Рэспубліка Банат

Гістарычная дзяржава
Рэспубліка Банат
рум.: Republica Bănăţeană, ням.: Banater Republik, сербск.: Банатска република, венг.: Bánáti Köztársaság
Сцяг Рэспублікі
<   >  > 1 лістапада 1918 — 15 лістапада 1918
Сталіца	Тымішаара
Мова(ы)	румынская, венгерская, нямецкая, сербская, і яўрэйская
Форма кіравання	Рэспубліка
Прэзідэнт
•	Ота Рот
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рэспубліка Банат (рум.: Republica Bănăţeană, ням.: Banater Republik, сербск.: Банатска република, венг.: Bánáti Köztársaság) — дзяржава, абвешчаная ў Тымішаары 1 лістапада 1918 года ў момант распаду Аўстра-Венгрыі і адначасовага аб’яднання Югаславіі.

Гісторыя

Да 31 кастрычніка 1918 года былі створаны ваенныя рады нацыянальнасцей, якія пражывалі на тэрыторыі Баната: румынская, венгерская, нямецкая, сербская, і яўрэйская. На іх сустрэчы Ота Рот, сацыяліст з Грамадзянскай радыкальнай партыі, выступіў з прапановай стварыць аўтаномную Банацкую народную раду з удзелам прадстаўнікоў ад кожнай этнічнай групы, але румынскія афіцэры адмовіліся, спасылаючыся на адсутнасць рэзалюцыі ад Румынскай Нацыянальнай Рады. Нягледзячы на гэта, вядучыя сябры Сацыял-дэмакратычнай партыі вырашылі абвясціць рэспубліку, і 1 лістапада гэта зрабіў Ота Рот, які стаў яе прэзідэнтам. Незалежнасць Баната была прызнана Венгрыяй.

4 лістапада Банацкая народная рада арганізавала ваенныя атрады з мэтай усталяваць кантроль над усёй тэрыторыяй рэспублікі, але зрабіць гэта так і не ўдалося. 15 лістапада сербскія войскі ўвайшлі ў Банат, і рэспубліка спыніла сваё існаванне; потым яго тэрыторыя была падзелена паміж Румыніяй і Дзяржавай сербаў, харватаў і славенцаў.

16 красавіка 1920 года этнічныя немцы Баната паслалі на Парыжскую мірную канферэнцыю запыт з просьбай аб аднаўленні рэспублікі (пад назвай «Рэспубліка Банація»), але ім было адмоўлена.

Насельніцтва

Карта Рэспублікі Банат у 1918 годзе

Рэспубліка Банація, прапанаваная немцамі на Парыжскай мірнай канферэнцыі ў 1920

Насельніцтва рэспублікі складала 1 582 133 чалавекі:

• румыны — 592 049 (37,42 %);
• немцы — 387 545 (24,50 %);
• сербы — 284 329 (17,97 %);
• венгры — 242 152 (15,31 %),
• а таксама славакі, балгары, яўрэі і харваты.