Анатоль Кунцэвіч
| Анатоль Кунцэвіч | |
|---|---|
 Анатоль Кунцэвіч, 1947 год | |
| Асабістыя звесткі | |
| Псеўданімы | Анатоль Сумны |
| Дата нараджэння | 14 красавіка 1912 года |
| Месца нараджэння | Ялоўка, гміна Ялоўка, Ваўкавыскі павет, Беластоцкае ваяводcтва |
| Дата смерці | пасля 1970 года |
| Дзеці | Мікола й Юрык |
| Альма-матар | Варшаўскі ўніверсітэт |
| Прафесійная дзейнасць | |
| Род дзейнасці | грамадскі дзеяч, рэлігійны дзеяч, паэт |
| Мова твораў | беларуская |
| Грамадская дзейнасць | |
| Член у | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Анато́ль Кунцэ́віч (псэўданім: Анатоль Сумны; 14 красавіка 1912, магчыма в. Ялоўка, гміна Ялоўка — ?) — беларускі грамадскі і царкоўны дзеяч, паэт, сябар Літаратурнай сустані «Баявая Ўскалось». З канца 40-х жыў у Сіднеі (Аўстралія), быў прыхільнікам Беларускай Цэнтральнай Рады.
Біяграфічны нарыс
Анатоль Кунцэвіч нарадзіўся 14 красавіка 1912 года на Беласточчыне, магчыма, у вёсцы Ялоўцы. Паводле іншых звестках, ён нарадзіўся 14 чэрвеня ў Пінску. Але гэта малаверагодна, бо ў паваенных дакументах ён сам указваў, што нарадзіўся на Беласточчыне. Бацька яго ў Ялоўцы быў святаром. Там, у Ялоўцы, Анатоль у 1924 годзе паступіў у Віленскую духоўную семінарыю. А пасля семінарыі скончыў яшчэ факультэт праваслаўнага багаслоўя Варшаўскага ўніверсітэта.
У 1926 годзе юнака забралі на вайсковую службу. Служыў ён у 81-м палку пяхоты ў Берасці. А пасля службы вярнуўся дамоў і прыняў духоўны сан. Пасвяціў яго ў духоўны сан пазнейшы мітрапаліт Аляксандр Іназемцаў у Пінску.
У Нямеччыне
У 1942 годзе Анатоль Кунцэвіч выехаў у Нямеччыну. Разам з ім выехалі жонка й двое іх сыноў — Мікола й Юрык, ягоны брат Мікалай з жонкай, а таксама маці з бацькам. Спадар Анатоль працаваў настаяцелем праваслаўнай царквы ў Нортгайме. Адтуль ён звярнуўся з прашэннем да епіскапа Беларускай Аўтакефальнай Праваслаўнай Царквы (БАПЦ) Сяргея Ахатэнкі, каб той прыняў яго пад ягоную юрысдыкцыю і прызначыў настаяцелем праваслаўнай парафіі пры лагеры ў Гановеры. Хутка яго просьбу задаволілі. І Кунцэвіч быў прызначаны настаяцелем праваслаўнага прыходу БАПЦ у лагеры ДП у Гановеры.
Святарскія абавязкі Анатоль Кунцэвіч выконваў шчыра і аддана. Па хадайніцтву епархіяльнага эканома і сакратара Міколы Дзямідава, пастановай кіраўніцтва БАПЦ ад 2 студзеня 1949 году за вельмі карысную і паспяховую дзейнасць і за арганізацыю царкоўна-прыхадскога жыцця сярод праваслаўных беларусаў, протаіерэю Анатолю Кунцэвічу была выказаная падзяка і просьба да Уладыкі Сяргея Ахатэнкі ўзнагародзіць яго чарговай протаіерэйскай узнагародай. А таксама прызначыць Анатоля Кунцэвіча благачынным прыходаў БАПЦ на ангельскую зону і даручыць яму далейшую арганізацыю новых прыходаў і часовае адміністрацыйнае кіраўніцтва імі ў ангельскай зоне да прызначэння адпаведных настаяцеляў. Гэта была для Кунцэвіча прыемная навіна. І ён з новай сілай узяўся за працу.
У 1944 знаходзіўся ў Берліне. Разам з Сяргеем Хмарам, Васілём Вярбінам, Васілём Вірам спрабуе аб’яднаць беларускіх паэтаў у Нямеччыне. Анатоль Сумны і яго сябры-паэты падрыхтавалі і вясною 1945 года выдалі літаратурны альманах «Ускалось». Але англійскія самалёты знішчылі гэтае выданне разам з друкарняю. А паэты раз’ехаліся па розных краінах свету[1].
У Аўстраліі
Але хутка Уладыка Сяргей пакінуў Нямеччыну і выехаў у Аўстралію, у Сідней. За ім выехаў і Анатоль Кунцэвіч. У 1952 годзе ў Сіднеі ўжо дзейнічала парафія БАПЦ, у якой набажэнствы праводзіў святар Зялінскі, да якога далучыўся і протаіерэй Анатоль Кунцэвіч. Там Кунцэвіч таксама прымаў удзел у працы Беларускага Аб’яднання ў Новым Паўднёвым Уэльсе, дапамагаў беларусам набажэнствамі. Але, як і большасць святароў БАПЦ, Анатоль Кунцэвіч мусіў працаваць і яшчэ ў іншым месцы, імаерна, займаўся фізічнай працай. А калі ў 1957 годзе Уладыка Сяргей пераехаў у Перт, то Кунцэвіч адыйшоў ад грамадскай беларускай справы і ад царкоўнай.
Анатоль Сумны ўваходзіў у рэдкалегію часопіса «Баявая Ўскалось», перапісваўся з Сяргеем Хмарам. Праўда, сваіх вершаў Сумны друкаваў мала. Адзін верш «Маліцьба» быў адшуканы ў часопісе «Баявая Ўскалось» (1970, № 10).
Гл. таксама
Зноскі
- ↑ Сяргей Чыгрын. Беларуская Беласточчына (бел.). — Менск: Беларускі Кнігазбор, 2008.
Спасылкі
- Сяргей Чыгрын. Анатоль Кунцэвіч сумаваў па Бацькаўшчыне // Новы Час. — 09-12-2012.
- slounik.org: Сумны Анатоль