Альбін Мацвеевіч Стаповіч: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
JerzyKundrat (размовы | уклад) Няма тлумачэння праўкі |
JerzyKundrat (размовы | уклад) Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 5: | Радок 5: | ||
Супрацоўнічаў у выданнях [[Наш шлях (1922)|«Наш шлях»]], «Крыніца», «Беларуская крыніца», «Родныя гоні», «Нёман», [[Новы шлях (1933)|«Новы шлях»]], «Шлях моладзі», «Самапомач» і інш. Аўтар музыкі да вершаў [[Я. Купала|Я. Купалы]], [[М. Машара|М. Машары]], [[К. Сваяк]]а, [[Ф. Грышкевіч]]а, [[Уладзіслаў Казлоўскі|У. Казлоўскага]], [[А. Гурло]], вершаваных перакладаў з польскай мовы, аўтар гімна Беларускага інстытута гаспадаркі і культуры «Дзе чутны мовы нашай гукі». |
Супрацоўнічаў у выданнях [[Наш шлях (1922)|«Наш шлях»]], «Крыніца», «Беларуская крыніца», «Родныя гоні», «Нёман», [[Новы шлях (1933)|«Новы шлях»]], «Шлях моладзі», «Самапомач» і інш. Аўтар музыкі да вершаў [[Я. Купала|Я. Купалы]], [[М. Машара|М. Машары]], [[К. Сваяк]]а, [[Ф. Грышкевіч]]а, [[Уладзіслаў Казлоўскі|У. Казлоўскага]], [[А. Гурло]], вершаваных перакладаў з польскай мовы, аўтар гімна Беларускага інстытута гаспадаркі і культуры «Дзе чутны мовы нашай гукі». |
||
У 2004 годзе ў яго роднай вёсцы Барані адбыліся чытанні, прысвечаныя Альбіну Стаповічу, і адкрыта мемарыяльная шыльда<ref>[http://nn.by/?c=ar&i=159717 nn.by]</ref>. |
|||
⚫ | |||
{{зноскі}} |
|||
== Літаратура == |
== Літаратура == |
||
⚫ | |||
* Глагоўская А. Кар'еру пачынаў у Цеханаўцы // Спадчына. 1994. № 6. |
|||
* Глагоўская А. |
* ''Глагоўская А.'' Кар'еру пачынаў у Цеханаўцы // Спадчына. 1994. № 6. |
||
* ''Глагоўская А.'' Стаповіч // БЭ ў 18 т. Т. 15. Мн., 2002. |
|||
{{DEFAULTSORT:Стаповіч}} |
{{DEFAULTSORT:Стаповіч}} |
Версія ад 09:42, 16 лістапада 2015
Альбін Мацвеевіч Стаповіч (Стэповіч) (польск.: Albin Stapowicz; 18 сакавіка 1894, вёска Барані, цяпер Астравецкі раён Гродзенскай вобл. — 18 снежня 1934; псеўд. Уладзімір Загорскі) — беларускі грамадска-палітычны і музычны дзеяч, публіцыст.
Брат К. Сваяка. Вучыўся ў кансерваторыі Монтвіла ў Вільні, Казанскім і Віленскім універсітэтах (1918—24). Перапыніў вучобу па прычыне матэрыяльнага становішча. Надалей выкладаў спевы і музыку ў Віленскай беларускай гімназіі. Адзін з заснавальнікаў Беларускага кааператыўнага земляробча-прамысловага банка ў Вільні, Беларускага інстытута гаспадаркі і культуры, яго сакратар, намеснік старшыні (1930—34), старшыня Віленскага аддзела, кіраўнік хору пры ім. 3 1926 сакратар, у 1927—30 віцэ-старшыня Беларускай хрысціянскай дэмакратыі (БХД), выдавец яго органа — газеты «Беларуская крыніца». У 1928—30 пасол (дэпутат) польскага сейма, член Беларускага пасольскага клуба. У 1930 намеснік старшыні Беларускага нацыянальнага камітэта ў Вільні. У 1931 выйшаў з БХД. Супрацоўнічаў з Беларускай нацыянал-сацыялістычнай партыяй, адзін з ідэолагаў беларускіх нацыянал-сацыялістаў (пад псеўданімам Уладзімір Загорскі).
Супрацоўнічаў у выданнях «Наш шлях», «Крыніца», «Беларуская крыніца», «Родныя гоні», «Нёман», «Новы шлях», «Шлях моладзі», «Самапомач» і інш. Аўтар музыкі да вершаў Я. Купалы, М. Машары, К. Сваяка, Ф. Грышкевіча, У. Казлоўскага, А. Гурло, вершаваных перакладаў з польскай мовы, аўтар гімна Беларускага інстытута гаспадаркі і культуры «Дзе чутны мовы нашай гукі».
У 2004 годзе ў яго роднай вёсцы Барані адбыліся чытанні, прысвечаныя Альбіну Стаповічу, і адкрыта мемарыяльная шыльда[1].
Зноскі
Літаратура
- Глагоўская А. Кар'еру пачынаў у Цеханаўцы // Спадчына. 1994. № 6.
- Глагоўская А. Стаповіч // БЭ ў 18 т. Т. 15. Мн., 2002.