Ikarus 260
Ikarus 260 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
Вытворца | Ikarus Венгрыя | |||||
Гады выпуску | 1971–2004 | |||||
Тып | гарадскі, прыгарадны | |||||
Габарыты | ||||||
Даўжыня, мм | 11000 | |||||
Шырыня, мм | 2500 | |||||
Вышыня, мм | 3040 | |||||
Колавая база, мм | 5400 | |||||
Умяшчальнасць | ||||||
Месцаў для сядзення | 22 | |||||
Храналогія | ||||||
| ||||||
Вікісховішчы | на
Ikarus 260 (бел.: Ікарус 260) — аўтобус вытворчасці венгерскай кампаніі Ikarus.
Выпускаўся ў 1971—2004 гадах для гарадскіх і прыгарадных маршрутаў. Агульная колькасць вырабленых машын склала 72 547 асобнікаў[1].
Мадыфікацыі
[правіць | правіць зыходнік]Аўтобусы Ікарус 260 выпускаліся ў розных мадыфікацыях і выкананнях, якія адрозніваліся колькасцю пасадачных месцаў, колькасцю і тыпам дзвярэй, вокнаў.
Мадэль (гады выпуску) |
Краіна паставак | Апісанне | Выява |
---|---|---|---|
Ikarus 260.00 | |||
Ikarus 260.01[2] | СССР |
|
|
Ikarus 260.02[2] | ГДР | Адсутнічаюць форткі ў вокнах, кабіна кіроўцы не аддзеленая ад астатняга салона. | |
Ikarus 260.03[2] | ВНР Чэхаславакія |
||
Ikarus 260.04[2][3] | ПНР |
|
|
Ikarus 260.18 | СССР | Пасталяўліся ў СССР у 1980—1984 гады. Камплектаваліся савецкімі аўтаматычнымі планетарнымі каробкамі перадач «Львов-3»[4]. | |
Ikarus 260.27 | СССР | Прыгарадны варыянт без сярэдніх дзвярэй, дзверы двухстворчатыя, паваротныя. 40 месцаў для пасажыраў[2]. Пастаўляўся ў СССР у 1981—1988 гг. З 1988 года яго замяніла мадэрнізаваная мадэль Ikarus 260.51[5]. | |
Ikarus 260.30M[6] | Венгрыя |
|
|
Ikarus 260.32 | Прыгарадны варыянт без сярэдніх дзвярэй. | ||
Ikarus 260.37 | СССР | Мадыфікацыя, якая з’явілася на замену Ikarus 260.01 у 1984 годзе. Форткі сталі займаць палову кожнага акна, салон атрымаў новыя сядзенні, светла-шэрую абшыўку і чорныя поручні[2]. Пастаўляліся да 1989 года[4]. | |
Ikarus 260.43[2] | Прыгарадны варыянт без задніх дзвярэй. | ||
Ikarus 260.45[6] | Венгрыя |
|
|
Ikarus 260.46[6] | Венгрыя |
|
|
Ikarus 260.48A (1992) |
Тайвань | Мадыфікацыя для пастаўкі ў Тайвань. Выраблена 560 асобнікаў. | |
Ikarus 260.50[2] | СССР / СНД | Мадэрнізаваны Ikarus 260.37.
|
|
Ikarus 260.51 | СССР / СНД | Прыгарадны варыянт без сярэдніх дзвярэй.
|
|
Ikarus 260.52 | СССР | Гарадскі аўтобус для горных раёнаў. Абсталёўваўся рухавіком RABA-MAN D2156HM6UT з турбанаддзіманнем магутнасцю 220 к.с.
|
|
Ikarus 260.54A[2] | Венгрыя | Сярэднія дзверы ссунутыя наперад на адну аконную секцыю. Выраблены ў адным асобніку.
|
|
Ikarus 260.71 (1992) |
Іран | Мадыфікацыя для пастаўкі ў Іран. Выраблена 4 асобнікі.
|
|
Ikarus 260.73A[3] | Польшча | Адрозніваўся рухавіком, які адпавядаў стандарту Еўра-2, і іншым размяшчэннем месцаў у салоне.
|
|
Ikarus 260.73B | Польшча |
|
|
Ikarus 260.92 | ГДР | Аўтобус для перавозкі інвалідаў. На задняй пляцоўцы меў усталяваны пад’ёмнік для калыскі[7]. |
Ikarus 261
[правіць | правіць зыходнік]Ikarus 261 — версія мадэлі 260 для краін з левабаковым рухам і канструктыўна з’яўлялася яе «люстраной копіяй», але з-за асаблівасцяў размяшчэння рухавіка ў канструкцыі было немагчыма ўсталяваць сярэднія дзверы, таму мадэль выпускалася толькі ў двухдзверным варыянце 2-0-2.
