1918 годзе скончыў гімназіяю і паступіў на прыродазнаўчае аддзяленне фізіка-матэматычнага факультэта Маскоўскага дзяржаўнага ўніверсітэта[2]. У сувязі з пераездам сям’і ў 1921—1923 гадах вучыўся ў Ташкенцкім універсітэце і адначасова працаваў асістэнтам на кафедры арганічнай хіміі[2]. У 1924 годзе скончыў Маскоўскі ўніверсітэт па спецыяльнасці фізіка-хімія. Выкладаў у Горнай акадэміі і Маскоўскім тарфяным інстытуце. У 1923—1926 гадах займаў пасаду малодшага навуковага супрацоўніка навукова-даследчай лабараторыі гідраторфу, аб’яднанай у 1926 годзе з Інтрофам. Тут у 1926—1938 гадах У. Я. Ракоўскі працаваў старшым навуковым супрацоўнікам, загадчыкам лабараторыі хімічнай перапрацоўкі смол. У 1930 годзе быў накіраваны ў камандзіроўку ў Германію і Швецыю. У 1938—1941 гадах займаў пасаду намесніка дырэктара Інстытута торфу, аб’яднанага ў 1941 годзе з Усесаюзным навукова-даследчым інстытутам тарфяной прамысловасці. У 1941—1943 гадах У. Я. Ракоўскі кіраваў сектарам перапрацоўкі, а ў 1942 годзе годзе быў прызначаны дырэктарам Інстытута торфу Акадэміі навук БССР і займаў пасаду да 1946 года, таксама ў 1964—1969 гадах. Да 1959 года адначасова кіраваў кафедрай хімічнай тэхналогіі торфу Маскоўскага тарфянога інстытута[2]. У 1964—1969 гадах займаў пасаду загадчыка лабараторыі ў Калінінскім політэхнічным інстытуце, з 1970 года — у Маскоўскім філіяле Усесаюзнага навукова-даследчага інстытута тарфяной прамысловасці, кіраваў лабараторыяй хіміі торфу.

Навуковая дзейнасць

[правіць | правіць зыходнік]

У. Я. Ракоўскаму належаць навуковыя працы па хіміі і хімічнай тэхналогіі перапрацоўкі торфу, пытаннях паходжання цвёрдага паліва і нафты, тэорыі дэструкцыі прыродных палімераў і інш. Аўтар тэорыі спякання вугалёў[1].

Аўтар больш за 300 навуковых артыкулаў, 4 манаграфіі, каля 50 патэнтаў і аўтарскіх пасведчанняў на вынаходствы[2]. Пад яго кіраўніцтвам падрыхтаваны больш за 40 кандыдацкіх і 1 доктарская дысертацыі[2]. Уваходзіў у склад бюро навуковага савета Акадэміі навук СССР па выкапнёваму цвёрдаму паліву, навуковых саветаў па праблемах выкарыстання торфу і прадуктаў яго перапрацоўкі, рэдакцыйнай калегіі часопіса «Химия твёрдого топлива»[2].

Сярод апублікаванага:

  • Общая химическая технология торфа. — Л.-М.: изд. и тип. Госэнергоиздата в Мск., 1949;
  • Химия пирогенных процеесов. — Мн., 1959 (разам з Ф, Л. Кагановіч і Я. А. Навічковай);
  • Твёрдое топливо как химическое сырье. — М., 1959. — 32 с. — (Знание в массы) ;
  • Получение кормовых дрожжей из торфа / Академия наук Белорусской ССР, Институт торфа. — Мн.: Наука и техника, 1977;
  • Химия и генезис торфа. — М., 1978 (разам з Л. У. Пігулеўскай).

Зноскі

  • Ракоўскі Уладзімір Яўгенавіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 13: Праміле — Рэлаксін / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 13. — С. 285. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13).
  • Национальная академия наук Беларуси : персональный состав. — 3-е изд., доп. и перераб. — Минск, 2003. — С. 275. (руск.)