Перайсці да зместу

Яўген Фёдаравіч Лунец

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Яўген Фёдаравіч Лунец
Дата нараджэння 29 красавіка 1932(1932-04-29)
Месца нараджэння
Дата смерці 18 мая 1986(1986-05-18) (54 гады)
Грамадзянства
Род дзейнасці навуковец
Навуковая сфера нейрафізіялогія
Месца працы
Навуковая ступень доктар медыцынскіх навук
Навуковае званне прафесар
Альма-матар

Яўген Фёдаравіч Луне́ц[1] (29 красавіка 193218 мая 1986) — вучоны ў галіне нейрафізіялогіі, доктар медыцынскіх навук (1973), прафесар (1982).

Нарадзіўся ў вёсцы Аляксандраўка (зараз Чэрвеньскі раён Мінскай вобласці Беларусі. У 1950 годзе скончыў сярэднюю школу ў горадзе Чэрвень, у 1956 годзе — Мінскі медыцынскі інстытут. У 1956—1960 гг. працаваў практычным урачом у Чэрвеньскім раёне[2]. У 1960—1963 гг. праходзіў навучанне ў аспірантуры пры Беларускім навукова-даследчым інстытуце неўралогіі, нейрахірургіі і фізіятэрапіі па спецыяльнасці «нейрахірургія». Абараніў кандыдацкую дысертацыю на тэму «Давление и скорость кровотока в сонных артериях»[2]. Са студзеня 1964 года працаваў ардынатарам у нейрахірургічным аддзяленні Мінскай абласной клінічнай бальніцы. З 1966 года Я. Ф. Лунец у Беларускім навукова-даследчым інстытуце неўралогіі, нейрахірургіі і фізіятэрапіі — малодшы навуковы супрацоўнік, старэйшы навуковы супрацоўнік, кіраўнік лабароторыі гіпаксіі галаўнога мозгу (са снежня 1967 г.)[2]. У 1971 годзе абараніў доктарскую дысертацыю на тэму «Исследование патологических реакций, развивающихся в ткани мозга при острой ишемии»[2]. з 1975 года Я. Ф. Лунец працаваў у Беларускім дзяржаўным універсітэце на пасадзе прафесара кафедры фізіялогіі чалавека і жывёл біялагічнага факультэта, у 1977—1985 гг. яе загадчыка і адначасова загадчыка аддзела біяэнергетыкі навукова-даследчай лабараторыі эксперыментальнай біялогіі.

Навуковая дзейнасць

[правіць | правіць зыходнік]

Я. Ф. Лунцу належаць навуковы працы па даследаванні ўстойлівасці галаўнога мозгу да кіслароднага галадання, пошуку новых хімічных рэчываў процігіпаксічнага ўздзеяння. З’яўляецца аўтарам больш за 80 навуковых прац. Сааўтар шэрагу патэнтаў і рацыяналізатарскіх прапаноў. Сярод апублікаванага:

  • Способ определения хиноксидоредуктазной активности, 1977 (разам з Р. Р. Пятроўскім).
  • Снижение электропроводности как показатель отека мозга при гипоксии. // Третья конференция нейрохирургов Прибалтийских респ., Рига, 1972, 2. (у сааўтарстве)

Узнагароды і званні

[правіць | правіць зыходнік]

Узнагароджаны значком «Выдатнік аховы здароўя» (1974)[3].

Зноскі