Берлінскі заапарк
| Славутасць | |
| Берлінскі заапарк | |
|---|---|
| Zoologischer Garten Berlin | |
 | |
| 52°30′30″ пн. ш. 13°20′15″ у. д.HGЯO | |
| Краіна |
 Германія |
| Горад | Берлін |
| Дата заснавання | 1 жніўня 1844 |
| Будаўніцтва | 1841 — 1 жніўня 1844 года |
| Стан | У заапарку знаходзяцца калі 15000 жывёл-прадстаўнікоў 1500 відаў |
| Сайт | zoo-berlin.de/%20www.zoo… |
 |
|
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Берлінскі заапарк (ням.: Zoologischer Garten Berlin — Заалагічны сад Берліна) займае плошчу ў 35 гектараў у берлінскім раёне Тыргартэн і з'яўляецца адным з самых вялікіх заапаркаў Германіі. Ні ў адным заапарку свету не прадстаўлена такая колькасць відаў жывел (прыблізна 15 000 жывел, 1 500 відаў). Разам з акварыумам, які прымыкае да заапарку, на трох паверхах якога прадстаўлены не толькі рыбы, але і рэптыліі, амфібіі, насякомыя і бесхрыбетныя, Берлінскі заапарк ставіцца да асноўных славутасцей Берліна.
Кожны год заапарк наведваюць каля 2,6 мільенаў чалавек.
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
Берлінскі заапарк, першы заапарк у Германіі і дзевяты ў свеце, адкрыўся 1 жніўня 1844 года.
У 1869 г. дырэктарам стаў доктар Генрых Бодынус[1]. Пры ім быў пабудаваны вальер антылоп, які, перш за ўсе з-за свайго экзатычнага стылю, хутка стаў славутасцю. У далейшым былі збудаваныя вальеры для сланоў, страўсаў, фламінга і вядомыя вароты «Элефантэнтар» (ням.: Elefantentor). Таксама на тэрыторыі заапарка з'явіліся розныя павільены і рэстараны.
У 1888 г. доктар Людвіг Хек пераняў кіраўніцтва заапаркам і павялічыў фонд жывел, які неўзабаве зраўняўся з фондам лонданскага заапарка.
У 1913 г. быў пабудаваны акварыум па плане даследчыка паводзін жывел доктара Оскара Хайнрота. Пасля Першай сусветнай вайны збудаванні былі дэмантаваныя па прыкладу заапарка «Хагенбек» (ням.: Hagenbeck) у Гамбургу.
Падчас Другой сусветнай вайны вялікая частка заапарка была разбурана. З 3715 жывел выжылі ўсяго толькі 91, сярод якіх два льва, дзве гіены, адзін азіяцкі слон-самец, адзін бегемот-самец, дзесяць гамадрыл, адзін шымпанзэ, адзін Ciconia boyciana і адзін Balaeniceps rex.
З 1945 па 1956 гг. заапаркам кіравала доктар Катарына Хайнрот, жонка Оскара Хайнрота і ў той час адзіная жанчына-дырэктар заапарка. Яна здолела нанова адбудаваць заапарк, былі адрамантаваны вальеры для антылоп і для сланоў, таксама пабудаваны вальер для бегемотаў.
У 1956 г. кіраўніцтва перайшло да доктара Хайнца-Георга Клёса, які праводзіў далейшыя абнаўленчыя работы. Былі пабудаваныя памяшканні для малпаў, птушак, вальер для мядзведзяў, памяшканні для драпежнікаў з асобным будынкам для звяроў, якія вядуць начны лад жыцця; дэмантаваны акварыум. Пачалося развядзенне рэдкіх або выміраючых відаў жывел. Пад кіраўніцтвам Клеса на тэрыторыі заапарка былі выстаўлены скульптуры жывел, заснаваная заашкола. Клёс надаваў увагу рэканструкцыі і ўзвядзенні зноўку многіх старых будынкаў.
Пасля аб'яднання Германіі пачалося аб'яднанне з заапаркам «Tierpark» ва ўсходнім Берліне, лічыцца самым вялікім ландшафтным заапаркам Еўропы.
У літаратуры[правіць | правіць зыходнік]
Берлінскі заапарк, а таксама раён Тыргартэн, у якім сяліліся рускія эмігранты, апісаны ў рамане Віктара Шклоўскага «Zoo. Лісты не пра каханне, або Трэцяя Элаіза».
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Зноскі
- ↑ Бодинус, Генрых // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Официальный сайт Берлинского зоопарка (ням.)
- О зоопарке Архівавана 30 красавіка 2011. (ням.)
- В берлинском зоопарке умер медведь Кнут Архівавана 4 сакавіка 2016.