Хермод

Хермод
Пол	мужчынскі пол
Бацька	Одзін
Браты і сёстры	Бальдр, Hodhr[d], Брагі, Тор, Meili[d], Víðarr[d] і Váli[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Хермод («Храбры») — персанаж скандынаўскай міфалогіі, адзін з асаў, пасланнік Одзіна, бог хуткасці. Фігуруе ў «Малодшай эдзе» Сноры Стурлусана. Сімвалізуе сабой мудрасць.

У гонар Хермода названы разоры на Плутоне (назва зацверджана МАС 25 верасня 2019 года).

Сустрэча Хермода з Бальдрам і Хель.

Пасля Бальдр быў забіты, Одзін вырашыў вярнуць яго ў Асгард з царства мёртвых Хельхейм. Для гэтага ён даў Хермаду свайго каня Слейпніра і загадаў адправіцца да уладаркі мёртвых Хель і прапанаваць ёй выкуп за Бальдра. Хель пагадзілася адпусціць яго, калі ўвесь свет, усе рэчы і істоты ў ім будуць аплакваць Бальдра, а таксама дазволіла Хермоду вярнуць у Асгард цудоўнае кальцо Одзіна, якое той у парыве адчаю надзеў на палец мёртвага сына. Аднак ўмяшаўся Локі, ператварыўшыся ў веліканшу, якая адмовілася аплакваць Бальдра. І Бальдр застаўся ў свеце мёртвых. Перад ад’ездам Хермода Бальдр перадаў праз яго Одзіну пярсцёнак Драўпнір, які быў пахаваны разам з ім.

Аднойчы Хермод ледзь не загінуў па дарозе ў Мідгард, зямлю людзей. Занепакоены прадказаннямі пра сваю будучыню, Одзін паслаў яго ў далёкія краі да Фінскага мудраца Расцьофу за парадай. З дапамогай чараўніцтва Хермод быў выратаваны і паспяшаўся вярнуцца ў Асгард, каб супакоіць бацьку. У грэцкай міфалогіі яму ў некаторай ступені адпавядае Веснік багоў Гермес, таксама які з’яўляецца богам хуткасці.

У пазнейшых міфах ёсць згадка пра тое, што бог Хермод валодаў нейкім магічным артэфактам, булавой, што звалася Гамбанцін, аднак ўласцівасці гэтай зброі невядомыя. Таксама ў «Песні пра Хюндле» са «Cтарэйшай Эды» сказана, што Усёайцец уручыў Хермоду «шлем і моцную браню». Пазней гэты міфалагічны вобраз неаднаразова з’яўляўся ў творах англійскіх паэтаў (у якасці прыкладу можна прывесці вершы Оўэна Мэрэдыта і паэму «Смерць Бальдра» Мэцью Арнолда).

Літаратура

• Гермод // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.