Ikarus 260T
[правіць | правіць зыходнік]Ikarus 260T — тралейбус пабудаваны на аснове аўтобуса Ikarus 260. Выраблены два асобнікі.
Першы (Ikarus 260T1) з’явіўся ў 1974 годзе. Тралейбус быў аснашчаны рухавіком і электрычным абсталяваннем савецкага тралейбуса ЗіУ-5[8]. Электрарухавік ДК-207 выдаваў магутнасць 110—120 кВт. Унутраная плошча салона для стаяння — 10,63 кв. м. Агульная колькасць месцаў складала 97, у тым ліку 22 для сядзення. Хуткасць руху не перавышала абмежавання па горадзе — 60 км/г.
Другі (Ikarus 260T2) пабудаваны ў 1986 годзе. Адрозніваўся электраабсталяваннем венгерскай фірмы Ganz. Магутнасць электраматора Ganz TK 110K складала 120—196 кВт.
Чхаліма-951
[правіць | правіць зыходнік]На базе аўтобуса Ikarus 260 пабудаваны паўночнакарэйскі тралейбус «Чхаліма-951», калі падчас эканамічнага крызісу 1990-х у КНДР з-за катастрафічнага недахопу паліва эксплуатуемыя ў Пхеньяне аўтобусы Ikarus 260 было вырашана перарабіць у тралейбусы[9].
Girón XIII
[правіць | правіць зыходнік]У лістападзе 1978 года паміж кубінскім Transimport і венгерскім Mogürt было заключана пагадненне аб супрацоўніцтве, якое сярод іншага прадугледжвала пастаўку камплектуючых для зборкі аўтобусаў Ikarus 260. Аўтобусы атрымалі пазначэнне Girón XIII[10]. Частка дэталяў — сядзенні, поручні і іншыя элементы ўнутранага аздаблення — пастаўлялі кубінскія прадпрыемствы, на месцы збіралі і гідрамеханічныя каробкі перадач, імпартуемыя з Чэхаславакіі.
Ikarus C60
[правіць | правіць зыходнік]У 1998 годзе пачаўся выпуск мадэрнізаваных версій аўтобусаў «200-га сямейства». Змяніўся ў асноўным дызайн кузава: з новымі панэлямі пярэдняй і задняй частак кузава, дзверы. Мадэлі «256», «263» і «280» пасля абнаўлення атрымалі пазначэнні «С56», «С63» і «С80» адпаведна.
Мадэрнізаваны «260» — Ikarus C60 — быў пабудаваны ў адным асобніку[11].
Канструкцыя
[правіць | правіць зыходнік]Кузаў
[правіць | правіць зыходнік]Аўтобус мае апорны суцэльнаметалічны кузаў вагоннага тыпу. Дзверы — двое або трое, двух- або чатырохстворчатыя. Насупраць задніх дзвярэй — назапашвальная пляцоўка.
Падлога роўная па ўсей даўжыні аўтобуса. У падлозе салона меліся спецыяльныя люкі, якія адкрывалі доступ да рамантавання механізмаў.
Планіроўка сядзенняў — трохрадная. Пасажырскія крэслы былі раздзельнымі. Невялікая колькасць сядзячых месцаў (22, з іх 9 адзінарных злева і 13 справа) дазволіла павялічыць пасажыраўмяшчальнасць — у салоне маглі змясціцца больш за сто пасажыраў (ад 100 да 107 у залежнасці ад мадыфікацыі). Плошча падлогі для стаячых пасажыраў — 10,62 м².
Рухавік
[правіць | правіць зыходнік]На аўтобусе ўсталяваны шасціцыліндравы дызельны рухавік Rabа-MAN D2156HM6U з гарызантальным радным размяшчэннем цыліндраў, размешчаны ў межах колавай базы пад падлогай. Вынікам такога размяшчэння сілавога агрэгата была вялікая вышыня падлогі.
Рухавік | Raba-MAN D2156 HM6U | Raba-MAN D2156 HM6UТ |
---|---|---|
Тып | дызельны, радны | дызельны, радны, з турбанаддзіманнем |
Колькасць цыліндраў | 6 | |
Аб’ём | 10,35 л | |
Дыяметр цыліндра | 120 мм | |
Ход поршня | 150 мм | |
Магутнасць | 192 к.с. (142 кВт) пры 2100 аб/хв |
220 к.с. (163 кВт) пры 2200 аб/хв |
Макс. круцільны момант | 697 Н·м пры 1300 аб/хв |
815 Н·м пры 1300 аб/хв |
Ступень сціску | 17 |
У 1993 годзе быў заменены на больш дасканалы рухавік мадэлі D10, адпаведны нормам Еўра-1 і Еўра-2.
Трансмісія і хадавая частка
[правіць | правіць зыходнік]Першапачаткова аўтобусы абсталёўваліся механічнай каробкай перадач ASH-75. Гідрамеханічная аўтаматычная трансмісія Praga 2M70 была даступная па жаданні заказчыка таксама з самага пачатку і заставалася ў вытворчасці да 1990 года. З 1975 года па жаданні заказчыка, на машыны магла ўсталёўвацца каробка перадач WG Renk Doromat. Аўтобусы, якія пастаўляліся ў СССР, таксама маглі абсталёўвацца трансмісіяй ГМП-3-80A. З 1985 года ўсталёўваліся аўтаматычныя каробкі перадач ZF-Ecomat і Voith Diwa.
Вядучы мост — задні. Падвеска колаў залежная, пярэдняя — на двух пнеўмабалонах з двума падоўжнымі рэактыўнымі штангамі і двума амартызатарамі, задняя — на чатырох пнеўмабалонах з двума падоўжнымі, двума А-падобнымі рэактыўнымі штангамі і чатырма амартызатарамі. Тармазы — барабанныя, рабочая тармазная сістэма — двухконтурная з пнеўматычным прывадам.
Роднасныя мадэлі
[правіць | правіць зыходнік]Галоўнай навіной 200-й серыі стала модульная канструкцыя. Аўтобусы, пабудаваныя па гэтым прынцыпе, дазвалялі камбінаваць колькасць дзвярэй, змяняць даўжыню, вар’іраваць рухавікі і каробкі перадач. Гэта дазволіла стварыць шырокі шэраг мадэляў і іх мадыфікацый.
Ikarus 263
[правіць | правіць зыходнік]Ikarus 263 прадстаўляе сабой падоўжаны на 1 метр Ikarus 260. Вонкава ён адрозніваўся двума невялікімі дадатковымі акенцамі за пярэднімі і заднімі дзвярыма.
Павелічэнне даўжыні аўтобуса дазволіла змяніць кампаноўку салона. Была павялічана задняя назапашвальная пляцоўка, а таксама з’явілася назапашвальная пляцоўка насупраць сярэдніх дзвярэй. У выніку, хаця колькасць сядзенняў у параўнанні з Ikarus 260 зменшылася з 22 да 20, сумарная ўмяшчальнасць аўтобуса павялічылася з 107 да 127 пасажыраў.
На аўтобусе выкарыстоўваўся дызель D2156HM6UT з турбанаддзіманнем магутнасцю 220 к.с.
Ikarus 266
[правіць | правіць зыходнік]Ikarus 266 адрозніваўся ад мадэлі 260 заднематорнай кампаноўкай і наяўнасцю двух дзвярэй. Выпускаўся ў двух варыянтах: прыгарадны і гарадскі (колькасць месцаў 45 і 30 адпаведна).
Ikarus 280
[правіць | правіць зыходнік]Ikarus 280 — гарадскі сучленены аўтобус.
Акрамя 16,5-метровай версіі існаваў падоўжаны да 18 метраў варыянт Ikarus 283.
-
Ikarus 280
-
Ikarus 280, выгляд ззаду
-
Ikarus 283
Пры працяглай эксплуатацыі ў прычэпа нярэдка згнівала ферма, аднаўленне якой было працаёмкім і затратным, таму пры рамонце аўтобусы нярэдка перабудоўвалі ў машыны ідэнтычныя Ikarus 260. У зыходнага «280-га» здымалі зношаны прычэп, заднюю навісь секцыі мянялі на кармавую частку прычэпа альбо выраблялі новую, дадаваліся задняя пляцоўка і трэція дзверы. Аўтобусы, зробленыя такім чынам, маглі практычна цалкам паўтараць арыгінальны Ikarus 260.
У некаторых выпадках Ikarus 280 скарачалі, але заднюю пляцоўку не мантавалі — замест гэтага ўсталёўвалася простая задняя маска са спецыяльнымі дзвярыма. Такія аўтобусы выкарыстоўваліся ў якасці машын тэхдапамогі. У салоне прыбіралі пасажырскія крэслы і ўнутры размяшчалася неабходнае абсталяванне і інструмент. Таксама машыны абсталёўвалі счэпнымі прыладамі і буксірам.
Jelcz M11, Jelcz L11
[правіць | правіць зыходнік]Jelcz M11 (і прыгарадны варыянт L11) быў распрацаваны ў межах дамовы паміж Венгрыяй і Польшчай і спалучаў шасі Ікаруса 260 (пазначэнне шасі — Csepel 260.88) і кузаў Jelcz PR110 . Першы прататып быў пабудаваны ў 1983 годзе, вытворчасць пачалася ў 1985 і працягавлася да 1990 года. У агульнай колькасці выраблена каля 2600 адзінак[12].
У Беларусі
[правіць | правіць зыходнік]Першыя «Ікарусы 260» з’явіліся ў Мінску ў 1973 годзе[13]. Крыху пазней яны з’явіліся і ў іншых населеных пунктах рэспублікі.
Апошні новы «Ікарус» з Венгрыі быў пастаўлены ў Мінск у 1991 годзе. У дзевяностыя гады ў аўтобусныя паркі краіны сталі прыходзіць купленыя ў Польшчы, Германіі і Чэхіі былыя ў эксплуатацыі аўтобусы, якія прайшлі капітальны рамонт. Неўзабаве гэтыя пастаўкі спыніліся ў сувязі з засваеннем Мінскім Аўтамабільным Заводам вытворчасці аўтобусаў МАЗ-103 і МАЗ-104.
Апошнія «Ікарусы» перасталі працаваць у Мінску восенню 2007 года, а ў рэгіянальных аўтапарках заставаліся на гарадскіх і прыгарадных маршрутах яшчэ некалькі гадоў.
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ Az Ikarus évszázados története: Gerlei Tamás, Kukla László, dr. Lovász György: Az Ikarus évszázados története. Budapest: Maróti Könyvkereskedés és Könyvkiadó Kft. 2008. ISBN 9789639005853 (венг.)
- ↑ а б в г д е ё ж з Городской автобус Икарус 260 (руск.). classicbus.ru. Архівавана з першакрыніцы 14 снежня 2017. Праверана 24 мая 2021.
- ↑ а б Ikarus 260 oraz 280 — węgierskie legendy w czasach PRL (польск.). bezpiecznapodroz.org (5 студзеня 2017). Праверана 24 мая 2021.
- ↑ а б Наши автобусы, с. 6.
- ↑ Наши автобусы, с. 5.
- ↑ а б в Budapesti buszok: a 200-asok legendája (венг.). iho.hu (29 студзеня 2017). Праверана 25 мая 2021.
- ↑ Nyitott kapuk az Ikarusban – 2. rész (венг.)(недаступная спасылка). iho.hu (17 красавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 3 студзеня 2017. Праверана 25 мая 2021.
- ↑ Harák Martin. Autobusy a trolejbusy východního bloku (чэшск.). — Grada Publishing, 2013. — С. 132. — 232 с. — ISBN 9788024747385.
- ↑ Самая таинственная троллейбусная тема(руск.) // Грузовик Пресс : часопіс. — 2015. — № 7.
- ↑ Герои древнегреческих мифов под одинокой звездой(руск.) // Грузовик Пресс : часопіс. — 2016. — № 12.
- ↑ Tizenöt éves az Ikarus Classic típuscsalád (венг.). iho.hu (7 жніўня 2013). Праверана 25 мая 2021.
- ↑ Stiasny, Marcin (2008). Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych. p. 107. ISBN 978-83-920757-4-5.
- ↑ Минские городские автобусы: история и современность (руск.)(недаступная спасылка). minsk-old-new.com (24 сакавіка 2013). Архівавана з першакрыніцы 2 кастрычніка 2021. Праверана 2 кастрычніка 2021.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Автобус 250.59;93;95, 256.74;75, 260.50;51;52, 280.63;64. Инструкция по эксплуатации и обслуживанию. (руск.). — IKARUS KAROSSZÉRIA-ÉS JÁRMŰGYÁR, 1990. — 255 с.
- Карбанович И. И. Краткий справочник по импортным автомобилям. 2-е изд., перераб. и доп. (руск.). — М.: Транспорт, 1980. — С. 52-60. — 192 с.
- Ikarus 260. Ненастоящий(руск.) // ГрузовикПресс : часопіс. — 2009. — № 12.
- "Икарус 260. Оранжевое настроение". Наши автобусы(руск.). No. 4. МОДИМИО. 2020.
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Ikarus 260
- Лучшие из лучших (руск.). classicbus.ru. Архівавана з першакрыніцы 15 снежня 2016. Праверана 24 мая 2021.
- Ікарус-260 — аўтобусы горада Баранавічы . bartrans.net (1 красавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 4 студзеня 2019. Праверана 24 мая 2021.
- Автобус городского типа большого класса Икарус-260 (руск.). beltransport.esmasoft.com. Праверана 24 мая 2021.